Γιορτή για την μνήμη των αγωνιστών του Πολυτεχνείου

 " ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ" 

 

1.       ΧΟΡΩΔΙΑ: ΦΤΙΑΞΕ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ  ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι Φτιάχνουν απόψε με κουρέλια και σανίδια έναν συνοικισμό αυτόνομο Αυτοί που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια και στον υπόνομο Κι εσυ που ψάχνεις το κουκί και το ρεβίθι στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε Φτιάξε μαζί τους το δικό σου παραμύθι γιατί χανόμαστε (Μες το δικό σου παραμύθι ξαναβρές το το ξεχασμένο μονοπάτι σου Και ξαναχάσ’ το, ξαναβρές τo, ξαναπές το το τραγουδάκι σου)2 ΡΕΦΡΕΝ-- Ξελεύθερώνω την ωραία πεταλούδα από τη σφραγισμένη γυάλα της Να σου δανείσει τα φτερά της τα βελούδα και τα μεγάλα της Κι αντί να ψάχνεις τριαντάφυλλα στα στήθη αυτών που χάμω τα πετάξανε Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι αλλιώς τη βάψαμε ΡΕΦΡΕΝ Φτιάχνω απόψε με κουρέλια και σανίδια έναν συνοικισμό αυτόνομο Μ’ αυτούς που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια και στον υπόνομο Κι αντί να ψάχνω το κουκί και το ρεβύθι στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε Φτιάχνω μαζί σας το δικό μας παραμύθι γιατί χανόμαστε ΡΕΦΡΕΝ

AΦΗΓΗΤΗΣ  Α :  Καλημέρα. Δεν ξέρω ακριβώς , γιατί είστε εδώ. Τι περιμένετε να μάθετε από μένα που δεν το ξέρετε;  Ή τι περιμένετε να θυμάστε μόλις βγείτε από την αίθουσα. Μου είπαν να σας πω ότι στις 17 Νοέμβρη γιορτάζουμε τη μνήμη του Πολυτεχνείου. Αυτού του κτιρίου στο κέντρο της Αθήνας, που χρόνια τώρα στέκεται στη θέση του και βλέπει τους ανθρώπους να το προσπερνούν. Μια μέρα τον χρόνο μόνο στέκονται μπροστά του, αφήνουν μερικά γαρύφαλλα στις πύλες του και μετά συνεχίζουν τον δρόμο τους. Αν είχε φωνή το κτίριο αυτό, θα τους έδιωχνε.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ Β : Έτσι ξεκινούν όλα τα παραμύθια. Με έναν κακό λύκο. Στη δική μας περίπτωση ο λύκος λεγόταν δικτατορία. Με κοφτερά δόντια, με ύπουλους τρόπους, με όπλα και τανκς στη διάθεσή του. Μόνο που στα παραμύθια, ο κακός στο τέλος τιμωρείται. Εδώ ποτέ δεν είμαστε σίγουροι, αν η τιμωρία έχει ημερομηνία λήξης κι αν ο λύκος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος.

Γιατί επιστρέφει;  Γιατί αν αυτός είναι ο λύκος, εμείς τις περισσότερες φορές είμαστε τα πρόβατα.

Αφηγητής Α : ΜΑΛΕΝΑ

Αφηγητής Β : ΕΥΑ

2.       ΤΡΑΓΟΥΔΙ: Μαλαματένια λόγια

Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές
τ’ αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χθες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές }

Τ’ αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά
καλύτερα να σ’ έλεγαν Μαρία
και να `σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά
κι όχι να ζεις μ’ αυτή την κομπανία
και να μην ξέρεις τ’ άστρο του φονιά

Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ’ του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή

Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά κι απ’ το παλιό μαρτύριο να `χει μείνει ένα σκυλί τη νύχτα που διψά γυναίκες στη γωνιά μ’ ασετυλίνη παραμιλούν στην ακροθαλασσιά Και στ’ ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή πώς έγινε με τούτο τον αιώνα και γύρισε καπάκι η ζωή πώς το `φεραν η μοίρα και τα χρόνια να μην ακούσεις έναν ποιητή

 

 1^ο ΒΙΝΤΕΟ

3.ΤΡΑΓΟΥΔΙ:  Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον

----Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
αφού η ιστορία σας ανήκει
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε--

Στ’ αυτιά μου δε χωράνε υποσχέσεις
το έργο το `χω δει μη με τρελαίνετε
το πλοίο των ονείρων μου με πάει
σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε

(Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται 
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στο φόνο δε θα μ’ έχετε.) 2-----

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας ξεγράψτε με απ’ τα κατάστιχά σας στον κόπο σας δεν μπαίνω και στα έργα σας Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε αφού η ιστορία σας ανήκει σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε (Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται  κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου συνένοχο στο φόνο δε θα μ’ έχετε)  2

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ: Σας προσκαλούμε  στη δραματοποίηση ενός παραμυθιού . Το παραμύθι μας λέγεται « Η κυρά Δημοκρατία», ποια όμως είναι η κυρά δημοκρατία;

ΙΩΑΝΝΑ : Την κυρά Δημοκρατία όλοι την αγαπούν στο μικρό χωριό, γι’ αυτό τη διάλεξαν για αρχηγό. Τι θα συμβεί όμως όταν η κυρία Ρία η Δικτατορία πάρει με τη βία όλη την εξουσία; Μπορούν οι άνθρωποι να ζήσουν ευτυχισμένοι χωρίς τη Δημοκρατία;

ΘΕΑΤΡΙΚΟ: " Η ΚΥΡΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" 

Αφήγηση1: MAΡΙΝΟΣ Κυρά Δημοκρατία( φορά λευκά ρούχα –χαρούμενη στέκα, ή λουλούδια στα μαλλιά )  : ΣΗΛΙΑ	Η  κυρία Δημοκρατία , ξαπλωμένη πάνω σε ένα κρεβάτι- τραπέζι   Η Κυρά Δημοκρατία ανοίγει τα μάτια της και το βλέμμα της φωτεινό σαν του ήλιου τις αχτίνες, χαϊδεύει τον κόσμο. Τεντώνει τα αυτιά της και τα ακούει όλα: τα γέλια των παιδιών , τα παράπονα των μεγάλων, τα παραμύθια της γιαγιάς, τα τραγούδια της ζωής . Τα λόγια της πάντα γλυκά, στάζουν ζάχαρη και αγάπη. Τα χέρια της, μεγάλα και μακριά, απλώνονται σε όλους  σε μια αγκαλιά ζεστή, σαν τη φωτιά που καίει στο τζάκι. Την κυρά Δημοκρατία όλοι την αγαπούν στο μικρό χωριό, γι’ αυτό τη διάλεξαν για αρχηγό.
Αφήγηση 2: ΜΑΡΙΑ Όλα τα παιδιά: ΜΑΡΙΑ	Η κυρά Δημοκρατία δε  θέλει να ‘ναι ο αρχηγός που όλο διατάζει. Δε θέλει μόνη της να αποφασίζει. Δε θέλει να κάνει του κεφαλιού της. Ανοίγει τα μεγάλα της αυτιά και ακούει όλες τις ιδέες, γιατί όπως λέει: ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΙ Την κυρά Δημοκρατία όλοι την αγαπούν στο μικρό χωριό και χαίρονται που την έχουν για αρχηγό
Αφήγηση 3:  ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ Κυρία Ρια   ΙΩΑΝΝΑ    ( φορά μαύρα ρούχα μακιγιαζ σκοτεινό, ι) : ΚΩΝ/ΝΑ	Όλοι τη αγαπούν. Όλοι εκτός από την Ρια. Η κυρία Ρια η Δικτατορία, που θα ήθελε εκείνη να ήταν αρχηγός, εκείνη κι άλλη καμία. Όλη τη μέρα στο σπίτι κλεισμένη στριφογυρίζει, κλαίει, φωνάζει:  ( Η Ρια δείχνοντας τη Δημοκρατία λέει) « Γιατί αυτή και όχι Εγώ; - Γιατί αυτή και όχι εγώ;» (κάθεται στο τραπέζι και κάνει πως σχεδιάζει σε χαρτιά τα τσαλακώνει τα πετά κάτω ..) Τα βράδια δε κοιμάται , ξαγρυπνάει. Καταστρώνει σχέδια. Μα κανένα δεν της αρέσει. Ώσπου….
Αφήγηση 4 : ΓΕΩΡΓΙΑ Αφήγηση 4 : ΓΕΩΡΓΙΑ   Ρια                  ( ΙΩΑΝΝΑ) Φύλακες ΔΗΜΗΤΡΗΣ- ΑΛΝΤΙ- ΠΑΝΤΕΛΗΣ	Βγαίνει έξω στους δρόμους και ψάχνει τους κατσούφηδες, τους γκρινιάρηδες, τους τεμπέληδες, βρίσκει έναν, δυο, τρεις …είκοσι, είκοσι έναν.( Η Ρια κατεβαίνει από τη σκηνή και διαλέγει τρεις συμμαθητές της- τους ανεβάζει πάνω στη σκηνή)  Τους παίρνει στο σπίτι της και τους μετράει, τους ζυγίζει, τους καλοκοιτάζει, τους μιλάει, τους μιλάει…. ( Τους βάζει να σταθούν προσοχή, τους επιθεωρεί και κουνώντας το χέρι κάνει πως τους μιλά) Με τις ώρες με τις μέρες, με τις νύχτες…. Τόσο πολύ που ζαλίζονται και όλα τα ξεχνούν ( Τα τρία παιδιά κάθονται προσοχή και χαιρετούν στρατιωτικά τη Ρια) Τώρα μόνο εκείνη αγαπούν . Ύστερα τους ράβει στολές, με χρυσά κουμπιά για να δείχνουν ωραίοι και τους δίνει μαύρες ζώνες με πιστόλια για να δείχνουν δυνατοί. Τέλος τους κάνει μαθήματα για να ξέρουν να φωνάζουν δυνατά, να απειλούν κι όλους να τους τρομοκρατούν, και τους ονομάζει φύλακές της , που πρέπει να υπακούουν . ( Η Ρια με αυστηρό τρόπο λέει) -          ΜΗ  μιλάς -          ΜΗ  γελάς -          ΘΑ ΠΑΣ ΦΥΛΑΚΗ Οι Φύλακες  επαναλαμβάνουν  2 φορές
Αφήγηση 5: ΣΠΥΡΟΣ	( Η κυρά Δημοκρατία κοιμάται- Η Ρια και οι φύλακες μπαίνουν βίαια στο σπίτι και με σκοινί δένουν την κυρά Δημοκρατία) Η κυρία Ρια η Δικτατορία μπαίνει ένα βράδυ με τους φυλακές της στο σπίτι της κυρίας Δημοκρατίας. Εκείνη τη ώρα η κυρία Δημοκρατία κοιμάται κι ονειρεύεται  μια γιορτή με χιλιάδες μπαλόνια και ζεστούς λουκουμάδες. Οι φύλακες την πιάνουν στον ύπνο. Της δένουν τα χέρια για να κλείσει η μεγάλη αγκαλιά της και τη φυλακίζουν στο υπόγειο και τη φυλακίζουν στο υπόγειο της κυρίας Ρίας. Να μη βλέπει ουρανό, να την ξεχάσει το χωριό.
Αφήγηση6 : ΣΑΜΙΝΑ           Φύλακες ΔΗΜΗΤΡΗΣ- ΑΛΝΤΙ- ΠΑΝΤΕΛΗΣ	Έτσι την άλλη μέρα , η κυρία Ρια έχει- όπως ήθελε όλη την εξουσία. Αρχίζει να διατάζει, να φωνάζει και για όλα να γκρινιάζει. Παντού κρεμάει πινακίδες με εντολές: -          ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΦΩΝΑΖΟΥΝ -          ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ! -          ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΧΑΡΕΣ ,ΟΙ ΓΙΟΡΤΕΣ, ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ -          ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ ΝΑ ΛΕΤΕ ( Οι φύλακες κινούνται γρήγορα πάνω στη σκηνή  και επαναλαμβάνουν  μια φράση ο καθένας δυνατά και αυστηρά) -          ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΦΩΝΑΖΟΥΝ -          ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ! -          ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΧΑΡΕΣ ,ΟΙ ΓΙΟΡΤΕΣ, ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ -          ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ ΝΑ ΛΕΤΕ Απαγορεύεται από εδώ…. Απαγορεύεται από εκεί… Κι όποιος δε συμφωνεί στη φυλακή. Οι Φύλακες επαναλαμβάνουν όλοι μαζί 2 φορές : ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ- ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ
Αφήγηση7: ΜΑΡΙΝΟΣ Μαλένα- Εύα ΛΑΟΣ: όλα τα παιδιά μαζί Αφήγηση 7: ΜΑΡΙΝΟΣ Ρια : ΙΩΑΝΝΑ	Δεν είναι πια ζωή αυτή! Είναι μια τυραννία! Από στόμα σε στόμα ακούγεται αυτή η μαρτυρία: ( Την πρώτη φράση ο ένας και τη 2η ο άλλος) Δεν είναι πια ζωή αυτή! Είναι μια τυραννία!  ( 2 φορές ) « ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΟ! ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΗΝ ΚΥΡΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» ( Φύλακες συλλαμβάνουν αυτούς που φώναξαν) Η Ρια όμως τους συλλαμβάνει και τους στέλνει εξορία, να ζήσουν μακριά από το χωριό, και λέει: « ΟΛΟΙ ΘΑ ΕΧΕΤΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΙΜΩΡΙΑ, ΑΝ ΞΑΝΑΚΟΥΣΩ ΝΑ ΜΙΛΑΤΕ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Αφήγηση 8 : ΜΑΡΙΑ  Παιδί: ΓΕΩΡΓΙΑ Αφήγηση 8 : ΜΑΡΙΑ  Όλοι μαζί αργά διστακτικά	Όλοι θέλουν να τη διώξουν μακριά και να γλιτώσουν . Μα πώς; Ούτε ένα σχέδιο δεν μπορούν να καταστρώσουν , γιατί « απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις, οι συζητήσεις, οι μυστικές οι συναντήσεις» Ώσπου μια μέρα ένα μικρό παιδί, που βαρέθηκε να τραγουδάει, τα ίδια τραγούδια, θυμήθηκε κάτι που όλοι είχαν ξεχάσει: ( Ένας βαδίζει πάνω στη σκηνή, κάνει πως κάτι θυμήθηκε και κατεβαίνει εκεί που κάθονται τα άλλα παιδιά, σκύβει στο αυτί ενός κοριτσιού κι ενός αγοριού και κάτι τους λέει- με τρόπο που να φαίνεται στο κοινό ) ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΙ! Ήταν το τραγούδι της κυρά Δημοκρατίας! Το βράδυ πριν κοιμηθεί το παιδάκι, το ψιθύρισε στο δεξί αυτί της μαμάς του, και στο αριστερό αυτί του μπαμπά του. Από τη μαμά και τον μπαμπά σιγά, σιγά, ψιθυριστά το τραγούδι ταξίδεψε από στόμα σε στόμα, σε όλο το χωριό. Κι όλοι μαζί θυμήθηκαν , όλοι μαζί κατάλαβαν, όλοι μαζί άρχισαν να ελπίζουν… ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΙ! ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΙ!
Αφήγηση9 : ΣΠΥΡΟΣ Λαός: ………… ΣΠΥΡΟΣ Ρια : ΙΩΑΝΝΑ Αφήγηση9 : ΣΠΥΡΟΣ Λαός : ΣΠΥΡΟΣ Ρια : ΙΩΑΝΝΑ	( Η Δικτατορία και οι φύλακες είναι πάνω στη σκηνή και κάνουν πως κοιμούνται)  Μια νύχτα την ώρα που η κυρά Δικτατορία  και οι φυλακές της κοιμούνται βαριά, οι άνθρωποι ξυπνούν κι αρχίζουν να τραγουδάνε. Βγαίνουν από τα σπίτια τους , μαζεύονται την πλατεία( κάτω και μπροστά από τη σκηνή)  και ενώνουν  τις φωνές τους σαν μεγάλη χορωδία: ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΙ! ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΙ! ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΙ! Η κυρία Δικτατορία πετάγεται από το κρεβάτι και βγαίνει με το μακρύ της το νυχτικό στο μπαλκόνι ( στην άκρη της σκηνής) Κοιτάζει το πλήθος , ξαφνιάζεται , θυμώνει « Σας διατάζω να σταματήσετε . Αμέσως στα σπίτια σας!!!» Μα κανένας  δε σταματά .. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΙ! Η  κυρία Δικτατορία γίνεται έξαλλη και φωνάζει με οργή : « Φύλακες! Χτυπήστε τους»
Αφήγηση10: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ 1ος φύλακας : ΔΗΜΗΤΡΗΣ Αφήγηση: ΚΩΝ/ΝΑ 2ος φύλακας: ΑΛΝΤΙ Αφήγηση: ΚΩΝ/ΝΑ 3ος φύλακας: ΠΑΝΤΕΛΗΣ Αφήγηση:  ΚΩΝ/ΝΑ ΟΛΟΙ:ΔΗΜΗΤΡΗΣ- ΑΛΝΤΙ- ΠΑΝΤΕΛΗΣ	Οι μισοκοιμισμένοι φύλακες τεντώνονται, ξανατεντώνονται, τα όπλα ετοιμάζουν , μα μπροστά στον κόσμο σταματούν , δειλιάζουν … Ο πρώτος φύλακας  λέει: « Βλέπω τον γείτονά μου, που μου δίνει την άνοιξη κεράσια από τον κήπο του. Δεν μπορώ να τον χτυπήσω » Και ο δεύτερος φύλακας: « Βλέπω τον θείο μου, τα ξαδέλφια μου. Όχι δεν μπορώ να τους χτυπήσω» Αλλά και ο τρίτος φύλακας:  « Είναι οι γονείς μας, τα αδέλφια μας, οι φίλοι μας. Όχι δε γίνεται να τους χτυπήσουμε» Έτσι οι φύλακες πετούν τα όπλα τους και τρέχουν κοντά στους συγχωριανούς τους και φωνάζουν όλοι μαζί :  ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΠΙΟ  ΔΥΝΑΤΟΙ
Αφήγηση 11:   ΣΑΜΙΝΑ ΛΑΟΣ: Αφήγηση ΣΑΜΙΝΑ . ΛΑΟΣ: Αφήγηση ΣΑΜΙΝΑ ΛΑΟΣ: Αφήγηση 12:  ΓΕΩΡΓΙΑ	Η κυρία Ρια γίνεται κόκκινη, κατακόκκινη από θυμό. Ύστερα πράσινη, καταπράσινη όλο κακία. Μετά μαύρη, κατάμαυρη από απελπισία.  «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!» Φωνάζουν όλοι δυνατά, τόσο δυνατά που το σπίτι της κυρίας Δικτατορίας κουνιέται σαν να έγινε σεισμός. «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!» Ξαναφωνάζουν όλοι μαζί, ακόμα πιο δυνατά και το σπίτι της κυρίας Ρίας γκρεμίζεται στο λεπτό σαν να είναι από χαρτί. «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!»  Φωνάζουν πάλι με όλη τους τη δύναμη και η κυρία Ρια η Δικτατορία κλείνει τα αυτιά της , τρέχει μακριά από τις φωνές τους να γλιτώσει και σε άλλη πόλη ή χωριό για λίγο να τρυπώσει.
Αφήγηση 13: ΜΑΛΕΝΑ  ΟΛΟΙ ΕΥΑ  ΟΛΟΙ ΜΑΛΕΝΑ  ΟΛΟΙ ΕΥΑ ΛΑΟΣ	Στο μικρό χωρίο τώρα που σώθηκαν από το κακό, μεγάλο στήνουνε χορό. Ο Φούρναρης που είχε βαρεθεί τις εντολές  της κυρίας Ρίας , φωνάζει χαρούμενος: «ΨΩΜΙ» Ο δάσκαλος που δεν του άρεσε να του λένε πώς θα μιλάει  στα παιδιά λέει γελαστός :  « ΠΑΙΔΕΙΑ»  Κι όλοι οι κάτοικοι που είχαν υποφέρει από τα «πρέπει» και τα «μη» λένε  «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» Ο χορός της Δημοκρατίας ακόμα κρατάει στο μικρό χωριό γιατί κανένας δεν πρέπει να ξεχάσει:  ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΙ

 

 

 

4. ΤΡΑΓΟΥΔΙ: Ένα το χελιδόνι

. -----Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή
για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή
Θέλει νεκροί χιλιάδες να `ναι στους τροχούς
(Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.)2

(Θε μου Πρωτομάστορα μ’ έχτισες μέσα στα βουνά
Θε μου Πρωτομάστορα μ’ έκλεισες μες στη θάλασσα!) 2

Πάρθηκεν από μάγους το σώμα του Μαγιού
Το `χουνε θάψει σ’ ένα μνήμα του πέλαγου
(σ’ ένα βαθύ πηγάδι το `χουνε κλειστό
μύρισε το σκοτάδι κι όλη η άβυσσος) 2

(Θε μου Πρωτομάστορα μέσα στις πασχαλιές και Συ
Θε μου Πρωτομάστορα μύρισες την Ανάσταση(2)

 

 

ΤΟ ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ

Της Κ. Μητροπούλου

 

Στο προσκλητήριο ήτανε χιλιάδες,

πλάι στους απόντες έμπαινε σταυρός.

Μετρήθηκαν για σιγουριά οι μανάδες,

κανείς δεν είπε τ’ όνομα « νεκρός »

 ΣΠΥΡΟΣ

[ …. ]

Στο προσκλητήριο ήτανε παρόντες:

ένας καημός, μια μνήμη κι οι αριθμοί.

Ζούνε ανάμεσά τους κι οι απόντες

για πάντα θα θυμούνται οι ζωντανοί.

 ΜΑΡΙΝΟΣ

 

5. ΤΡΑΓΟΥΔΙ: Λεβέντης εροβόλαγε

Σαν τον αητό φτερούγαγε στη στράτα
τον καμαρώνει η γειτονιά στα παραθύρια
με χαμηλά τα μαύρα του τα μάτια
λεβέντης ΕΕΕΕεροβόλαγε.(2)

Στα ματιά του ένα ένα σύννεφο
μες την καρδιά καρδιά  του σίδερο.
Κυλάει το αίμα, σκέπασε τον ήλιο
κι ο χάρος εεεεεροβόλαγε.(2)

Σφαλούν τα μά τα μάτια  κι' οι καρδιές σφαλούν τα πα τα παραθύρια μετά χυμάει ο Χάροντας καβάλα κι 'εκείνος χαααααμογέλαγε.(2) {Ποιός κατεβαίνει σήμερα στον Άδη; Ποιόν κουβεντιάζει η γειτονιά κι ανανταριάζει; Γιατί βουβά είναι τα βουνά κι οι κάμποι; Λεβέντης εεεεεεροβόλαγε.} (όλο 2)

 

 

Το αγόρι και η πόρτα
ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ
Εκεί που έπεσε
είναι μια κόκκινη λίμνη,
ένα κόκκινο δέντρο,
ένα κόκκινο πουλί.

ΑΛΝΤΙ

Σηκώθηκε όρθια
       η πεσμένη καγκελόπορτα-
                χιλιάδες άλογα.                                Λαός καβαλίκεψε.

                      ΜΑΡΙΑ                                                  

Κομνηνέ! - φωνάξαμε.

Γύρισε και μας κοίταξε

δε φορούσε επίδεσμο

ούτε στεφάνι.

ΠΑΝΤΕΛΗΣ

Άσπρα άλογα, κόκκινα άλογα

και μαύρα, πιο μαύρα-

καλπασμός, - η ιστορία

Να προφτάσουμε.

      ΣΑΜΙΝΑ

 

 

 

 

 

6. ΤΡΑΓΟΥΔΙ : Η συγκέντρωση της ΕΦΕΕ

Η πλατεία ήταν γεμάτη, με το νόημα που `χει κάτι απ’ τις φωτιές.
Στις γωνίες και τους δρόμους από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές
και συ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου, 
κι ήσουν φως μου, κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή
σε γιορτή που δεν ξανάδα στη ζωή μου τη σκυφτή.

Η πλατεία ήτανε άδεια και τρελός απ’ τα σημάδια, σαν σκυλί
με συνθήματα σκισμένα, σ’ έναν έρωτα για σένα έχω χυθεί
στ’ αμφιθέατρο σε ψάχνω, στους διαδρόμους και τους δρόμους, 
και ζητώ πληροφορίες και υλικό, 
να φωτίσω τις αιτίες που μ’ αφήνουνε μισό.---

Η πλατεία είναι γεμάτη κι απ’ το πρόσωπό σου κάτι έχει σωθεί
στον αγώνα του συντρόφου, στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή
στα παιδιά και τους εργάτες, στους πολίτες, στους οπλίτες, 
στα πλακάτ και τη σκανδάλη που χτυπά, 

η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά

 

 

 

ΣΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΜΕΝΟΥΣ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ

ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Λένα Παππά

Μάτια κλειδωμένα, χέρια παγωμένα

κείτεται

-δεκαοχτώ χρονώ ήτανε δεν ήτανε-

για να έχω εγώ πουλιά- φτερά στα χέρια μου,

και συ στο σπιτάκι σου,

μια γλάστρα με βασιλικό στο πεζουλάκι

και τα παιδιά μας ξένοιαστα να χτίζουνε το μέλλον.     

Η μάνα του τον περιμένει και δεν έρχεται, η άνοιξη του παίζει και δεν τηνε ξέρει πια. Στις φλέβες του αίμα σταματημένο και πικρό, γυαλί σπασμένο ο κόσμος, σωριασμένο πάνω του. Για να έχω εγώ τον άσπρο μου τον ύπνο και συ γαρίφαλο χαμόγελο στο στόμα σου, για να ’χουν τα παιδιά μας το δικό τους ήλιο…

                                                      

ΔΗΜΗΤΡΗΣ        ΓΕΩΡΓΙΑ

 

 

7. ΤΡΑΓΟΥΔΙ: Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ

 

.. Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη συ δοξαστική
(μη παρακαλώ σας μη )3
λησμονάτε τη χώρα μου! --- {ΡΕΦΡΕΝ}

Αετόμορφα ‘χει τα ψηλά βουνά
στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
(και τα σπίτια πιο λευκά) 3
στου γλαυκού το γειτόνεμα! ---

Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό
τα γυρίζω πίσω απ’ τον καιρό
(τους παλιούς μου φίλους καλώ)   3
με φοβέρες και μ’ αίματα!

ΡΕΦΡΕΝ}

 

 

ΑΦΗΓΗΤΗΣ Α  : Έτσι ο αγώνας του Πολυτεχνείου πέρασε από στόμα σε στόμα, γράφτηκε στα βιβλία της Ιστορίας, έγινε παραμύθι. Ένα παραμύθι ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Ένα παραμύθι με δράκο που τρομάζει τα παιδιά. Μόνο που αυτό το παραμύθι  λέει πως τον δράκο πρέπει να τον νικήσεις εσύ. Δεν υπάρχει ο καλός ιππότης.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ Β :  Δεν υπάρχει καλή νεράιδα. Γι’ αυτό λοιπόν κάθε χρόνο αυτή τη μέρα, στα σχολεία της πατρίδας μας, στις μικρές γιορτές μας, τιμάμε τα παιδιά αυτά που πάλεψαν τότε.  Γιατί δε θέλουμε να ξεχαστεί το παραμύθι του Πολυτεχνείου.

Αφηγητής Α  : Δε θέλουμε να ξεχάσουμε! Δε θέλουμε να χαθεί στη λήθη η θυσία των παιδιών εκείνης της νύχτας, της 17^ης  Νοέμβρη του 1973! 

ΑΦΗΓΗΤΗΣ Β :  Θέλουμε αυτή τη θυσία να τη φυλάξουμε , να την παραδώσουμε στους επόμενους. Για να ξέρουμε όλοι…  Θέλουμε να θυμόμαστε!

Τα παιδιά  μπαίνουν αργά και σταδιακά στη σκηνή κρατώντας από ένα γαρύφαλλο ( ή μια ζωγραφιά) , ενώ το βίντεο παίζει

Β.  2^Ο ΒΙΝΤΕΟ . ΕΠΕΣΑΤΕ ΘΥΜΑΤΑ: 

Όλοι ΜΑΖΊ: ….αιώνια η μνήμη σε σας αδερφοί στον τίμιο  που πέσατε αγώνα!

Γ.  3^ο  ΒΙΝΤΕΟ                     Τέλος ….κλείσιμο