Αχ, αυτός ο κορωνοϊός...

 Παραγωγή κειμένου με χρήση δοσμένων εικόνων

Με βοηθό τις εικόνες που ακολουθούν φτιάχνω ένα κείμενο. Δεν ξεχνώ να δώσω τίτλο στο κείμενό μου και να αναπτύξω τις σκέψεις μου με πολλές επαυξημένες προτάσεις .

  Ο ιός του 2020

         Μια φορά κι έναν καιρό τα παιδιά όλου του κόσμου παίζαμε αμέριμνα κάθε μέρα στις πλατείες, στα πάρκα, πηγαίναμε σχολείο καθημερινά και  κάναμε τις  δραστηριότητές μας.

         Μία μέρα του περασμένου Μάρτη, ενώ γυρνούσα από το σχολείο και έλεγα στη γιαγιά μου πόσο ωραία πέρασα, φτάσαμε σπίτι, έπλυνα τα χέρια μου και φάγαμε μεσημεριανό. Στη συνέχεια ξεκίνησα το διάβασμα και η γιαγιά μου έβλεπε ειδήσεις  με πολύ προσοχή, διότι ανακοίνωσαν ότι εξαπλώθηκε και στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, ένας πολύ επικίνδυνος ιός, ο οποίος προήλθε από την Κίνα και ονομαζόταν κορονοϊός. Η γιαγιά μου με φώναξε να δω κι εγώ ειδήσεις, διότι  είπαν ότι θα κλείσουν τα σχολεία και για να βγούμε έξω θα πρέπει να στείλουμε μήνυμα με κωδικό και να ενημερώνουμε το κράτος που πηγαίνουμε και να φοράμε και ιατρική μάσκα. Μου είπε η γιαγιά ότι αυτό ονομάζεται καραντίνα και ότι θα έπρεπε να προσέχουμε πολύ τους γύρω μας και να μην ερχόμαστε σε επαφή με πολλά άτομα, ειδικά αν είναι μεγάλης ηλικίας.

Εγώ τρόμαξα, γιατί δεν ήξερα, δεν το είχα ξανακούσει.

      Μου εξήγησε ότι αυτός ο ιός είναι πολύ επικίνδυνος, γιατί κολλάει από τη μύτη, τα μάτια και το στόμα. Επίσης μου είπε ότι δεν υπάρχει φάρμακο, γιατί είναι ένας νέος ιός. Πολλοί άνθρωποι που κολλούσαν τον ιό, ιδιαίτερα οι ηλικιωμένοι, πέθαιναν.

       Εγώ φοβήθηκα πολύ, για τους παππούδες και τις γιαγιάδες όλου του κόσμου. Ακόμη πέρασε από το μυαλό μου ότι μπορεί να έχω κι εγώ τον ιό.

Σταματήσαμε να πηγαίνουμε σχολείο, σταματήσαμε να πηγαίνουμε στις πλατείες, σταματήσαμε να κάνουμε τις δραστηριότητές μας, σταματήσαμε να βλέπουμε τους φίλους μας. Όμως μάθαμε να ζούμε έτσι για τρεις μήνες.

        Κάθε μέρα ξυπνούσα με την ελπίδα ότι κάποια φαρμακευτική εταιρεία, θα ανακάλυπτε κάποιο φάρμακο που θα νικούσε τον ιό.  Ώσπου μία μέρα η γιαγιά μου με φώναξε πάλι για να μου πει τα καλά νέα. Τα σχολεία θα άνοιγαν αρχές Ιουνίου. Η χαρά μου ήταν μεγάλη γιατί θα έβλεπα τους φίλους μου και οι ελπίδες μου μεγάλωσαν γιατί πίστεψα η ζωή μας γύρισε πάλι στο κανονικό της ρυθμό. Στο σχολείο πήγαμε με τις μάσκες αλλά αυτό δεν μας ενόχλησε ιδιαίτερα. Το σημαντικό ήταν ότι επιτέλους γυρίσαμε στη τάξη μας, κάνοντας καθημερινά μάθημα.

         Το καλοκαίρι μας πέρασε ήρεμα με λιγότερους ασθενείς και λιγότερους θανάτους.

         Αρχές Σεπτέμβρη γυρίσαμε πάλι στα θρανία, με μάσκες αλλά αυτή τη φορά ο κάθε μαθητής είχε το δικό του θρανίο, για λόγους ασφαλείας.

Αυτός ήταν ο νέος τρόπος λειτουργίας του εκπαιδευτικού συστήματος. Ένιωθα χαρούμενη, μόνο και μόνο που γύρισα στο σχολείο, παρ’ όλα τα νέα μέτρα. Όμως μέρα με τη μέρα, τα κρούσματα αυξάνονταν πολύ. Κι αυτό με στεναχωρούσε, επειδή ένιωθα ότι θα κλείσουν πάλι τα σχολεία, όπως κι έγινε. Αλλά αυτή τη φορά μας ενημέρωσαν ότι τουλάχιστον θα κάνουμε μάθημα μέσω του διαδικτύου.

       Μετά από δύο εβδομάδες έμαθα ότι μία φαρμακευτική εταιρεία ήταν πολύ κοντά στο να ανακαλύψει το εμβόλιο για τον κορονοϊό.

       Οι ελπίδες όλων των ανθρώπων μεγάλωσαν όσο ποτέ και πιστεύω ότι ανακουφίστηκαν, πήραν μία ανάσα, όπως κι εγώ.

       Πλέον το εμβόλιο έχει ανακαλυφθεί και όλοι οι άνθρωποι της γης είναι αισιόδοξοι.

       Νιώθω ότι έμαθα πολλά αυτό το χρόνο όπως ότι από τη μία μέρα στην άλλη μπορούν να αλλάξουν τα πάντα και γι’αυτό έμαθα να απολαμβάνω την κάθε στιγμή της ζωής μου.

       Εύχομαι το 2021 να είναι ένας πιο υγιής χρόνος για όλο τον κόσμο με περισσότερες ελπίδες και περισσότερα όνειρα.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ

Ο ιός που έφερε στον  Dobby μοναξιά

Γεία σας με λένε Dobby είμαι ενα αδέσποτο σκυλάκι που ζώ σε μια γειτονιά στα δυτικά προάστια.Μου άρεσε πολύ εδώ που ζούσα, ήμουν πολύ ευτυχισμένος.Κάθε μέρα στην πρωινή  μου βόλτα έβλεπα τους γονείς με τα παιδάκια τους που πήγαιναν σχολείο και το απολάμβανα.

    Dobby Dobby μου φώναζαν μικροί και μεγάλοι ,με χάιδευαν και με έπαιζαν .Μου αρέσουν πολύ τα παιδάκια γιατί είναι παιχνιδιάρικα,πολλές

φορές πήγαινα έξω από το σχολείο τους και τα περίμενα να βγούν διάλειμμα ,για να τα βλέπω να παίζουν και καμιά φορά μου έδειναν και καμιά λιχουδιά. Είχα και πολλούς φίλους στην γειτονιά που με τάιζαν , η γιαγιά Μαρία , η κυρία Ελένη , ο κύριος  Κώστας, έπερνα πολύ αγάπη και φροντίδα . Μία μέρα που χάζευα τα παιδάκια στο σχολείο παρατήρησα ότι όλα φορούσαν μια μάσκα στο πρόσωπο τους , τρόμαξα να τα γνωρίσω από μακριά ποιός ήταν ο Γιωργάκης ,  ποιά ήταν η Μαρία , ποιά ηταν η Ειρήνη,η Χριστίνα,η Αντέλα...  γενικά μου φάνηκε πολύ περίεργο όλο αυτό.'Οταν τους ρώτησα μου είπαν, ότι υπάρχει ένας πόλυ πόλυ μικρός ιός όπου έχει εξαπλωθεί σχεδόν σε όλον το κόσμο και για αυτό το λόγο φόραγαν τη μάσκα για να προστατευτούν από αυτόν γιατί ήταν θανατηφόρος.

     Αν και τα παιδάκια έπαιζαν, δεν μου άρεσε που τα έβλεπα έτσι.Λίγο καιρό αργότερα ήρθε και η καραντίνα τότε τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα.Εγώ δεν πέρναγα καθόλου καλά γιατί δεν είχα καθόλου παρέα.Οι μικροί μου φίλοι δεν πήγαιναν ούτε σχολείο ,οι γείτονες δεν έβγαιναν έξω να με χαϊδέψουν και να με παίξουν ένιωθα μοναξιά .....

    Καμία φορά που και που  συναντούσα κανέναν άνθρωπο και αν έβλεπα κανένα γνωστό ,που τους γνώριζα απο τα μάτια γιατί φορούσαν όλοι μάσκα με απόφευγαν, ήταν βιαστικοί δεν ξέρω .Ένας φίλος μου γέρικος σκύλος και σοφός, που πήγαινα όταν ήμουν στεναχωριμένος μου είπε ότι εμείς είμαστε αδέσποτα και ειδικά τώρα που φοβούντε τον ίο μας αποφέυγουν.

      Μια είναι η λύση να βγεί το εμβόλιο του ΚΟΡΟΝΟΙΟΥ.

 

Τότε θα γίνουν ολα όπως πρίν, να έχω επαφή με τους ανθρώπους  να με παίζουν, να με αγαπάνε ,να είναι ξέγνιαστοι για  να μου δίνουν σημασία και να μην νοιώθω μόνος .Έτσι άνθρωποι και ζώα θα είναι υγιείς και χαρούμενοι!!!!  

ΜΑΡΙΑ

Η ζωή πριν και μετά τον κορονοϊό 

          Στην αρχή, πριν την καραντίνα, όλα ήταν μια χαρά. Μπορούσαμε να παίζουμε με τους φίλους μας, να

 κυκλοφορούμε χωρίς μάσκα παντού κ.τ.λ. Όμως όταν έμαθα ότι θα

 κλείσουν τα σχολεία για «2 εβδομάδες» ενθουσιάστηκα να είμαι 

ειλικρινής, γιατί θα ξεκουραζόμουν από τα μαθήματα. Αλλά τελικά 

αυτό το πράγμα συνεχίστηκε για αρκετό καιρό… Για 3 μήνες. 

Ευτυχώς μετά άνοιξαν τα σχολεία και νόμιζα ότι όλα θα ήταν όπως 

πριν. Αλλά δεν ήταν. Έπρεπε να κρατάμε αποστάσεις συνέχεια αλλά

 τουλάχιστον δεν φοράγαμε μάσκες.     Λίγους μήνες μετά (το 

καλοκαίρι) νόμιζα ότι είχε τελειώσει αυτή η κατάσταση. Λοιπόν

 έκανα λάθος. Όταν θα ξεκινάγανε ξανά τα σχολεία, θα έπρεπε να 

φοράμε μάσκα συνέχεια εκτός όταν πίναμε ή τρώγαμε      Ελπίζω να

 τελειώσει αυτή η κατάσταση που ζούμε τώρα σύντομα. 

Καλά Χριστούγεννα κ’ Καλή Χρονιά!!!

   Έλενα Κ.