ΝΙΚΑΙΑ

Η πόλη μας ....Η διαδρομή....Η ιστορία της!

 

-          Από πού προέρχεται το όνομα της πόλης;

-          Η πόλη μας η Νίκαια οφείλει το όνομά τηγς στην Νίκαια της Βιθυνίας στην Μικρά Ασία.

Η Νίκαια, (σημερινό Ιζνίκ, στα τούρκικα İznik), ήταν πόλη στην ιστορική περιοχή της αρχαίας

 Βιθυνίας, στη βορειοδυτική Τουρκία.Η πόλη σύμφωνα με την παράδοση ιδρύθηκε από 

τον Διόνυσο κατά την επιστροφή του από την Ινδική εκστρατεία, προς τιμήν της 

νύμφης Νίκαιας. 

Έγινε γνωστή, διότι εκεί συνήλθε η Πρώτη και η Έβδομη Οικουμενική Σύνοδος. 

Τον 11ο αι. καταλήφθηκε από τους Σελτζούκους Τούρκους για να ανακαταληφθεί 

στη συνέχεια από τους Σταυροφόρους της Α' Σταυροφορίας, οι οποίοι την παρέδωσαν στον

 Βυζαντινό Αυτοκράτορα Αλέξιο Α' Κομνηνό. Αργότερα έγινε πρωτεύουσα της Ελληνικής 

Αυτοκρατορίας της Νικαίας (1204-1259) μετά την πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης.

 Την περίοδο εκείνη είχε μεταφερθεί στη Νίκαια και η έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Η Νίκαια καταλήφθηκε από τους Οθωμανούς Τούρκους το 1331, οι οποίοι την ονόμασαν 

Ιζνίκ (εις την Νίκαιαν). Παρήκμασε αργότερα, όταν αναπτύχθηκε η Κωνσταντινούπολη 

ως πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

-          Πότε ιδρύθηκε και πώς; (ιστορικό και οικονομικό περιβάλλον της εποχής εκείνης)

Οι πρόσφυγες της Κοκκινιάς

    Ο διωγμός του 1922 είναι ένα  μακρύ μεταναστευτικό οδοιπορικό, ίσως ένα 

από τα μεγαλύτερα της ιστορίας, καθώς η αναγκαστική μετακίνηση δυο εκατομμυρίων

 προσφύγων στις ακτές του Αιγαίου δημιούργησε τεράστια ανθρώπινα παλιρροϊκά 

κύματα. Το Ελληνικό κράτος -για ν’ αντιμετωπίσει την άφιξη 1.500.000 

προσφύγων- δημιούργησε σ’ όλη την ελληνική επικράτεια πλήθος συνοικισμών 

στις  άκρες τωνπόλεων ή και εκτός των συνόρων αυτών.

    Οι Σμυρνιοί, οι Πόντιοι κι οι πρόσφυγες της λοιπής  Ανατολής είναι οι κάτοικοι  της 

 Νέας Κοκκινιάς, του προσφυγικού συνοικισμού που αναπτύχθηκε στην Αττική γη μετά 

τη Μικρασιατική Καταστροφή και -ως πόλη- μετονομάστηκε, κατόπι,  

σε Νίκαια Αττικής.  Η ιδιοτυπία της Νέας Κοκκινιάς υπάρχει στο γεγονός

 της συγκατοίκησης ανθρώπων που προέρχονται από διαφορετικές περιοχές 

της Ανατολής, διαθέτουν ξεχωριστή νοοτροπία, ποικίλες ασχολίες κι ως

 συνδετικό κρίκο έχουν την ελληνική καταγωγή, την ελληνική γλώσσα 

και την Ορθόδοξη Πίστη.

Η περιοχή  πριν τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο αποτελούνταν από καλλιεργήσιμα εδάφη. 

Με απόφαση της Ελληνικής κυβέρνησης το 1922 απαλλοτριώθηκαν οικόπεδα στην

 περιοχή κι έτσι εγκαινιάστηκε ο συνοικισμός της Νέας Κοκκινιάς στις 18 Μαρτίου 1923 

αναθέτοντας   στον μηχανικό Διονύσιο Κόκκινο να ετοιμάσει τα σχέδια του προσφυγικού 

συνοικισμού. 

Έτσι ανεγέρθηκαν 1.000 οικίες διώροφες ή μονοκατοικίες όπου στεγάστηκαν 

50.000 πρόσφυγες. Για την κατασκευή των κτιρίων χρησιμοποιήθηκαν λίθοι για τους τοίχους

 και κεραμίδια για τις σκεπές. Η αξία κάθε οικίας ήταν 70.000 δρχ. και όποιος πρόσφυγας

 επιθυμούσε έδινε 7.000 δρχ. και σε 15 χρόνια όφειλε να ξεπληρώσει το δάνειο για

 την αγορά σπιτιού. Στο αρχικό σχέδιο προβλεπόταν και δημόσια κτίρια όπως νοσοκομείο, 

αστυνομία και εκκλησία τα οποία κατασκευάστηκαν με δεύτερο δάνειο.

Ο συνοικισμός κατοικήθηκε από πρόσφυγες καταγόμενους από μέρη της Μικράς Ασίας 

και του Πόντου . Στους δρόμους δόθηκαν ονόματα από την Μικρά Ασία και στην κεντρική

 οδό το όνομα Ε. Χαριλάου, προέδρου της επιτροπής αποκατάστασης προσφύγων. 

Μέχρι το 1925 δημιουργήθηκαν τέσσερα εργοστάσια ταπητουργίας , ενώ στήθηκε κι ένα 

νοσοκομείο 70 κλινών υπό την διεύθυνση της Αμερικανίδας Έντισον.

-          Πότε και πώς μετονομάστηκε;

Η Νίκαια, γνωστή και ως Κοκκινιά που είναι το παλιότερο όνομά της, είναι προάστιο του

 Πειραιά. 

Βρίσκεται περίπου 4 χλμ βορειοδυτικά από το κέντρο του Πειραιά και 8 χλμ δυτικά 

του κέντρου της Αθήνας.Το 1939 ο Δήμος προκήρυξε διαγωνισμό για τη μετονομασία 

της πόλης, η οποία από Νέα Κοκκινιά

 ονομάστηκε Νίκαια ,μετά την επικράτηση της σχετικής πρότασης του Ιωάννη Μελά, 

δικηγόρου, βουλευτή κι αργότερα Υπουργού, καταγόμενου από τη Βιθυνία.

Μετονομάστηκε σε Νίκαια τον Σεπτέμβριο του 1940 με το 271 Προεδρικό Διάταγμα. 

Μέχρι τότε ο δήμος λεγόταν Κοκκινιά. Για να αλλάξει το όνομα όμως έγινε πανελλήνιος 

διαγωνισμός με χρηματικά έπαθλα από τον τότε δήμαρχο Μήλιο. Στον διαγωνισμό 

συμμετείχαν 415 

πολίτες απ' όλη την Ελλάδα, ακόμα και ομογενείς οι οποίοι έστειλαν την πρότασή τους.

 Μερικά από τα προταθέντα ονόματα ήταν τα

Τροία, Φρυγία, Βασιλειάς, Φοινίκη, Ανατολή, Τραπεζούντα κ.α.. Τελικά υπερίσχυσε το Νίκαια το οποίο είχαν προτείνει 56 άτομα.

Στις 3 Σεπτεμβρίου 1940, με το ΦΕΚ 271Α, η πόλη παύει πλέον να ονομάζεται 

“Νέα Κοκκινιά” και παίρνει το όνομα “Νίκαια”.

Η Κοκκινιά αρχικά ονομαζόταν "Κοκκινάδα", όπως αναφέρεται και σε σχετικό

 τοπογραφικό χάρτη των τελών του 19ου αιώνα. Όσον αφορά την προέλευση της

 ονομασίας "Κοκκινάδα", υπάρχουν εκείνοι που υποστηρίζουν ότι οφείλεται στο το

 χαρακτηριστικό ερυθρό χρώμα του εδάφους της περιοχής ενώ υπάρχει και η άποψη ότι

 ο όρος "Κοκκινάδα" προέκυψε λόγω των κατάφυτων με παπαρούνες αγρών της περιοχής.

-          Πώς ήταν τα πρώτα κτίρια; Αν υπάρχουν και σήμερα στις γειτονιές μας πώς είναι;

Το σπίτι στο οποίο μένω είναι μονοκατοικία και χτίστηκε το 1922. Αγοράστηκε από τον

 προπάππου  μου και την προγιαγιά μου με προσφυγικό δάνειο. Το σπίτι λοιπόν αυτό μοιάζει 

στην αρχιτεκτονική του σαν βαγόνια τρένου. 

Το πρώτο δωμάτιο είναι το σαλόνι το οποίο είναι 

απλά φτιαγμένο και μάλιστα είναι λίγο λοξό γιατί τότε δεν τους ένοιαζαν

 αυτές οι λεπτομέρειες, 

απλά ήθελαν μια στέγη για να μένουνε.  Το δεύτερο δωμάτιο είναι η

 κρεβατοκάμαρα των γονιών 

μου, ενώ το τρίτο δωμάτιο είναι το παιδικό με πόρτα που βγάζει στην αυλή και σκάλα που

 οδηγεί στην ταράτσα. Το τέταρτο δωμάτιο είναι η κουζίνα που τότε δεν είχε ντουλάπια 

παρά μόνο έναν  νεροχύτη. Το πέμπτο δωμάτιο είναι το μπάνιο , στο μπάνιο

 όταν είχε

 φτιαχτεί τα χρόνια εκείνα δεν είχε μπανιέρα παρά μόνο ποδόλουτρο. Τα δύο πρώτα δωμάτια 

είναι φτιαγμένα από τούβλα ενώ όλα τα υπόλοιπα με πλίνθους. Το σπίτι αυτό έχει χώρο 

ακάλυπτο και πίσω πόρτα που καταλήγει σε ένα στενό πέρασμα. Το μεγάλο του όμως πλεονέκτημα είναι η μεγάλη του ταράτσα.

-          Η Νίκαια στο β΄ παγκόσμιο πόλεμο.

Οι διεθνείς συγκυρίες έβαλαν σε νέες δοκιμασίες τη χώρα. 

Με τη συμμετοχή της Ελλάδας στο Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, η Κοκκινιά, πριν

 καλά καλά ανασάνει από τον πόνο του ξεριζωμού από την Μικρά Ασία το 1922

 και προτού ολοκληρώσει την προσπάθεια να αναστήσει τα ερείπια της προσφυγιάς

 βρέθηκε πάλι να πονά και να ματώνει με τρόπο απερίγραπτα τραγικό. 

Η πόλη της Κοκκινιάς συμμετείχε έντονα στον αντιστασιακό αγώνα 

υπερασπιζόμενη την ελευθερία και την ανεξαρτησία των εθνικών της 

δικαιωμάτων πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος.

-          Ιστορικό και όχι μόνο ημερολόγιο της πόλης (επέτειοι)

Ο θεμέλιος λίθος του προσφυγικού συνοικισμού της Νέας Κοκκινιάς τέθηκε στις 18 Ιουνίου 1923.

Η  επίσημη απογραφή στις 15-5-1928 αναφέρει ότι στο συνοικισμό της Νέας Κοκκινιάς ζούσαν  33.332 ψυχές. Το 1936 ο πληθυσμός ανερχόταν στους 53.200 κατοίκους, δίνοντας  στην πόλη  την πέμπτη θέση στην ελληνική επικράτεια. Η εφημερίδα ΧΡΟΝΟΣ  έγραφε την Κυριακή 9-10-1938 ότι ο συνοικισμός της Νέας Κοκκινιάς αποτελούσε την τρίτη πόλη της Αττικής μετά την Αθήνα και τον Πειραιά. 

Ο αθλητισμός  -ιδιαιτέρως το ποδόσφαιρο- παίρνει μαζικές διαστάσεις στην Κοκκινιά. Από  νωρίς εμφανίζονται πολλοί ποδοσφαιρικοί σύλλογοι. Σημαντικότεροι είναι: η ΑΜΥΝΑ, που ιδρύθηκε το 1924 στην Παλιά Κοκκινιά και στελεχώθηκε από το έμψυχο δυναμικό της Παλιάς και της Νέας Κοκκινιάς, ενώ ακολούθησαν πλήθος άλλοι: η ΙΩΝΙΑ κι η ΒΙΘΥΝΙΑ, οι οποίες το 1927  συγχωνεύτηκαν στην επωνυμία ΧΑΛΚΗΔΩΝ, ο ΕΦΗΒΟΣ, ο ΑΡΗΣ (ο μετέπειτα ΙΩΝΙΚΟΣ μετά τη συγχώνευσή του το 1965 με τον ΑΕΝ), ο ΠΑΜΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟΣ που εμφανίστηκε το 1928, ο ΗΡΑΚΛΗΣ το 1929 κ.ά.

Οικήματα Και άλλα κτίσματα

Το χαμάμ ξεκίνησε να χτίζεται το 1923, ολοκληρώθηκε το 1925

 κι άρχισε να λειτουργεί το 1926.

Ο Άγιος Νικόλαος είναι ο πρώτος ναός που ιδρύθηκε Πριν ακόμη από την 

επίσημη ίδρυση του συνοικισμού, μέχρι τα τέλη του 1922, χάρη στην προσωπική 

εργασία και τις συνδρομές από το υστέρημα των προσφύγων, κατασκευάσθηκε το

 ξύλινο παράπηγμα, το οποίο τοποθετήθηκε στη θέση του σημερινού ναού.

 Αυτήν την παράγκα αντικατέστησε το 1923 ο πρώτος ναός, που θεμελιώθηκε

 από τον Αρχιερατικό Επίτροπο Ν. Κοκκινιάς, τον Σεβαστείας Γερβάσιο.

Τοπικές εφημερίδες

Από πολύ νωρίς εμφανίστηκαν οι τοπικές εφημερίδεςκάποιες απ’ τις εφημερίδες αυτές: 

Νέα Κοκκινιά (1925), Κοκκινιά (1926),Προσφυγικό Βήμα (1931),  Αναγέννησις (1932),  Ταχυδρόμος (1933), Εμπρός, Ελεύθερος Κόσμος,   

Νέος Αγών (1934),  Νέον Βήμα (1935),  Αναμόρφωσις,  Θάρρος(1937),

 Θεία Πρόνοια, Παρατηρητής (1938), Νέα Ιδέα (1939)

Περίοδος κατοχής

Η Μάχη της Κοκκινιάς

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΙΑΣ
         4-8 Μάρτη 1944

Σάββατο 4 Μάρτη 1944. Χωροφύλακες και ταγματασφαλίτες προσπαθούν

 να εισβάλουν από δυο διαφορετικά σημεία στην πόλη.

Κυριακή 5 Μάρτη 1944. Οι Κοκκινιώτες απαντούν με μεγαλειώδες συλλαλητήριο

 κατά της τρομοκρατίας στην πλατεία του Αγίου Νικολάου.

Δευτέρα 6 Μάρτη 1944. Ο Πειραιάς ξυπνά με μαζική πανεργατική απεργία 

κατά της τρομοκρατίας του λαού της Κοκκινιάς.

Τρίτη 7 Μάρτη 1944. Οι επιθέσεις των Γερμανών εντείνονται.

 Ο πολιορκητικός κλοιός στενεύει ασφυκτικά γύρω απ’ την πόλη.

 Τα ξημερώματα εντοπίζονται γερμανοτσολιάδες στην οδό Θηβών. 

Η σάλπιγγα του ΕΛΑΣ σημαίνει στις 6.00΄ γενική επίθεση του λαϊκού στρατού. 

 Γίνονται μάχες σώμα με σώμα για την κατάληψη του κάθε δρόμου. Μέχρι τις 11.00΄ η αντίστασή του ΕΛΑΣ έχει καμφθεί, λόγω της έλλειψης πυρομαχικών.

Τετάρτη 8 Μάρτη 1944. Οι Ναζί κι οι ντόπιοι συνεργάτες τους ξημερώνονται 

ταμπουρωμένοι στο δημοτικό σχολείο, που βρίσκεται επί των οδών Γρεβενών και Ραιδεστού, 

ενώ περιμετρικά τους φρουρούν οπλοπολυβόλα. Κατά τη διάρκεια της νύχτας κάνουν

  επιδρομές στην πόλη, τρομοκρατούν και συλλαμβάνουν τους Κοκκινιώτες, ερευνώντας 

εξονυχιστικά τα σπίτια για μαχητές του ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ. Αργά το απόγευμα οι Ναζί

 αποχωρούν από την Κοκκινιά με την κουστωδία τους, μεταφέροντας 300 αιχμάλωτους στο Χαϊδάρι.

Το Μπλόκο της Κοκκινιάς

   Πέμπτη 17 Αυγούστου 1944

Προς το ξημέρωμα της 17ης Αυγούστου, κοντά στις 2:30΄ το πρωί ξεκινά το δράμα της ομαδικής εξόντωσης που θα κορυφωθεί όταν ανέβει ο ήλιος. Δεκάδες γερμανικά καμιόνια περικυκλώνουν τις γύρω περιοχέςΜετά τις 6:00΄ ακούγονται τα χωνιά των ταγματασφαλιτών: «Προσοχή-προσοχή! Σας μιλάνε τα τάγματα ασφαλείας. Όλοι οι άντρες από 14 έως 60 ετών να πάνε στην πλατεία της Οσίας Ξένης για έλεγχο ταυτοτήτων. Όσοι πιαστούν στα σπίτια τους θα τουφεκίζονται επί τόπου». Πανικός κυριαρχεί παντο  Γύρω στις 8:00΄ η πλατεία της Οσίας Ξένης κι οι γύρω δρόμοι ξεχειλίζουν από κόσμο. Χιλιάδες άτομα συγκεντρώνονται και χωρίζονται σε πεντάδες με κενά μεταξύ τους, έτσι ώστε οι κουκουλοφόροι να υποδεικνύουν ποιος θα θανατωθεί. Στην πλατεία οι κουκουλοφόροι προδότες ξεδιαλέγουν τους -προς εκτέλεση- μελλοθάνατους. Ο τόπος της εκτέλεσης είναι κοντά στην πλατεία της Οσίας Ξένης στη μάντρα ενός ταπητουργείου, στη συμβολή των οδών Κιλικίας και Θείρων. Ο Γερμανός δήμιος που βρίσκεται στο πόστο του μέσα στη Μάντρα πίνει ούζο κι εκτελεί  Η αυλαία της τραγωδίας κλείνει γύρω στις 18:00΄ με το ξεδιάλεγμα 8.000 ομήρων. Η πόλη μυρίζει θάνατο.

Σημειώνουμε, επίσης, ότι θύματα υπήρξαν και στο σαρανταήμερο μνημόσυνο των νεκρών του Μπλόκου, όταν οι Γερμανοί χτύπησαν- από το πολυβολείο που έστησαν στον Καραβά- αθώους πολίτες που βρίσκονταν στην πλατεία μετά την επιμνημόσυνη δέηση στο Ναό της Οσίας Ξένης.

     Η απελευθέρωση ήρθε λίγο αργότερα. Στις 12 Οκτωβρίου 1944 ξημέρωσε η μέρα της λευτεριάς

ΟΙ ΟΔΟΙ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

ΟΔΟΣ 7^Ης ΜΑΡΤΗ 1944 ( πρώην οδός Κονδύλη)

Η Μάχη της Κοκκινιάς: 4-8 Μαρτίου 1944

Από τις 4 έως τις 8 Μάρτη 1944, η Κοκκινιά έζησε από τις

 πιο τραγικές μέρες της πολύχρονης ιστορίας της.

 Έγινε στόχος μεγάλων εχθρικών δυνάμεων. Φυσικά, η Κοκκινιά δεν έμεινε παθητική

Σάββατο 4 Μάρτη 1944   Η πόλη δέχεται πρωινή επιδρομή από δύο κατευθύνσεις..

Κυριακή 5 Μάρτη 1944  Οι Κοκκινιώτες απαντούν με μεγαλειώδες 

συλλαλητήριο κατά της τρομοκρατίας.  

Δευτέρα 6 Μάρτη 1944  Όλος ο Πειραιάς ξυπνά με μαζική πανεργατική 

απεργία κατά της τρομοκρατίας του λαού της Κοκκινιάς 

Η μάχη της Κοκκινιάς της 7ης Μάρτη 1944 Όλοι στην Κοκκινιά περίμεναν 

ποια θα είναι η απάντηση των Ναζί . Από τις 5:00 το πρωί υπάρχουν κινήσεις των κατακτητών γύρω από όλη την πόλη. Στις 6:05 ακούγεται η σάλπιγγα του ΕΛΑΣ από το Περιβολάκι,

 που σημαίνει τη γενική επίθεση του λαϊκού στρατού. Σε κάθε στενό της Κοκκινιάς,

 γύρω από Περιβολάκι, οι μάχες είναι απερίγραπτες, πολλές φορές σώμα με σώμα.

 Ο ΕΛΑΣ αρχίζει να υποχωρεί λόγω έλλειψης πυρομαχικών.

Μέχρι τις 11:00, η αντίσταση του ΕΛΑΣ έχει καμφθεί. Τα πυρομαχικά είναι ελάχιστα. 

Οι Γερμανοί έχουν καταλάβει τις θέσεις στο περιβολάκι.  

 Στις 11:00 παίρνεται η απόφαση για γενική αντεπίθεση με όσα πυρομαχικά έχουν 

απομείνει και αν χρειαστεί ακόμα και με πέτρες ή με τα χέρια.

 Η αντεπίθεση έχει στόχο την πλατεία στο περιβολάκι που έχει καταληφθεί από Ναζί. 

Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ δεν έχουν καθόλου πυρομαχικά για να αντεπιτεθούν, ενώ ο 

ανεφοδιασμός από τις γύρω περιοχές είναι αδύνατος αφού η 

Κοκκινιά έχει κυκλωθεί από περίπου 1800 Ναζί.

Τετάρτη 8 Μάρτη 1944 . Όλη τη νύχτα οι Ναζί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους 

είναι ταμπουρωμένοι στο σχολείο (Γρεβενών και Ραιδεστού). Περιμετρικά υπάρχουν φρουρές

 από Ναζί με οπλοπολυβόλα. Οι γύρω δρόμοι περιφρουρούνται από Ναζί και ταγματασφαλίτες

. Όλο το βράδυ κάνουν μικρές επιδρομές στην πόλη, τρομοκρατούν και συλλαμβάνουν Κοκκινιώτες. 

Ψάχνουν στα σπίτια για μαχητές του ΕΛΑΣ και μέλη του ΕΑΜ. Από νωρίς το πρωί μέσα στο

 σχολείο, ο Ι.Πλυντζανόπουλος φορώντας στολή έλληνα αξιωματικού διαλέγει ποιοι από τους 

αιχμαλώτους Κοκκινιώτες θα μεταφερθούν στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Το ίδιο πρωί 

οι ταγματασφαλίτες εκτελούν στην πλατεία Αγίων Αναργύρων τους συλληφθέντες, 

από τις 5 Μάρτη 1944 . Αργά το απόγευμα Ναζί και ταγματασφαλίτες αποχωρούν από την

 Κοκκινιά, μεταφέροντας 300 αιχμαλώτους Κοκκινιώτες στο Χαϊδάρι. 

Τα «χωνιά» του ΕΑΜ πιάνουν αμέσως δουλειά, ανεβάζουν το ηθικό του λαού, ζητώντας 

εκδίκηση για τα 300 παλικάρια της Κοκκινιάς που πήραν οι κατακτητές στο Χαϊδάρι.

Οι Γερμανοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους δεν ξαναπάτησαν οργανωμένα στην Κοκκινιά μέχρι τις 17 Αυγούστου 1944. 

ΟΔΟΣ ΑΤΤΑΛΕΙΑΣ

Η Αττάλεια (τουρκικά: Antalya και παλιότερα Adalia) είναι μεγάλη παραθαλάσσια πόλη της Μεσογείου στην νότια ακτή της Τουρκίας,   

ΟΔΟΣ ΒΙΘΥΝΙΑΣ

Η Βιθυνία είναι ιστορική περιοχή της ΜΙκράς Ασίας , δίπλα στην Κωνσταντινούπολη στις νότιες ακτές της Μαύρης θάλασσας και στις ακτές του Βοσπόρου.   

ΟΔΟΣ ΒΟΣΠΟΡΟΥ
 Η οδός Βοσπόρου στη Νίκαια πήρε το όνομα της από τον Βόσπορο.

 O Bόσπορος αναφερόμενος επίσης ως "Ισταμπούλ Μπογκάζι", 

είναι πορθμός που αποτελεί τμήμα των συνόρων μεταξύ Ευρώπης και Ασίας.  

 

ΟΔΟΣ ΓΡΕΒΕΝΩΝ

Γερβάσιος Σουμελίδης . Ο Γερβάσιος (κατά κόσμον Ευριπίδης Σουμελίδης του Χαράλαμπου)  γεννήθηκε το 1882 στον ανατολικό Πόντο,  Εργάσθηκε ως δάσκαλος και ιερέας στην Κωνσταντινούπολη

Με τη λήξη των Βαλκανικών πολέμων χειροτονήθηκε επίσκοπος Σεβαστείας. 

Η προσφορά του στη Νίκαια: Το 1924, μετά από πολλές περιπέτειες, έφθασε στον

 Πειραιά με 38 κιβώτια γεμάτα ιερά κειμήλια που μπόρεσε να περισυλλέξει. 

Τα περισσότερα  τα άφησε στη Νίκαια

Στη Νίκαια του Πειραιά ονομάσθηκε αρχιερατικός επίτροπος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών 

και εκτός των άλλων φρόντισε για την ανέγερση εκκλησιών, την ίδρυση  Εμπορικής Σχολής, του Γυμνασίου Νικαίας και δημιούργησε το Γυμναστήριο Νικαίας - Κορυδαλλού. 

Το 1934 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Γρεβενών. Στα Γρεβενά περισυνέλεξε και φρόντισε τα 

ορφανά και αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις κατά των Γερμανών κατακτητών.

 Πέθανε στην έδρα του στις 16 Απριλίου 1943. Η Νίκαια τον τίμησε για την

 ανεκτίμητη προσφορά του  με την αφιέρωση κεντρικής οδού στο όνομά του 

ΟΔΟΣ ΕΦΕΣΣΟΥ

Η Έφεσος ήταν μία από τις σημαντικότερες Ιωνικές  πόλεις της Μικράς Ασίας 

σχεδόν στα παράλια του Αιγαίου. Ήταν χτισμένη ΒΑ. της Σάμου.Σύμφωνα με τις αρχαίες

 παραδόσεις  η Έφεσος φερόταν να κατοικήθηκε κατά τους προϊστορικούς

 (μυθικούς) χρόνους από τις Αμαζόνες . Η Έφεσος οφείλει την ακμή της στο ότι βρισκόταν 

πάντα σε στενή σχέση με τις χώρες της Ανατολής. Γύρω στον 8ο π.Χ. αιώνα, η Έφεσος

 έγινε το οικονομικό κέντρο της Μικράς ΑσίαςΗ Έφεσος ήταν πόλη αφιερωμένη στην Άρτεμη. 

Η πόλη είχε στην αρχή ένα μικρό ναό, που αργότερα καταστράφηκε, για να κτιστεί 

το μεγαλόπρεπο Αρτεμίσιο, που η κατασκευή του κράτησε 120 χρόνια. Ο ναός αυτός,

 ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, 

ήταν το μεγαλύτερο οικοδόμημα της Ιωνίας. 

ΟΔΟΣ ΠΕΤΡΟΥ ΡΑΛΛΗ

Η οδός πήρε το όνομά της από τον Έλληνα  πολιτικό Πέτρο Ράλλη (1884-1945) 

ο οποίος χρημάτισε υπουργός σε αρκετές κυβερνήσεις της δεκαετίας 1930-1940.  

ΟΔΟΣ ΜΟΥΓΛΩΝ

Τα Μοβολλά (η σημερινή Muğla ) ήταν αρχαία ελληνική πόλη της Καρίας και 

σήμερα πόλη της ΝΔ. Τουρκίας στη Μικρά Ασία. Παλαιότερα υπάγονταν στο 

νομό της Σμύρνης. Πριν την ανταλλαγή πληθυσμών, του 1923, στη πόλη αυτή

 κατοικούσαν περίπου 3.000 Έλληνες. 

ΟΔΟΣ ΝΑΖΙΑΝΖΟΥ

Η Ναζιανζός ήταν πόλη στην Καππαδοκία που βρίσκεται στην Βόρεια Τουρκία. 

Αρχικά ονομάζονταν Νάνανδος. Από το 325 υπήρχε εκκλησία, στην οποία

 υπηρέτησε δεσπότης ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός  

ΟΔΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε 22/12/1915 στην Αμαλιάδα. Σπούδασε νομική.

 Ηγετικό στέλεχος του Κ.Κ.Ε. , αγωνιστής της Εθνικής αντίστασης. 

Στην κατοχή ήταν καπετάνιος του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο και συνεργάτης

 του Άρη Βελουχιώτη.  Φυλακίστηκε , εξορίστηκε και βασανίστηκε άγρια. Μετά 

τον εμφύλιο εγκαταστάθηκε σαν πολιτικός πρόσφυγας σε ανατολικές χώρες. 

Επέστρεψε κρυφά  και συνελήφθη, δικάστηκε και  καταδικάστηκε σε θάνατο

 για κατασκοπεία.  Η απόφαση προκάλεσε διεθνή κατακραυγή

 Με το θάνατό του  έγινε ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες της 

ελληνικής αριστεράς.

 Έμεινε γνωστός ως «άνθρωπος με το γαρύφαλλο» που κρατούσε  καθημερινά κατά

 τη διάρκεια της δίκης του. 

 



ΟΔΟΣ ΙΩΝΙΑΣ

Η  οδός Ιωνίας πήρε το όνομά της από την Ιωνία της Μικράς Ασίας όπου

εγκαταστάθηκαν οι Ίωνες στην αρχαιότητα. Κάποιοι άλλοι λένε ότι βγήκε από την 

πολεμική κραυγή «ια» που έβγαζαν όταν πολεμούσαν.                            .                                                                                                         



                                                          

 




ΟΔΟΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ

Η  οδός Καισαρείας πήρε το όνομά της από την πόλη  Καισάρεια της Καππαδοκίας, 

μια από τις παλιότερες πόλεις της Μικράς Ασίας. Το όνομά της το έδωσε ο Ρωμαίος 

αυτοκράτορας Τιβέριος από το όνομα του πατέρα του Καίσαρα. Τώρα στο τουρκικό 

κράτος λέγεται Καϊσερί και είναι πρωτεύουσα νομού.. Έχει πληθυσμό 700.000 κατοίκους. 

ΟΔΟΣ ΚΙΛΙΚΙΑΣ

Η Κιλικία είναι η νοτιοανατολικότερη παράλια περιοχή της Μικράς Ασίας (έναντι της Κύπρου). Προ του 1922 είχε 422.000 κατοίκους, εκ των οποίων 128.000 ήταν Έλληνες.  

ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ

ΑΡΗΣ ΝΙΚΑΙΑΣ

Η ιστορία του συλλόγου ξεκινάει  πριν από  90 χρόνια, όταν Μικρασιάτες πρόσφυγες ίδρυσαν το 1924 την ποδοσφαιρική ομάδα του Άρη .

Στις αρχές του ’60  γίνονται συγχωνεύσεις ομάδων, έτσι ο Άρης ξεκινάει συζητήσεις με την « Άμυνα Νίκαιας» και αποφασίζεται το νέο όνομα του συλλόγου να είναι Ιωνικός Νίκαιας.

Μετά από 10 χρόνια αποχωρούν από την ομάδα ο Στέφανος Πολύζος και ο Βασίλης Γαλάκος που δίνονται στον Ολυμπιακό του Γουλανδρή για τη δημιουργία καλών σχέσεων. Έτσι οι διαφωνούντες σύμβουλοι αποφασίζουν να δημιουργήσουν ένα νέο σύλλογο και έτσι επανιδρύεται ο Άρης , όχι σαν Αθλητικό Σωματείο αλλά σαν Γενικός Ναυτικός Όμιλος Νίκαιας και το 1973  δημιουργεί τα εξής τμήματα:

ΠΑΛΗΣ,  ΑΡΣΗΣ ΒΑΡΩΝ,  ΠΥΓΝΜΑΧΙΑΣ, ΠΙΝΓΚ ΠΟΝΓΚ,  ΣΚΑΚΙ,  ΕΝΟΡΓΑΝΗΣ ΚΑΙ ΡΥΘΜΙΚΗΣ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗΣ, ΣΤΙΒΟΥ, ΚΟΛΥΜΒΗΣΗΣ, ΜΠΑΣΚΕΤ,  ΒΟΛΕΪ,  ΠΟΛΟ,  ΧΕΙΡΟΣΦΑΙΡΙΣΗΣ,  ΞΙΦΑΣΚΙΑΣ,  ΚΩΠΗΛΑΣΙΑΣ,  και ΠΟΔΗΛΑΣΙΑΣ.

Από το 1980 ως το 1990 ο Άρης βρίσκεται μέσα στα 10 πρώτα αθλητικά σωματεία και από το 1990 ως σήμερα στα 5 πρώτα και για αυτό το λόγο έχει τιμηθεί από την πολιτεία. Το 1995 κατέλαβε για πρώτη φορά στην ιστορία του την 1^η Θέση μεταξύ 2.200 ερασιτεχνικών σωματείων απ’ όλη την Ελλάδα

ΙΩΝΙΚΟΣ ΝΙΚΑΙΑΣ

Ο αθλητικός όμιλος Ιωνικός Νίκαιας είναι Ελληνικό σωματείο που δραστηριοποιείται στη Νίκαια. Επίσημο έτος ίδρυσης είναι το 1965 και αγωνίζεται με χρώματα μπλε και λευκό. Διατηρεί τμήματα ποδοσφαίρου, καλαθοσφαίρισης , κολύμβησης, υδατοσφαίρισης και σοφτμπολ, ενώ παλιότερα διέθετε και τμήμα πετοσφαίρισης.

ΕΘΙΜΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ

Στην Νίκαια από τα χρόνια των γιαγιάδων μας έχουν σαν έθιμο την ημέρα των Αποκριών παλιοί και νέοι Νικαιώτες να κάνουν ένα μικρό καρναβάλι στην οδό Π. Τσαλδάρη, το οποίο διαρκεί 1-2 ώρες χορεύοντας  και τραγουδώντας, πετώντας χαρτοπόλεμο και κορδέλες. Το επόμενό τους  έθιμο είναι την ημέρα της Καθαράς Δευτέρας να πηγαίνουν στο Κατράκειο να πετούν τον χαρταετό  και να κάνουν Κούλουμα

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ

«Το Κηποθέατρο» το οποίο βρίσκεται στην οδό Κύπρου αποτελεί ένα σπουδαίο χώρο για καλλιτεχνικές εκδηλώσεις του καλοκαιριού. Εκεί φιλοξενούνται συναυλίες αλλά και θεατρικά σαν αυτό που έκανε η τάξη μου το 2012 στην Δ΄ τάξη συμμετέχοντας στο φεστιβάλ του Δήμου μας για τα 90 χρόνια από τη θεμελίωση της Νίκαιας

ΔΙΑΣΗΜΟΙ Της ΝΙΚΑΙΑΣ

1.       ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ   1/1/1959

Κορυφαίος μπασκεμπολίστας μας

2.       ΤΟΛΗΣ ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΟΣ  26/7/1940

Σημαντικός Έλληνας λαϊκός τραγουδιστής

3.       ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ  29/9/1949

Σπουδαίος τραγουδιστής και πρεσβευτής του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες

         4. ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ    9/3/1955

                Ηθοποιός και παρουσιαστής

5. ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΖΩΝΑΚΗΣ   4/3/1972

        Γνωστός τραγουδιστής

6. ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΧΟΙΝΑΣ     6/10/1969

     Λαϊκός τραγουδιστής

7. ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΣ    7/9/1951

 Με καταγωγή από τη Νίκαια

8. ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ    21/9/1942

Παλιός και σπουδαίος τραγουδιστής

ΤΑ ΚΤΙΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

ΚΑΤΡΑΚΕΙΟ

Το Κατράκειο θέατρο είναι ένας χώρος στην Νίκαια  για καλλιτεχνικές 

παραστάσεις – εκδηλώσεις.

Την πρώτη φορά που βρέθηκε εκεί ενθουσιάστηκα. Είχε πολλές θέσεις για τους θεατές 

πάνω σε ένα μικρό βουνό. Επίσης μου άρεσε η υπέροχη θέα του χώρου και η φοβερή 

ακουστική που είχε λόγω των βράχων. Όταν έψαξα να βρω που οφείλει το όνομά του βρήκα

 πως το πήρε από τον Μάνο Κατράκη . Ο Κατράκης ήταν ένας σπουδαίος ηθοποιός και αγωνιστής της αριστεράς.

ΚΡΑΤΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΝΙΚΑΙΑΣ

Ένα κτίριο με ιδιαίτερη σημασία για την πόλη της Νίκαιας είναι το Γενικό Νοσοκομείο

 Νίκαιας – Πειραιά. Η ιστορία του ξεκίνησε την περίοδο της Μικρασιατικής Καταστροφής   

και φτιάχτηκε στην τότε πλατεία της Κοκκινιάς με ονομασία Νοσοκομείο 

Αμερικανίδων Κυριών. Θεωρώ ότι αυτό το κτίριο είναι πολύ σημαντικό για την

 δική μας αλλά και για την τριγύρω περιοχή.

ΧΑΜΑΜ

Το παλιό χαμάμ χτίστηκε από τον Αρμένη αρχιτέκτονα  Ατέμ Παλατζιάν για την

 καθαριότητα των προσφύγων της Μικράς Ασίας. Χτίστηκε γύρω στο 1924 με 1925. 

Στο χαμάμ οι κάτοικοι μπορούσαν να κάνουν το μπάνιο τους και οι γυναίκες και οι άντρες.

 Μετά τον Παλατζιάν  το χαμάμ πέρασε στα χέρια της οικογένειας Μεταξά έως ότου έπαψε  

 να είναι χαμάμ, γύρω στη δεκαετία του ΄60. Δέκα χρόνια μετά  το κτίριο μένει ανεκμετάλλευτο. 

Μερικά χρόνια αργότερα  τη δεκαετία του 70 γίνεται ταβέρνα  ώσπου το κτίριο πέρασε το 80

  στην ιδιοκτησία του Καμάλη. Δίπλα από το χαμάμ υπάρχει το 3^ο  Γυμνάσιο της Νίκαιας το 

οποίο χτίστηκε γύρω στο 1993 με 1994. Η ύπαρξη του γυμνασίου έσωσε το χαμάμ γιατί  

 ανακαινίστηκε και σήμερα λειτουργεί ως χώρος εκδηλώσεων του σχολείου, 

διαφορετικά μπορεί πια να μην υπήρχε.

ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΟΥ ΜΠΛΟΚΟΥ

Στις 17 Αυγούστου 1944 οι Γερμανοί σκότωσαν στο παλιό ταπητουργείο 350 νέους και νέες.

 Εκεί λοιπόν έχει ανεγερθεί ένα καταπληκτικό μουσείο στο οποίο οι επισκέπτες μπορούν να δουν

 την ιστορική Πορτάρα, δηλαδή τη ξύλινη πόρτα στην Οσία Ξένη που πέρναγαν τους 

μελλοθάνατους οι Γερμανοί. Στο μουσείο επίσης εκτίθενται ιστορικά τεκμήρια της κατοχής, 

γλυπτά του Μιχάλη Κάσση και φωτογραφίες των αγωνιστών της αντίστασης

Το μουσείο βρίσκεται στην οδό Ηλιουπόλεως και Εφέσου και βρίσκεται δίπλα στο

2^ο Γυμνάσιο της Νίκαιας. Έξω στην αυλή του μουσείου έχει φυτά και πολλά μνημεία 

σε ένα χώρο ιδιαίτερα περιποιημένο. Μέσα σου προκαλούν εντύπωση οι φωτογραφίες των 

χαμένων ηρώων. Τα συναισθήματα από την επίσκεψη στο χώρο είναι στενοχώρια και λύπη 

για το χαμό όλων αυτών των αγωνιστών αλλά και περηφάνια για την ανδρεία των

 συμπατριωτών μου

4^ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΝΙΚΑΙΑΣ

Το 4^ο Δημοτικό είναι ένα μεγάλο και παλιό κτίριο περίπου 40 χρόνων. Είναι ευρύχωρο και έχει 

πολλές αίθουσες. Έχει αρκετούς βοηθητικούς χώρους βιβλιοθήκη και  αποθήκη με όργανα

 γυμναστικής. 

Είναι εξαθέσιο και δεν έχει χώρο για διπλά τμήματα. Επίσης έχει μεγάλη αυλή καθώς 

γραφείο δασκάλων και διευθυντή. Στο ισόγειο ξεχωρίζει η μεγάλη αίθουσα πολλαπλών

 εκδηλώσεων και τα δύο νηπιαγωγεία. Το σχολείο μας προβλέπει και κυλικείο αν και 

τώρα δεν λειτουργεί. Ακόμη στο σχολείο μας έχουμε την πολυτέλεια να έχουμε

 τουαλέτες σε κάθε όροφο γεγονός που μας  διευκολύνει πάρα πολύ. Τώρα πιά είμαι 

στη τελευταία τάξη του σχολείου μου γεγονός που μου επιτρέπει να πω πως έχω 

περάσει από όλα τα μέρη αυτού του κτιρίου.

ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ

Στη γειτονιά μου βρίσκεται η εκκλησία της Παναγίτσας. Η εκκλησία αυτή

 πρωτοχτίστηκε το 1932. Την έχτισαν οι πρόσφυγες από την Μικρά Ασία 

για να βάλουν μέσα της εικόνα της Παναγιάς που είχαν φέρει από τα Μούγλα. 

Στην αρχή ήταν ένα μικρό εκκλησάκι. Το 1961 γκρεμίστηκε μέρος του ναού, 

χάθηκαν πάρα πολλά  ιερά σκεύη και γλίτωσε σαν από θαύμα η εικόνα της 

Παναγιάς. Μετά η εκκλησία ξαναφτιάχτηκε και γύρω της έχει μια ωραία πλατεία την

 οποία τη στολίζει ένα στρογγυλό σιντριβάνι .

Σήμερα η εκκλησία είναι ένα μεγάλο άσπρο κτίριο. Έχει ωραίους τρούλους , 

ένα μεγάλο ρολόι και ένα ψηλό καμπαναριό. Όταν μπαίνεις μέσα βρίσκεσαι σε ένα

 γλυκό μισοσκόταδο. Έχει ψηλά και στενά παράθυρα, οι τοίχοι είναι όλοι καλυμμένοι

 με όμορφες τοιχογραφίες και πολλά καντήλια που είναι συνέχεια αναμμένα. 

Στη μέση της κρέμεται από το ταβάνι ένας πελώριος εντυπωσιακός πολυέλαιος. 

Την εκκλησία αυτή την συμπαθώ και για τρεις επιπλέον λόγους εκεί βαφτίστηκα

 εγώ και ο αδερφός μου και εκεί παντρεύτηκαν και οι γονείς μου.

.

ΟΙ ΝΑΟΙ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΙΑΣ

Ο Άγιος Νικόλαος είναι ο πρώτος ναός που ιδρλυθηκε στον προσφυγικό συνοικισμό της

 Νέας Κοκκινιάς. Οι πρόσφυγες συγχρόνως με την τακτοποίησή τους στα παραπήγματα

 φρόντισαν να λειτουργήσουν  σε αντίσκηνο και το ναό τους. Έτσι έστησαν στην ανατολική 

πλευρά της πλατείας του Αγίου Νικολάου το αντίσκηνο που τους πρόσφερε ο στρατηγός

 Νικόλαος Πλαστήρας. Πριν ακόμη από την επίσημη ίδρυση του συνοικισμού μέχρι τα τέλη

 του 1922, χάρη στην προσωπική εργασία και τις συνδρομές από το υστέρημα των προσφύγων,

 κατασκευάστηκε το ξύλινο παράπηγμα, το οποίο τοποθετήθηκε στη θέση του σημερινού 

ναού. Αυτήν την παράγκα αντικατέστησε το 1923 ο πρώτος ναός που θεμελιώθηκε από τον 

Αρχιερατικό επίτροπο Νέας Κοκκινιάς, τον Σεβαστείας Γερβάσιο.

Στη Β.Δ πλευρά τουθ Αγίου Νικολάου ιδρύθηκε ο ιερός Ναός της Οσίας Ξένης, ο οποίος 

λειτούργησε σε ένα κοινό πλυσταριό από το 1922.

Σε ξύλινο παράπηγμα λειτούργησε το 1923 και ο ιερός ναός του Αγίου Γεωργίου, 

στα Β.Δ. της πόλης

Ακολούθησαν πλήθος άλλων εκκλησιών , όπως 

ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, οι Άγιοι Απόστολοι, η Αγία Τριάδα κα.

Νίκαια μια σύγχρονη πόλη

Ανέσεις :  Η Νίκαια διαθέτει πολλά σχολεία  σούπερ μάρκετ, τράπεζες , καταστήματα ρούχων, παπουτσιών , νοσοκομεία και αρκετά φαρμακεία.

Μετακινήσεις: Η Νίκαια έχει ένα ολοκληρωμένο δίκτυο μέσων μαζικής μεταφοράς έχει τρόλεϊ και λεωφορεία και προσεχώς θα αποχτήσει και μετρό. Διαθέτει μεγάλους δρόμους όπως η Πέτρου Ράλλη , η Γρηγόρη Λαμπράκη και η  Θηβών .  Θα μπορούσε όμως να αυξηθεί  τη συχνότητα των δρομολογίων των λεωφορείων ώστε να περιοριστεί η ταλαιπωρία των επιβατών.

Διασκέδαση: Έχει πλατείες, κινηματογράφο και λίγες καφετέριες και ταβέρνες. Τα παιδιά μπορούν να αθληθούν στο γυμναστήριο του Πλάτωνα με συλλόγους αθλητικούς. Τα  αθλήματα  που γίνονται είναι :

-          Πόλο

-          Κολύμβηση

-          Μπάσκετ

-          Τέννις

-          Βόλεϊ

-          Χάντμπολ

-          Πινγκ πονγκ

-          Και ρυθμική

Θέατρα: Στην Νίκαια δεν υπάρχουν θέατρα για τον χειμώνα , εκδηλώσεις κυρίως γίνονται το καλοκαίρι. 

Τα θερινά θέατρα είναι :

- Κατράκειο

-  Κηποθέατρο

 - Θεατράκι άλσους της Δεξαμενής

- Το θεατράκι της Πλατείας Χαλκηδόνας

 – και το ανοιχτό θέατρο Μίκης Θεοδωράκης

Εκδηλώσεις γίνονται:

-          Αίθουσα εκδηλώσεων Δημαρχείου

-          Μάντρα Μπλόκου

-          Πολιτιστικός πολυχώρος Μάνος Λοΐζος

Στην πόλη μας υπάρχει και το μουσείο του Μπλόκου της Κοκκινιάς.

 

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ

                Ο Δήμος της Νίκαιας διοργανώνει αρκετές καλλιτεχνικές εκδηλώσεις κατά τη διάρκεια του χρόνου στους πολιτιστικούς χώρους καθώς και εκδηλώσεις για τον εορτασμό των εθνικών μας επετείων.

1.ΚΑΤΡΑΚΕΙΟ ΘΕΑΤΡΟ (προς τιμή του ηθοποιού Μάνου Κατράκη)

Ανοιχτό θέατρο 5.500 θέσεων με μεγάλο πάρκιν στην οδό Ακροπόλεως (θεατρικές – χορευτικές- μουσικές παραστάσεις και συναυλίες Μάιος – Σεπτέμβριος

2. ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΗΠΟΘΕΑΤΡΟ

Ανοιχτό θέατρο και πάρκο 700 θέσεων, στην οδό Κύπρου

3. ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ

200 θέσεων Π. Τσαλδάρη 10 1^ος όροφος.

4. Πολιτιστικός ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ ΜΑΝΟΣ ΛΟΪΖΟΣ.

Θηβών 245 , αίθουσα εκθέσεων, πάρκο, θερινό σινεμά, διαθέτει μικρό Πάρκιν.

5. ΜΝΗΜΕΙΟ ΜΑΝΤΡΑΣ ΜΠΛΟΚΟΥ Κοκκινιάς

Πραγματοποιούνται οργανωμένες επισκέψεις και επιλεγμένες πολιτιστικές εκδηλώσεις , στην Πλατεία Οσίας Ξένης.

6. ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΩΔΕΙΟ

Λειτουργεί από το 1989 Δευτέρα έως Παρασκευή 9-10 Καρακουλουξή 44

7. ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

Αρκαδίου 23 λειτουργεί από το 1984

Ακόμη στη Νίκαια λειτουργούν πολιτιστικά τμήματα Αγιογραφίας, Χαρακτικής, Ζωγραφικής, Χορού, Μουσικής, Βιτρώ, Αγγειοπλαστικής, Ιστορίας της τέχνης και Θεατρικό εργαστήρι.

ΒΙΚΥ

Κιουνεφέ ή πιο σωστά, künefe

To μικρασιάτικο κανταΐφι!

Υλικά

·         50 γρ. τυρί ντιλ ή μοτσαρέλα στεγνή

·         50 γρ. φύλλο κανταϊφι

·         ½ φλ. φιστίκια αιγίνης τριμμένα

·         1 φλ. καφέ βούτυρο φρέσκο

για το σιρόπι:

·         4 φλ. νερό

·         2 φλ. ζάχαρη

·         1-2 μπάλες παγωτό καϊμάκι για το σερβίρισμα

Εκτέλεση

Τακτοποιούμε τη φωλίτσα κανταΐφι σε ένα φορμάκι. Την πατάμε λίγο να κάτσει και τοποθετούμε ένα στρώμα με τυρί που θρυμματίζουμε με το χέρι. Έπειτα, προσθέτουμε ένα δεύτερο στρώμα φύλλο κανταΐφι “ξεμαλλιασμένο”, το οποίο πατάμε καλά να συμπιεστεί.

Σε ένα τηγάνι τύπου wok, αδειάζουμε λίγο βούτυρο και τοποθετούμε τη φωλίτσα που φτιάξαμε, περιχύνουμε λίγο βούτυρο από πάνω, τινάζοντας το τηγάνι για να μην καεί. Γυρίζουμε το κιουνεφέ με μια τσιμπίδα. Όταν έχει ροδίσει το βγάζουμε και το στραγγίζουμε καλά. Πριν κρυώσει ρίχνουμε λίγο σιρόπι, όσο είναι ζεστό, και πασπαλίζουμε με φιστίκι τριμμένο από πάνω.

Για το σιρόπι σε ένα κατσαρολάκι ζεσταίνουμε για 3 λεπτά ένα μέρος ζάχαρη, ένα μέρος νερό, λίγο λεμονόζουμο. Τόσο απλά!

Καλή όρεξη!

Χαραλαμπία Γύφτου   

Μαρίνα Κουρνάζη

ΣΟΥΤΖΟΥΚΑΚΙΑ ΣΜΥΡΝΕΪΚΑ

ΥΛΙΚΑ

½ κιλό κιμάς    1 αυγό   2φέτες μπαγιάτικο ψωμί τριμμένο δίχως την κόρα    2σκελίδες σκόρδο τριμμένο     1/4κούπας λάδι        1-2κουταλάκια κύμινο       αλάτι και φρεσκοτριμμένο πιπέρι        κόκκινο κρασί για το ζύμωμα        λάδι για τηγάνισμα

ΓΙΑ ΤΗ ΣΑΛΤΣΑ 1/4κούπας λάδι για τηγάνι         1κούπα πουρέ ντομάτας     1/4κούπας κρασί κόκκινο ξηρό       2κουταλιές κέτσαπ    αλάτι και πιπέρι       1μικρή πιπεριά καυτερή ή γλυκιά ψιλοκομμένη

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Βάλτε σε ένα μπολ τον κιμά το ψωμί και το σκόρδο, το λάδι, το κύμινο, αλάτι, πιπέρι και ¼ κούπας κρασί. Ζυμώστε καλά επί 5΄ . Αν το μίγμα είναι σφιχτό, βρέχοντας τις παλάμες σας με κρασί ζυμώστε το ώσπου να γίνει αφράτο και απαλό. Σκεπάστε το κι αφήστε το να σταθεί στο ψυγείο 1-2 ώρες. Πλάστε μικρά οβάλ κεφτεδάκια , βρέχοντας και πάλι τα χέρια σας για να μην κολλάει το μίγμα και τηγανίστε σε μπόλικο καυτό λάδι, χωρίς να τα αλευρώσετε. Βγάλτε τα με την τρυπητή κουτάλα και στραγγίστε το λάδι περνώντας από λεπτή σήτα. Βάλτε σε μια κατσαρόλα ¼ κούπας από το λάδι, ρίξτε τη ντομάτα και τα υπόλοιπα της σάλτσας και σιγοβράστε της, ώσπου να δέσει ελαφρά. Βάλτε μέσα τα κεφτεδάκια, ανακατέψτε τα με τη σάλτσα, σκεπάστε και σιγοβράστε τα 7΄ -8΄ . Σερβίρετέ τα με ρύζι πιλάφι, πλιγούρι ή πουρέ πατάτας. Συνοδέψτε τα με σαλάτα από φρέσκα λαχανικά.

ΑΝΝΑ

 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Συνέντευξη : Η κα Φωτεινή και οι κύριοι Πρόδρομος και  Ερωτόκριτος παππούδες και γιαγιά μαθητών της τάξης μας, μοιράστηκαν μαζί μας τις εμπειρίες των παιδικών τους χρόνων, χρόνων δύσκολων.

Επίσης στα παιδιά μίλησε και ο πρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του σχολείου μας, ο κύριος Γιάννης,  μεταφέροντας τις δικές του εμπειρίες. Από εποχές νεότερες, όμως με πολλές ανησυχίες και προβληματισμούς.

Τους ευχαριστούμε πολύ για αυτό.

Ο Κος Ερωτόκριτος μας είπε:

« Στην Νίκαια μένω 60 χρόνια , από 11 χρονών. Η Νίκαια  τότε είχε χωματόδρομους, οι δρόμοι που ξεχώριζαν ήταν η Π. Ράλλη , η Αιτωλικού, η Κονδύλη και η Τσαλδάρη. Όταν σκέφτομαι τη Νίκαια εκείνης της εποχής συγκινούμαι και παρόλο που ήταν δύσκολα χρόνια έχω πολλές ευχάριστες οικογενειακές αναμνήσεις. Τα χρόνια εκείνα ήταν δύσκολα γιατί έπρεπε τα παιδιά να δουλεύουν από τα 12 χρόνια τους, εκτός όμως από τη δουλειά  θυμάμαι που το χειμώνα δεν είχαμε θέρμανση ούτε στα σπίτια , αλλά ούτε και στα σχολεία και τα καλοκαίρια  δεν είχαμε ψυγεία για να διατηρήσουμε τα τρόφιμά μας.

Τα παιχνίδια μας ήταν στις αλάνες παίζοντας ποδόσφαιρο, φτιάχναμε ξύλινα σπαθιά και παίζαμε πόλεμο με αυτά. Στο σχολείο κάναμε διάφορα μαθήματα, το μάθημα όμως που μου άρεσε περισσότερο ήταν η ιστορία , οι ήρωες του 1821. Οι δάσκαλοι μας φέρονταν αυστηρά και συχνά μας τιμωρούσαν με χτυπήματα στα παγωμένα χέρια μας.

Τα σπίτια ήταν μονοκατοικίες με αυλές και γλάστρες, γεμάτα με λουλούδια. Εσωτερικά είχαν μόνο 2 δωμάτια και 1 κουζίνα. Τα χρόνια εκείνα ζούσαμε πολύ φτωχά γιατί δούλευε μόνο ο πατέρας και οι μισθοί ήταν χαμηλοί.

Την Νίκαια δεν θα την άλλα ζα με τίποτα γιατί εδώ έζησα τα παιδικά μου χρόνια και έχω πολλές αναμνήσεις όπως και φίλους.»

 

Ο Κος Πρόδρομος μας είπε:

« Στην Νίκαια ζω από τότε που γεννήθηκα λίγο πριν την κατοχή. Η Νίκαια είχε μόνο χωματόδρομους, δεν υπήρχε νερό στα σπίτια και οι γυναίκες πήγαιναν με τις στάμνες σε μια βρύση για νερό. Τα σπίτια ήταν μονοκατοικίες με μεγάλες αυλές. Οι πλατείες της πόλης ήταν εκεί που είναι και σήμερα , αλλά με διαφορετική μορφή.

 Εγώ πήγα σχολείο μέχρι την 1^η νυχτερινή εμπορική σχολή. Πήγα νυχτερινό γιατί έπρεπε να δουλεύω ώστε να συντηρώ τις αδερφές μου και την μητέρα μου, διότι ο πατέρας μου δεν ζούσε. Αναγκάστηκα όμως να αφήσω το σχολείο γιατί το αφεντικό μου με απείλησε ότι θα με έδιωχνε αν συνέχιζα . Το σταμάτησα λοιπόν γιατί διαφορετικά θα πεθαίναμε από την πείνα. Το σχολείο στο οποίο λοιπόν πήγαινα ήταν κοντά στον Αι Γιώργη και ήταν ξύλινο. Οι δάσκαλοι , όταν τα παιδιά κάνανε αταξίες τα χτυπούσαν με τη βέργα. Κι οι γονείς όμως , όταν κάναμε ζαβολιές μας χτυπούσαν .

Στα χρόνια της κατοχής τα  πράγματα έγιναν ακόμα δυσκολότερα, υπήρχε πείνα, τα παιδιά πεινούσαν και πολλά πέθαινα από την πείνα. Εκείνο που θυμάμαι ήταν ότι στην κατοχή πέθανε η γιαγιά μου. Η ανάμνηση όμως που έχω από την κατοχή ήταν οι προδότες που δίχως δισταγμό έδειχναν – πρόδιδαν πατριώτες και οι Γερμανοί τους εκτελούσαν όπως έγινε στο Μπλόκο»

Η Κα Φωτεινή μας μετέφερε τη δυσκολία εκείνων των χρόνων και κυρίως την πείνα στα χρόνια της κατοχής. Το φόβο αν θα καταφέρουν να επιβιώσουν τόσο αυτοί όσο και οι δικοί τους άνθρωποι. Η ίδια λόγω της εποχής δεν πήγε στο σχολείο και έζησε από κοντά τόσο τις δυσκολίες της κατοχής όσο και τους σκοτωμούς του εμφυλίου που ακολούθησε. Μας επανέλαβε αυτά που μας είπαν και οι παππούδες και μας διαβεβαίωσε ότι την πόλη της την αγαπά και δεν την αλλάζει με τίποτα.

Ο Κος Γιάννης, νεότερος από τους άλλους μας μετέφερε τις εμπειρίες πιο πρόσφατων χρόνων. Αξίζει να σημειώσουμε μερικές φράσεις του .

«Τα καλοκαίρια προκειμένου να δροσιστούμε  βγάζαμε τα κρεβάτια μας έξω στο πεζοδρόμιο και δεν είχαμε καν τον φόβο ότι κινδυνεύουμε. Συχνά , δε αφήναμε τα σπίτια μας ανοιχτά και τα παράθυρα των ισογείων διάπλατα. Έχοντας μεγαλώσει με αυτές τις συνθήκες , ακόμη και τώρα νιώθω ασφαλής και δεν περνά από το μυαλό μου ότι υπάρχει κίνδυνος ή εγκληματικότητα στην πόλη μας.»

« Σε ότι αφορά την ξενοφοβία ή τον ρατσισμό. Από μικρό παιδί θυμάμαι κάτι ωραίους τύπους μαύρους οι οποίο κουβαλούσαν σε καροτσάκια την πραμάτεια τους και εμείς τα πιτσιρίκια του περικυκλώναμε για να χαζέψουμε τα εμπορεύματα. Αυτοί μας υποδέχονταν και συχνά μαθαίναμε και λέξεις όπως  …Σαλαάμ μαλεκομ και κάναμε χάζι όλη αυτή την κατάσταση. Ας μην λέμε λοιπόν ότι τώρα έρχονται μαύροι εδώ κλπ. Διότι στη Νίκαια πάντα υπήρχαν άνθρωποι αλλοδαποί και προβλήματα δεν δημιουργούσαν»

Κλείνοντας τη συνέντευξη  καλό θα ήταν να κρατήσουμε μια εύστοχη ατάκα, συμβουλή του κυρίου Γιάννη: « Την Νίκαια δεν την αλλάζω με τίποτα, ούτε και την εποχή μου, όχι γιατί ήταν η καλύτερη, αλλά γιατί ο καθένας πρέπει να θεωρήσει πως η εποχή του είναι η καλύτερη γιατί είναι η δική του εποχή και να τη ζήσει όσο καλύτερα γίνεται»

 

Η Νίκαια τη δεκαετία του ’40 και του ‘50

Βασίλης Πισκιτζής παππούς της Ευαγγελίας.

 Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014

« Πιτσιρίκια όταν ήμασταν στη γειτονιά είχαμε έναν μανάβη ο οποίος με το κάρο του πουλούσε στις γειτονιές λεμόνια. Όταν όμως του περίσσευαν και μαραίνονταν τα πετούσε κι εμείς τα πιτσιρίκια τα μαζεύαμε και παίζαμε όχι φυσικά πετροπόλεμο που συνηθίζονταν σε άλλα μέρη αλλά …λεμονοπόλεμο»

« Στη Νίκαια λειτουργούσαν 9 κινηματογράφοι οι περισσότεροι βρίσκονταν στην οδό Κονδύλη, σημερινή 7^ης Μάρτη 1944. Σήμερα έχουν μείνει μόνο τα κτίρια για να μαρτυρούν το ένδοξο παρελθόν , ενώ δεν λειτουργεί ούτε ένας από αυτούς»

«Η Νίκαια ήταν γνωστή για σουβλατζίδικά της. Δεν ήταν τίποτε μεγάλα μαγαζιά αλλά στεγάζονταν κάτω από σκάλες και υπήρχαν πολλά από αυτά. Το σουβλάκι κόστιζε 2,5 δραχμές  ( λιγότερο από 0,01€) . Επειδή οι εποχές ήταν δύσκολες αν δεν υπήρχαν οι 2,5 δρχ μπορούσες να πάρεις μόνο πίτα ντομάτα κρεμμύδι μόνο με 1,5 δραχμές)»

«Εκείνο που θυμάμαι έντονα ήταν το διαπεραστικό κρύο και το ότι τα ρούχα που φορούσαμε ήταν από ένα παράξενο υλικό το οποίο στεκόταν σαν ξύλο πάνω μας και δεν μας  ζέσταινε καθόλου με αποτέλεσμα κάποια φορά από το κρύο που επικρατούσε στο σχολείο να μην προλαβαίνουμε να πάμε στην τουαλέτα»

« Το 1948 περίπου βρισκόμουν κάτω από μια τζιτζιφιά και κουνούσα κάποιο κλαδί με σκοπό να πέσει κάποιο τζίτζιφο  για να φάω . Τα τζίτζιφα ήταν στυφά , αλλά μην έχοντας και πολλές επιλογές  γίνονταν ανάρπαστα. Τα χρόνια εκείνα λόγω εμφυλίου τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα, έτσι λοιπόν κι ενώ εγώ κουνούσα την τζιτζιφιά περνούσε από εκεί ένα περίπολο και βλέποντας τα κλαδιά να κινούνται σκέφτηκαν ότι κάποιος έκανε σινιάλο στους αντάρτες με αποτέλεσμα να ρίξουν κάποιους πυροβολισμούς προς την τζιτζιφιά . Εγώ πιστεύω πως γλίτωσα σαν από θαύμα»

«Η οικογένειά μου ήταν σχετικά εύπορη και οι γονείς μου ήταν προοδευτικοί άνθρωποι , έτσι λοιπόν όταν πρωτοήρθε το ρεύμα ( η εταιρεία ονομαζόταν ΠΑΟΥΕΡ) το σπίτι μας ήταν από τα πρώτα που συνδέθηκε με ρεύμα. Συχνά όμως οι γειτόνοι έπαιρναν με καλώδιο ρεύμα για τα σπίτια τους. Σε μένα λοιπόν είχαν αναθέσει οι γονείς μου λίγο πριν έρθει ο εισπράκτορας της εταιρείας να περνώ από τους γειτόνους και να μαζεύω την οφειλή τους για το ρεύμα που είχαν κάψει. Όταν λοιπόν ερχόταν ο εισπράκτορας είχε κρεμασμένη σον όμως του μια τσάντα όπου έβαζε τα χρήματα. Μου είχε κάνει εντύπωση τα πόσα πολλά χρήματα κουβαλούσε χωρίς καμιά απολύτως προφύλαξη, όμως τότε οι εποχεές ήταν άλλες και δεν υπήρχε ο κίνδυνος της κλεψιάς»

ΟΙ παππούδες μου ήταν από τα Μούγλα της Μικράς Ασίας και ήταν στο επάγγελμα οικοδόμοι, αυτοί μαζί με άλλους από τα Μούγλα βοήθησαν πολύ τον πρώτο καιρό στην οικοδόμηση της Νίκαιας . Προς τιμή τους λοιπόν δόθηκε ένας από τους πρώτους δρόμους το όνομα της οδού Μούγλων»

«Θυμάμαι μας έδιναν κάποια κουπόνια τα οποία τα  εξαργυρώναμε και παίρναμε με αυτά ψωμί. Ένα μεσημέρι λοιπόν έβαλα σε ένα σακούλι τα κουπόνια κι έφυγα τρέχοντας ανεμίζοντας το σακούλι με προορισμό το μαγαζί όπου θα έπαιρνα το ψωμί της οικογένειας. Τα κουπόνια όμως χάθηκαν με αποτέλεσμα να μείνουμε νηστικοί»

« Οι πρώτοι δρόμοι της Νίκαιας ήταν η Πέτρου Ράλλη και η Κονδύλη. Ένας από τους πρώτους δρόμους ήταν και η Περιστάσεως. Θυμάμαι μικρός που ήμουν και κατασκευαζόταν . Στεκόμουν με άλλα παιδιά και χαζεύαμε την κατασκευή της. Τώρα μετά από χρόνια συλλογίζομαι ότι ο δρόμος αυτός αν κι έχουν περάσει τόσα χρόνια, η Περιστάσεως δεν έχει πάθει καμιά ζημιά. Αυτό οφείλεται στο ότι σαν έργο ήταν ιδιαίτερα προσεγμένο, διότι σκάφτηκε και θεμελιώθηκε με βράχους για να είναι στερεή στην κατασκευή της»

«Αρχικά δεν είχαμε νερό στα σπίτια μας. Σε απόσταση όμως μέχρι 150 μέτρα υπήρχε μια βρύση με νερό πόσιμο. Κάποιοι ήταν τυχεροί έχοντας νερό έξω από το σπίτι τους και κάποιοι έπρεπε να το κουβαλήσουν. Σε κάθε βρύση υπήρχε ένας υπάλληλος που πληρώνοντάς τον με ένα πενηνταράκι μπορούσες να γεμίσεις το δοχείο σου. Φυσικά περνούσαν από τους δρόμους και οι νερουλάδες που πουλούσαν νερό με τα κάρα τους»

Αυτά λοιπόν μας εκμυστηρεύτηκε ο κύριος  Βασίλης και τον ευχαριστούμε ιδιαίτερα για αυτό. Στην τελευταία όμως ερώτηση που του κάναμε: «Μετανιώσατε που ζήσατε στην Νίκαια και αν μπορούσατε θα την αλλάζατε με κάποια άλλη πόλη;» Ο κύριος Βασίλης αυθόρμητα είπε πως τίποτε από όσα έζησε δεν θα το άλλαζε με καμιά πόλη και πως είναι ιδιαίτερα χαρούμενος που μεγάλωσε στην πόλη της Νίκαιας.

Τι δεν μου αρέσει στην πόλη μου και θα ήθελα να αλλάξει

Θα ήθελα στην πόλη μου:

-           περισσότερο πράσινο

-          περισσότερες παιδικές χαρές και χώρους άθλησης

-          φαρδύτερα πεζοδρόμια

-          περισσότερους κάδους ανακύκλωσης

-          καλύτερη επιτήρηση των δημόσιων χώρων , ώστε όσοι έχουν ζώα να μην λερώνουν

-          απαγόρευση του παρκαρίσματος των αυτοκινήτων στα πεζοδρόμια και κυρίως στις διαβάσεις των πεζών , αλλά και των  ραμπών

-          ίδρυση φιλοζωικών συλλόγων για να λιγοστέψουν τα αδέσποτα ζώα

-          Θα ήθελα περισσότερους ελευθέρους χώρους πχ. Με το γκρέμισμα παλιών σπιτιών που δεν κατοικούνται και τη δημιουργία παιδικών χαρών

-          Συχνότερο άδειασμα των κάδων

-          Και αν ήταν δυνατόν να μην υπήρχαν μικροί- στενοί , καταθλιπτικοί δρόμοι χωρίς ορατότητα και  φως που πολλές φορές σε κάνουν να χάνεσαι.

 

Μερικές Θετικές σκέψεις για την πόλη στην οποία μεγαλώνω

Η Νίκαια μου αρέσει γιατί είναι η πόλη στην οποία γεννήθηκα και ζω. 

Εδώ είναι το σπίτι μου, οι φίλοι μου, η οικογένειά μου. 

Στην πόλη αυτή επίσης καλύπτω τις ανάγκες μου όπως αγορές, διασκέδαση κ.α.  

ΧΑΡΑ- ΜΑΡΙΝΑ

Στους δρόμους της Νίκαιας έχουμε παίξει, έχομε γελάσει, έχουμε κλάψει 

και έχουμε πονέσει. 

Δεν την αλλάζουμε με τίποτα, διότι εδώ βρίσκονται όλες μας οι αναμνήσεις, οι φίλοι 

μας και όλη η ζωή μας. 

 ΕΙΡΗΝΗ – ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Είναι πολύ όμορφη πόλη, πολύ χαρούμενη και άνετη. Και θα ήθελα να είμαι εδώ 

όταν γίνει καλύτερη.

 ΑΝΝΑ ΜΑΡΙΑ – ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ

Μου αρέσει η πόλη μου , στην οποία μεγαλώνω , γιατί εδώ έχω κάνει όλους

 μου τους φίλους.

 ΑΝΝΑ – ΓΙΩΡΓΟΣ

 Στην Νίκαια υπάρχουν πολλά όμορφα πράγματα όπως το πράσινο

 στους δρόμους, τα καινούρια σπίτια , τα μαγαζιά ….μου αρέσουν τα πάντα.

 ΒΙΟΛΑ

Αγαπώ πολύ την πόλη μου και δεν θα ήθελα με τίποτα να την αλλάξω.

 Εδώ χτύπησα, χάρηκα  και γνώρισα όλους μου τους συμμαθητές. 

Η πόλη μου είναι η Νίκαια και την αγαπώ. 

ΒΙΚΥ - ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ