ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Γνωστά παραμύθια με μια άλλη οπτική ματιά. 

Γνωστές ιστορίες με μια άλλη κατάληξη.

ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ  ΓΟΥΡΟΥΝΑΚΙΑ

Μια φορά κι ένα καιρό σε ένα άγνωστο βουνό, ζούσαν τέσσερα γουρουνάκια, μαζί με τη μαμά τους.

Μια μέρα η μητέρα τους τους ανακοίνωσε ότι έπρεπε να φύγουν από την πατρική φωλιά και να χτίσουν το δικό τους σπιτικό, αφού πλέον έιχαν μεγαλώσει.

Ξεκίνησαν λοιπόν τα τέσσερα γουρουνάκια για να χτίσει το καθένα το δικό του σπίτι.

Το πρώτο γουρουνάκι , ο Χαζούλης έχτισε το σπίτι του από άχυρα και αισθανόταν πολύ υπερήφανο για το έργο του.

Το δεύτερο , ο Μπουφάκος, έχτισε το σπίτι του από ξύλα. Κι αυτός ένιωθε υπέροχα με αυτό που έφτιαξε.

Το τρίτο γουρουνάκι, ο Εξυπνούλης έχτισε το σπίτι του από τούβλα. Χάρηκε πάρα πολύ με την έξυπνη ιδέα που είχε για να φτιάξει το σπίτι του έτσι.

Το τέτερτο γουρουνάκι , ο Τεμπελοξερόλας, επιθυμούσε να φτιάξει το σπίτι του από …άχυρα; …από ξύλα;…ή από τούβλα;.

Πολλές μέρες το σκεφτόταν και δεν μπορούσε να αποφασίσει. Ενώ τα αδέρφια του έμεναν πια μέσα στα σπίτια τους, ο Τεμπελοξερόλας ακόμα το σκεφτότανε.

Πέρασαν μήνες και ο λύκος, γνωστός τρομοκράτης θέλησε να επισκεφτεί το πρώτο γουρουνάκι.

-          Τόκ! Τοκ! Χτυπάει την πόρτα

-          Ποιος είναι;

-          Γουρουνάκι – γουρουνάκι άνοιξέ μου το πορτάκι.

-          Δεν σε άφήνω να περάσεις εμένα δε θα με ξεγελάσεις.

-          Τότε θα ρουφήξω , θα φυσήξω , το σπιτάκι θα γκρεμίσω.

Ααφουουου! Έκανε ολόκληρος και σπιτάκι γκρεμίστηκε.

Το γουρουνάκι τότε άρχισε να τρέχει στον αδερφό του τον Μπουφάκο.

Το σπίτι όμως του Μπουφάκου είχε την ίδια τύχη με του Χαζούλη

Έτσι και τα δυο μαζί άρχισαν να τρέχουν στο σπίτι του αδερφού τους του εξυπνούλη.

Ο λύκος χτύπησε την πόρτα στο τρίτο γουρουνάκι.

-          Τόκ! Τοκ! Χτυπάει την πόρτα

-          Ποιος είναι;

-          Γουρουνάκι – γουρουνάκι άνοιξέ μου το πορτάκι.

-          Δεν σε άφήνω να περάσεις εμένα δε θα με ξεγελάσεις.

-          Τότε θα ρουφήξω , θα φυσήξω , το σπιτάκι θα γκρεμίσω.

Ο λύκος φύσηξε μια- δυο – τρεις το σπιτάκι, ακούνητο.

Έφυγε λοιπόν και ξαναγύρισε αυτήν τη φορά με εκρηκτικούς μηχανισμούς που τους χρησιμοποιήσε με μεγάλη επιτυχία και γκρέμισε το σπίτι.

Τα τρία γουρουνάκια έτρεξαν να βρουν καταφύγιο στο σπίτι του τέταρτου αδερφού τους του Τεμπελοξερόλα.

Εκεί ανακάλυψαν ότι μόλις είχε αποφασίσει πως θα το φτιάξει το σπίτι του.

Φοβισμένα και τα τέσσερα αδερφάκια άρχισαν να τρέχουν προς το πατρικό τους σπιτάκι

-          Μαμά ά, ά , ά!!!

-          Μαμά ά, ά , ά!!!

-          Μαμά ά, ά , ά!!!

Η μητέρα πετάχτηκε έξω  από το σπίτι, ενώ τα τέσσερα γουρουνάκια μπήκαν μέσα κλειδώνοντας την πόρτα. Τότε η μαμά γουρουνίτσα άρχισε να παλεύει με τον λύκο.

Για καλή τύχη των γουρουνιών η μητέρα νικήθηκε από τον λύκο.

………………..εμ! ..Τώρα έμαθα κι εγώ ότι τα γουρουνάκια είχαν κάνει συμφωνία με τον λύκο!

Τα σπίτια που έφτιαχναν ήταν για κάλυψη……Το σχέδιό τους ήταν να πάρουν το πατρικό σπίτι για δικό τους!

Κι έτσι αυτά  έζησαν καλά!!!!!

ΜΑΡΙΝΑ

Ο ΜΟΛΥΒΕΝΙΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

Μια φορά και έναν καιρό ανάμεσα στα παιχνίδια ενός παιδιού ζούσαν ένας δυνατός μολυβένιος στρατιώτης και μια γλυκιά μπαλαρίνα. Ο στρατιώτης ήταν ερωτευμένος με την μπαλαρίνα και η μπαλαρίνα με τον στρατιώτη.

Μαζί τους ζούσε κι ένας κούκλος που ζήλευε πολύ γιατί αγαπούσε κι εκείνος την μπαλαρίνα και ήθελε να διώξει τον στρατιώτη.

Μια μέρα τον έσπρωξά τον βρήκ το παράθυρο στο δρόμο. Κάτι παιδιά τον βρήκαν και τον έβαλαν σε μια χάρτινη βαρκούλα και τον έσυραν στον υπόνομο. Εκεί ο στρατιώτης χρειάστηκε να αντιμετωπίσει έναν αρουραίο ώσπου μπόρεσε να κατευθυνθεί προς το ποτάμι.

Ένα ψάρι τον κατάπιε, αλλά λίγο αργότερα το ψέρι έπεσε στα δίχτυα ενός ψαρά.

Ο Ψαράς πούλησε το ψάρι στη μαγείρισσα του σπιτιού που έμενε παλιότερα ο στρατιώτης. Έτσι ο στρατιώτης ξαναβρέθηκε στο σπίτι του, μαζί με τα άλλα παιχνίδια και την αγαπημένη του μπαλαρίνα.

Ο ζηλιάρης κούκλος θέλησε να τον εξοντώσει και να τον ρίξει στο τζάκι. Όμως η μπαλαρίνα του πέταξε με ορμή μια μπάλα και αυτός έχασε την ισορροπία του και κάηκε.

Ο μολυβένιος στρατιώτης γλίτωσε, μόνο που έσπασε το χέρι του και δεν μπορούσε να κρατήσει το όπλο του. Το αγόρι του σπιτιού όμως κόλλησε το χέρι του και με τις περιποιήσεις της μπαλαρίνας έγινε γρήγορα καλά και έζησαν ευτυχισμένοι πλέον μαζί

ΣΤΕΦΑΝΟΣ

 Ο ΠΟΛΙΚΟΣ ΚΑΙ Η ΜΕΛΕΝΙΑ

Μια φορά κι έναν καιρό στην κατάλευκη χώρα των πάγων ζούσε ένας δυνατός άσπρος αρκούδος. Τον έλεγαν Πολικό. Ο κύριος Πολικός ήταν πολύ ευτυχισμένος. Την ημέρα ψάρευε και έκανε βόλτες. Τα βράδια καλούσε στο ινγκλού τους φίλους του.

Την ίδια εποχή σε μια χώρα διαφορετική ζούσε μια χαριτωμένη καφετιά αρκούδα που την έλεγαν Μελένια. Η Μελένια ζούσε σε μια σπηλιά που την διακοσμούσε με υπέροχα πολλά λουλούδια.

Μια μέρα φύσηξε ένας δυνατός αέρας που έλεγε: τα μάθατεε ….τα ακούσατε…. Κάτω στη χώρα της θάλασσας γίνεται τρανό πανηγύρι.

Όταν το άκουσε ο Πολικός ξεσηκώθηκε αποχαιρέτησε τους φίλους του και πήρε τη βαλίτσα του και έφυγε. Όμως αυτό το  άκουσε και η Μελένια και έκανε και αυτή τα ίδια.

Όταν έφτασε ο Πολικός είδε την Μελένια  και μαγεύτηκε από την ομορφιά της. Η Μελένια είδε και αυτή από μακριά τον Πολικό και τον πλησίασε σιγά – σιγά. Άρχισαν να παίζουν , να χορεύουν και άλλα διάφορα.

Αργότερα αποφάσισαν να φτιάξουν ένα σπίτι εκεί πέρα. Μετά από καιρό έκαναν τέσσερα παιδιά. Την Πόλη, τον Ίκο, τον Μελέ και την Ναι. Οι έξι αρκούδες ζούσαν μαζί ευτυχισμένες. Μια μέρα τα παιδιά είδαν τους γονείς τους πολύ στεναχωρημένους και ότι και αν έκαναν δεν μπορούσαν να τους κάνουν να χαρούν. Τα παιδιά στεναχωρήθηκαν πολύ και παρακάλαγαν να μπορούσαν να διαβάσουν τις σκέψεις τους.

Μια μέρα  η Πόλη περπατώντας στην ακροθαλασσιά, βρήκε μισοθαμένο στην άμμο ένα μικρό σεντούκι. Το τράβηξε έξω , το άνοιξε και μέσα βρήγκε ένα παλιό βιβλίο και το διάβασε. Στη συνέχεια πήγε στα αδέρφια της και τους είπε ότι έγραφε για ένα θαλασσοβότανο που άμα το φας διαβάζεις τις σκέψεις των άλλων. Έτσι τα παιδιά αποφάσισαν να πάνε να το βρούνε. Στο βιβλίο έλεγε ότι αυτά τα θαλασσοβότανα φυτρώνουν σε θαλασσοσπηλιές. Η Ναι ήξερε μια θαλασσοσπηλιά. Πήγαν εκεί τα βρήκαν , έφαγε ο καθένας από ένα και όταν συνάντησαν τους γονείς τους κατάλαβαν  τις έχουν. Τους έλειπαν οι φίλοι τους.

Τα παιδιά το συζήτησαν μεταξύ τους και αποφάσισαν να καλέσουν να μείνουν όλοι οι φίλοι τους στη χώρα της θάλασσας. Το ανακοίνωσαν στους γονείς τους και ενθουσιάστηκαν. Κάλεσαν τους παλιούς φίλους του Πολικού και της Μελένιας και αυτοί δέχτηκαν. Έτσι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΟΡΦ.

Ο ΜΟΛΥΒΕΝΙΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΠΟΤΕ

 Μια φορά και έναν καιρό στο δωμάτιο ενός μικρού αγοριού ζούσε ένα μολυβένιο στρατιωτάκι. Μια νύχτα καθώς ζωντάνεψαν τα παιχνίδια, μια κακιά μαριονέτα πέταξε το μολυβένιο στρατιωτάκι έξω από το παράθυρο και για κακή του τύχη βρέθηκε μέσα σε έναν υπόνομο. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Πέρασε πολλές περιπέτειες και τελικά κατέληξε στον ωκεανό. Περιπλανιόταν εκεί για ημέρες νηστικός και τσακισμένος από τα κύματα ώσπου κάποια μέρα είδε ένα πειρατικό καράβι. Όπως ήταν αγκυροβολημένο βρήκε την ευκαιρία να ανέβει πάνω.

 Μαντέψτε ποιανού ήταν το καράβι; Του φοβερού πειρατή Κάπτεν Χουκ ο οποίος είχε μόνο έναν στόχο στη ζωή του να βρει τη «Χώρα του Ποτέ» και να πιάσει τον Πήτερ Παν και να του κλέψει τις μαγικές δυνάμεις.

Τρομαγμένος ο στρατιώτης κρύφτηκε στο αμπάρι του πλοίου για να προστατευτεί.

Κάποια μέρα ο Κάπτεν Χουκ ανακάλυψε αυτή τη χώρα του ποτέ και έβαλε το πλήρωμά του να ψάξουν και να βρουν τον Πήτερ Παν και να τον φυλακίσουν. Έτσι και έγινε. Βλέπονται όλα αυτά από την κρυψώνα του , ο μολυβένιος στρατιώτης θέλησε να τον βοηθήσει.

Ο Πατέρας του , του είχε χαρίσει ένα όπλο που το είχε πάντα μαζί του. Έβγαλε λοιπόν το όπλο  και πήγε στο κλουβί που είχε βάλει τον Πήτερ Παν. Πυροβόλησε και άνοιξε την κλειδαριά. Ο Πήτερ Παν δεν είχε ξαναδεί ποτέ όπλο, αλλά και τέτοιο στρατιώτη. Μόλις απομακρύνθηκαν  τον ρώτησε ποιος ήταν αλλά ο μολυβένιος στρατιώτης του είπε ότι είναι μεγάλη ιστορία.

Έβγαλαν σιγά – σιγά από το καράβι όλους τους θησαυρούς και έδεσαν χειροπόδαρα το πλήρωμα και τον Κάπτεν Χουκ , με τη βοήθεια της νεράιδας Τίνκερμπελ. Έτσι σώθηκε η «Χώρα του Ποτέ» όπως και ο Πήτερ Παν.

Ένα ειδύλλιο γεννήθηκε ανάμεσα στον στρατιώτη και την όμορφη νεράιδα. Τελικά μπορεί να πέρασε τόσα πολλά αλλά άξιζε τον κόπο.

Έζησαν αυτοί καλά εκτός από το μικρό αγόρι που ακόμα ψάχνει το μικρό του μολυβένιο στρατιωτάκι.

ΤΑΣΟΣ

Ο ΑΛΑΝΤΙΝ ΚΑΙ ΤΟ ΛΥΧΝΑΡΙ

Μια φορά και έναν καιρό, σε μια πόλη της Μέσης Ανατολής ζούσε ο Αλαντίν μαζί με τη μητέρα του, μια και είχε πεθάνει ο πατέρας του.

Ήταν πολύ εργατικός και βοηθούσε τη μητέρα του στις δουλειές της. Με τα χρήματα που έβγαζα ζούσαν ευτυχισμένοι. Κάποια μέρα στην αγορά συνάντησε έναν κύριο που πουλούσε λυχνάρια και αγόρασε ένα , δώρο για τη μητέρα του. Ήταν όμως βρόμικο και αποφάσισε να το καθαρίσει. Τρίβοντάς το ξαφνικά, βγήκε από μέσα μια όμορφη κοπέλα που του συστήθηκε σαν «το Τζίνι του λυχναριού» Ήταν τόσο όμορφη που αμέσως την ερωτεύτηκε.

Γι’ αυτό το λόγο όταν του είπε πως μπορούσε να εκπληρώσει τρεις επιθυμίες του εκείνος της είπε πρώτον να αποκτήσει ο ίδιος πλούτη, δεύτερο ναι γίνει αυτή κοινός άνθρωπος και τρίτον να την παντρευτεί.

Έτσι και έγινε. Η μητέρα του καλοδέχτηκε την όμορφη νύφη της και όλοι στην Ανατολή μιλούσαν για το ωραιότερο και πιο ευτυχισμένο ζευγάρι που είχαν δει ποτέ τους.

ΦΩΤΗΣ

ΨΗΦΙΑΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΨΗΦΙΑΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ


 

http://anoixtosxoleio.weebly.com/gammalambda974sigmasigmaalpha1.html 

Αναζητήστε πληροφορίε κάνοντας κλικ στα εικονίδια που βρίσκονται στην αριστερή λίστα των αναρτήσεων  αλλά και μια καλύτερη πληροφόρηση μέσω βίντεο και εικόνων.

ΕΘΙΜΑ κ΄ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ

Έθιμα

ΛΕΣΒΟΣ- ΚΕΣΚΕΤ

Κάθε χρόνο στις 8 Νοεμβρίου είναι η γιορτή των Ταξιαρχών. Από την παραμονή οι πιστοί πηγαίνουν με τα πόδια στον Άγιο για να προσκυνήσουν . Ανήμερα το πρωί μετά την λειτουργία το ευλογημένο κεσκέτ. Είναι μοσχάρι με κριθαράκι που έχει βράσει σε καζάνι όλο το βράδυ. Όλοι οι προσκυνητές τρώνε από αυτό για να πάρουν την ευλογία του Ταξιάρχη. Όλος ο κόσμος παρακολουθεί με ευλάβεια και συγκίνηση αυτή τη διαδικασία, γιατί το ζώο συμβολίζει  τη θυσία του Αγίου και τη δύναμη της πίστης του . Το απόγευμα , νωρίς τελειώνει το πανηγύρι και όλοι γυρίζουν στα σπίτια τους ευχαριστημένοι για την ευλογία που έχουν πάρει.

ΓΙΩΡΓΟΣ

ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ - ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΡΕΛΙΑ

Στην Κεφαλονιά υπάρχει  ένα έθιμο που λέγεται Μπουρμπουρέλια.

Στις 21 Νοεμβρίου στη γιορτή της Παναγιάς της «Μισοσπορίτισσας» κάθε σπίτι ρέπει να φτιάξει ένα πιάτο με μπουρμπουρέλια. Τα μπουρμπουρέλια είναι ένα μείγμα δημητριακών και οσπρίων  όπως στάρι , καλαμπόκι, φακές, φασόλια, ρεβίθια.

Για τους γεωργούς είναι πολύ σημαντική αυτή η μέρα γιατί τότε εμφανίζονται οι πρώτοι καρποί, σημάδια για τη σοδειά και έτσι οι αγρότες εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους ελπίζοντας ότι θα έχουν καλή σοδειά. Αφού φάνε τα Μπουρμπουρέλια λένε: «Μισό-φαγα, μισό-σπειρα, μισο ‘χω να περάσω»

Οι ρίζες του εθίμου αυτού είναι αρχαιοελληνικές, όταν οι αγρότες προσέφεραν στη θεά Δήμητρα καρπούς για να έχουν καλή σοδειά.

ΒΑΣΙΛΙΚΗ

ΗΠΕΙΡΟΣ

Στην Ήπειρο υπάρχει ένα έθιμο παράξενο αλλά και επικίνδυνο. Είναι βασισμένο σε μια παλιά παράδοση που λέει πως όταν γεννήθηκε ο Χριστός πήγαν βοσκοί να προσκυνήσουν και επειδή ήταν νύχτα πήρε ο καθένας από ένα κλαδί στο χέρι και του έβαλε φωτιά, έτσι γέμισε το βουνά από χαρούμενες φωνές, φωτιές , τριξίματα και κρότους. Στην Άρτα όποιος πάει στους γειτόνους για να ευχηθεί τα χρόνια πολλά κρατάει στα χέρια του ένα κλαρί, πουρνάρι ή ξύλο αναμένο που τρίζει και έτσι γεμίζουν οι δρόμοι του χωριού με φωτιές και κρότους

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΟΡΦ.

ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ

Ένα από τα έθιμα που τηρούμε κάθε χρόνο στο σπίτι μας είναι το κόψιμο της βασιλόπιτας. Το έθιμο αυτό προβλέπει το φτιάξιμο μιας πίτας π.χ. κέικ και να περιέχει και ένα φλουρί. Όταν το βράδυ της πρωτοχρονιάς κοπεί η βασιλόπιτα σε όποιον πέσει το φλουρί το κρατάει για τύχη

ΜΑΝΩΛΗΣ

ΦΩΤΑ

 Ο εορτασμός των Φώτων είναι τριήμερος και κατά τη διάρκεια πραγματοποιούνται από την εκκλησία διάφορες τελετές που συνδιάζονται με έθιμα του λαού. Το τριήμερο ξεκινά την παραμονή  όπου ψάλλεται η ακολουθία  των «Μεγάλων Ωρών» Οι πιστοί παίρνουν τον αγιασμό και τον πάνε στο σπίτι τους και τα παιδιά λένε τα κάλαντα. Οι ιερείς ευλογούν με την αγιαστούρα τους τα σπίτια και τα μαγαζιά για να φύγουν οι καλικάντζαροι και να γυρίζουν στα έγκατα της γης. Ανήμερα των Θεοφανείων ψάλλεται η ακολουθία των « Μεγάλων ωρών». Οι πιστοί στη συνέχεια κατευθύνονται σε κάποιο λιμάνι, ποτάμι, ή πηγάδι όπου περιστέρια ελευθερώνονται και όπου υπάρχει δυνατότητα πέφτουν βουτηχτάδες για να πιάσουν το σταυρό. Την τελευταία μέρα του τριημέρου η εκκλησία την έχει αφιερώσει στον Ιωάννη το Βαπτιστή όπου ψέλνεται το απολυτίκιο προς τιμή του . Το τριήμερο κλείνει με το βρέξιμο των νιόπαντρων ζευγαριών , οι παριστάμενοι του εύχονται να ζήσουν και να αποκτήσουν παιδιά.

ΣΤΕΦΑΝΟΣ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

 Τα Χριστούγεννα είναι μια οικογενειακή γιορτή με διάφορα έθιμα όπως: Το στόλισμα του χριστουγεννιάτικου Δέντρου ή του καραβιού, το φτιάξιμο κουραμπιέδων και μελομακάρονων , το κόψιμο της βασιλόπιτας, τη ρίψη βεγγαλικών, το παίξιμο χαρτιών, το ποδαρικό στο σπίτι μας από κάποιον που θεωρούμε τυχερό  και το σπάσιμο του ροδιού το βράδυ της πρωτοχρονιάς

ΧΡΙΣΤΙΑΝΝΑ - ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΠ.

ΚΥΡΑ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

Η Κυρά –Σαρακοστή είναι ένα έθιμο που έχει τις ρίζες του στην Αρκαδία. Εκεί λοιπόν οι γιαγιάδες ζωγραφίζουν λίγο πριν από την έναρξη της Σαρακοστής μια γυναίκα που έχει τα βλέφαρα της χαμηλωμένα, το στόμα της κλειστό και τα χέρια της σταυρωμένα. Τα πόδια της είναι εφτά και συμβολίζουν τις εφτά εβδομάδες της Σαρακοστής. Κάθε ένα από τα Σάββατα που  απομένουν μέχρι τη Μεγάλη Εβδομάδα , ένα από τα εγγόνια της, κόβουν διαδοχικά τα πόδια της Κυρά- Σαρακοστής, μέχρι να μείνει ένα πόδι λίγο πριν την Ανάσταση. Τότε η γιαγιά τυλίγειί με το τελευταίο πόδι σε μπαλάκι και το βάζει στο ψωμί της Ανάστασης. Στο Πασχαλινό τραπέζι ο πατέρας κόβει το ψωμί σε φέτες και το μοιράζει στους παρευρισκόμενους. Ο πιο χαρούμενος από όλους είναι εκείνος που θα βρει στη φέτα του το κομμένο ποδαράκι της Κυρά-Σαρακοστής.

ΤΑΣΟΣ

ΚΑΛΑΝΤΑ ΛΑΖΑΡΟΥ

Το Σάββατο πριν από την Μεγαλοεβδομάδα είναι το Σάββατο του Λαζάρου. Τότε τα παιδιά γυρίζουν στις γειτονιές λέγοντας τα κάλαντα του Λαζάρου. Τα παιδιά έχουν μαζί τους ένα καλαθάκι για να μαζεύουν τα αυγά και τα τσουρέκια που τους έδιναν, ένα σταυρό στολισμένο με λουλούδια που είχαν στολίσει την παραμονή και τα χελιδόνια. Τα χελιδόνια ήταν ξύλα καρφωμένα μεταξύ τους σαν τρεις σταυροί και πάνω τους είχαν χαρτιά. Όσο τα κουνάς πάνω κάτω τόσο πιο πολύ μοιάζουν με χελιδόνια που πετούν.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ

ΚΑΛΑΝΤΑ ΛΑΖΑΡΟΥ

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Συνήθως τα γλέντια τα έχουμε συνηθίσει με ανθρώπους ζωντανούς, με χορούς , φαγοπότια και πολλή μουσική. Στο Ηράκλειο της Κρήτης την Μεγάλη Παρασκευή ξεκινάνε τις προετοιμασίες για να δειπνήσουν την Δευτέρα του Πάσχα, με τα αγαπημένα τους πρόσωπα που έχουν ….φύγει από τη ζωή !!! Την Δευτέρα του Πάσχα με φαί και κρασί ενώ έχει προηγηθεί καθαρισμός και καλλωπισμός του χώρου, συγγενείς και φίλοι των αποβιωσάντων , πηγαίνουνε στο κοιμητήριο της περιοχής και γευματίζουν με παραδοσιακά γλυκά και φαγητό, ανταλλάσσοντας ευχές. Με αυτό τον τρόπο λένε οι συγγενείς τιμούν τη μνήμη τους, τους μακαρίζουνε και κυρίως διαδίδουν το αναστάσιμο μήνυμα των ημερών.

ΑΝΝΑ- ΕΙΡΗΝΗ

ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΑΥΓΑ

Τα κόκκινα αυγά είναι ένα έθιμο που τηρούμε πιστά στην Ελλάδα. Κάθε Πάσχα την Μεγάλη Πέμπτη οι νοικοκυρές βράζουν αυγά, παίρνουν κόκκινη μπογιά και τα βάφουν . Η κόκκινη μπογιά συμβολίζει το αίμα του Χριστού. Την Μεγάλη Κυριακή του Πάσχα όπου γίνεται τραπέζωμα εις μνήμη της Ανάστασης του Χριστού, τα βαμμένα αυγά τσουγκρίζονται με συγγενείς και φίλους και γνωστούς.

ΔΩΡΟΘΕΑ- ΕΛΕΝΗ

ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ ΑΥΓΑ

ΚΟΚΚΙΝΑ ΑΥΓΑ

Τα κόκκινα αυγά συμβολίζουν το αίμα του Ιησού Χριστού, όταν οι στρατιώτες τον τρύπησαν πάνω στο σταυρό. Σύμφωνα με τον Κοραή τα κόκκινα αυγά συμβολίζουν  το αίμα με το οποίο οι Ιουδαίοι έβαψαν τις πόρτες των σπιτιών τους για να γλιτώσουν από την οργή του θεού προς του ειδωλολάτρες.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ζ.

ΜΠΟΤΙΔΕΣ

Ένα ξεχωριστό έθιμο , είναι το έθιμο των Μπότιδων, που γίνεται το Μεγάλο Σάββατο το πρωί στην Κέρκυρα. Οι κάτοικοι στολίζουν τα μπαλκόνια τους με κόκκινο πανί, γιατί το κόκκινο συμβολίζει το χρώμα της Κέρκυρας. Με τη σήμα της πρώτης Ανάστασης στις 12 το μεσημέρι οι κάτοικοι πετούν τεράστια κανάτια γεμάτα με νερό – τους μπότιδες- από τα μπαλκόνια τους. Οι μπότιδες  είναι τα πήλινα κανάτια με στενό στόμιο και δυο χερούλια για τη μεταφορά τους.

ΑΓΓΕΛΟΣ Κ.

ΡΙΨΗ ΚΑΝΑΤΙΩΝ - ΜΠΟΤΙΔΕΣ

ΤΟ ΚΑΨΙΜΟ  ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

Στην παραλία Αυλίδος στην Χαλκίδα πριν την Ανάσταση αναβιώνουν ένα έθιμο του καψίματος του Ιούδα. Δηλαδή μαζεύουν  τα παιδιά ξύλα στο προαύλιο της εκκλησίας και την ώρα που ο παπάς  λέει το «Χριστός Ανέστη» βάζουν φωτιά και καίνε το ομοίωμα του Ιούδα , που στην ουσία είναι ένα σκιάχτρο με κουστούμι. Αρχίζουν τα πυροτεχνήματα, ενώ η καμπάνα της εκκλησίας χτυπάει χαρμόσυνα. Είναι μια εμπειρία μοναδική για όποιον τη ζήσει.

ΤΟ ΚΑΨΙΜΟ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

ΦΩΤΗΣ

ΤΟ ΣΟΥΒΛΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΡΝΙΟΥ

Το Πάσχα ανήμερα σε πολλά μέρη συνηθίζεται το ψήσιμο του αρνιού στη σούβλα. Το έθιμο αυτό έχει μεγάλη σημασία γιατί οι οικογένειες μαζεύονται και διασκεδάζουν μαζί και μάλιστα τρώγοντας ένα ιδιαίτερα νόστιμο φαγητό.

ΒΑΣΙΛΗΣ Π.

ΠΑΣΧΑ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Στη Γερμανία το Πάσχα γίνονται κάποια έθιμα , ένα από αυτά είναι το έθιμο του Der Osterhase – Πασχαλινός Λαγός. Σύμφωνα με αυτό ο Πασχαλινός λαγός ξημερώματα Κυριακής του Πάσχα κρύβει αυγά μέσα στα σπίτια. Τα κρύβει σε σημεία που δεν μπορεί να πάει ο νους των παιδιών. Μόλις ξυπνήσουν τα παιδιά αρχίζουν να ψάχνουν τα αυγά. Ψάχνουν με μεγάλη αγωνία, έτσι το σπίτι αναστατώνεται, οι ντουλάπες αδειάζουν και τα συρτάρια ανοίγουν όλα. Περνούν πολύ ωραία, γιατί στο τέλος γελούν και πειράζονται μεταξύ τους.

Πολλές φορές  το ίδιο έθιμο γίνεται και στις γειτονιές. Οπότε ο Πασχαλινός λαγός έχει λίγο περισσότερη δουλειά αφού πρέπει να κρύψει περισσότερα αυγά. Σε αυτή την περίπτωση η διασκέδαση είναι μεγαλύτερη αφού είναι περισσότερα τα παιδιά.

ΜΑΡΙΝΑ

ΠΙΡΠΙΡΟΥΝΑ

Η Πιρπιρούνα είναι ένα έθιμο της Ηπείρου το οποίο λέγεται ότι είναι Διονυσιακό. Διαδραματίζεται τους μήνες Μάιο – Ιούνιο αλλά ειδικά όταν υπάρχει ξηρασία.

Τότε  για το έθιμο παίρνουν μια κοπέλα ορφανή από πατέρα και την ντύνουν με φύλλα από πλατύφυλλα φυτά (παρπαντίλες) με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνονται μόνο τα μάτια της και απράλληλα να μη βρέχεται. Μετά η κοπέλα πηγαίνει στα σπίτιθα του χωριού όπου της πετάγαν νερό και τις έδιναν τρόφιμα και ευχές για βροχή. Όταν οι γυναίκες έντυναν την κοπέλα τραγουδούσαν το τραγούδι της Πιρπιρούνας.

Πιρπιρούνα περπατούσε

Το θεό παρακαλούσε

Κύριε βρέξε μια δροσούλα

Για τα στάρια- τα κριθάρια

Για τις όμορφες τις βρύσες

Τι είναι εκείνο που ‘ρχεται

Σύννεφο με τη βροχή

Μπάρες- μπάρες το νερό

Λίμνες – λίμνες το κρασί

ΜΑΡΙΑΝΝΑ

ΠΙΡΠΙΡΟΥΝΑ

ΠΗΔΗΜΑ ΦΩΤΙΩΝ

Ένα έθιμο που συνηθίζεται σε διάφορα μέρη της Ελλάδας είναι το άναμμα και το πήδημα της φωτιάς. Στις 21 Ιουνίου οι άνθρωποι ανάβουν φωτιές σε σταυροδρόμια και καίνε τα στεφάνια που είχαν φτιάξει την Πρωτομαγιά και μετά πηδάνε πάνω από τη φωτιά τρεις φορές για να έχουν καλή τύχη

ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΑΡ.

ΠΉΔΗΜΑ ΦΩΤΙΩΝ

ΑΛΒΑΝΙΚΟ ΕΘΙΜΟ

Την ημέρα πριν από την Καθαρά Δευτέρα ανάβουν φωτιές σε όλα τα χωριά. Όποιο χωριό κάνει τον μεγαλύτερο καπνό, νικά . Εκείνο θα έχει και τη καλύτερη τύχη

ΑΜΑΡΙΛΝΤΟ

ΑΝΑΣΤΕΝΑΡΙΑ

Κάθε χρόνο στο Λαγκαδά Θεσσαλονίκης, στην Αγία Ελένη , στην Κερκίνη Σερρών, στη Μελίκη Ημαθίας και στη Μαυρολεύκη Δράμας , προς τιμή των Αγίων Κωντσντίνου και Ελένης γίνονται τα Αναστενάρια. Με το έθιμο αυτό οι συμμετέχοντες επικαλούνται την βοήθεια των Αγίων για να έχουν πλούσια γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή, καθώς και καλή υγεία. Οι Αναστενάρηδες ή Αναστενάρια, όπως ονομάζονται οι πρωταγωνιστές του εθίμου πυροβατούν με γυμνά πόδια χωρίς να καίγονται. Είναι η πίστη προς τους Αγίους που τους δίνει δύναμη και θέληση για να κάνουν αυτή τη δοκιμασία.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΚ.

ΑΝΑΣΤΕΝΑΡΗΔΕΣ