ΦΙΛΙΑΣ ΜΑΘΗΜΑ

Η Βία στη σχολική ζωή.

Στο σχολείο μου έχουν παρουσιαστεί περιστατικά σχολικής βίας, δυστυχώς σε ένα από αυτά συμμετείχε και η αδερφή μου.
Όταν η αδερφή μου πήγαινε στη Β΄ δημοτικού, σε ένα διάλειμμα και ενώ έπαιζε με τις φίλες της , ήρθε μια μπάλα κατά πάνω τους. Η αδερφή μου την απέκρουσε για να μην χτυπήσει κανένας και τότε ο συμμαθητής της που την είχε πετάξει την χτύπησε με μπουνιά στην κοιλιά. Μόλις το διάλειμμα τελείωσε το ανέφερε στη δασκάλα της και εκείνη τον έβαλε τιμωρία. Αμέσως μετά ενημερώθηκαν η μητέρα μας και ο Διευθυντής του σχολείου.

Το παιδάκι , όμως αυτό δεν ήταν η πρώτη φορά που συμπεριφερόταν βίαια. Πολλά απιδιά με αφορμή το συγκεκριμένο περιστατικό βρήκαν το θάρρος και ομολόγησαν ότι είχαν πέσει θύματα βίαιης και ανάρμοστης συμπεριφοράς από το ίδιο αγόρι . Τα παράπονα όλης της τάξης για τους κακούς του τρόπους τον οδήγησαν να αλλάξει σχολείο.

Ελπίζω να κατάλαβε το λάθος του και στους καινούριους του συμμαθητές να φέρεται σωστά και με σεβασμό, όπως όλοι οφείλουμε. Άλλωστε όλοι μέσα στο σχολείο είμαστε ίσοι, με τα ίδια δικαιώματα και τις υποχρεώσεις.

Ελπίζω κάποια στιγμή να σταματήσει η βία στο σχολείο γιατί πληγώνει πολλά παιδιά!

ΒΙΚΥ

Η βία παρουσιάζεται με διάφορες μορφές και εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους, σωματικής , λεκτικής , ψυχολογικής, συναισθηματικής ή σεξουαλικής βίας.

Έτσι λοιπόν και στην τάξη μας υπάρχουν διάφορα περιστατικά, για παράδειγμα κάποια κορίτσια παίζουν και γελούν, όμως όταν πηγαίνει κάποιο κορίτσι να καθίσει μαζί τους το κοροϊδεύουν  και το περιφρονούν. Αυτό επαναλαμβάνεται κάθε φορά που το βλέπουν με αποτέλεσμα να αποτελεί βία

ΧΡΥΣΟΥΛΑ

Μια φορά όταν ήμουν μικρή είχα περάσει κι εγώ ένα περιστατικό σχολικής βίας. Ένα κοριτσάκι με εκβίαζε συνεχώς ότι θα με πάει  στη διευθύντρια. Κάποια στιγμή λοιπόν με κατηγόρησε ότι ήμουν η αιτία που τσακώθηκε με μια φίλη της , εγώ όμως  δεν είχα καμία ανάμειξη, έβαλα τα κλάματα και φεύγοντας για την τάξη με είδε η μητέρα μου που ήμουν κλαμένη. Εγώ της εξήγησα τι είχε γίνει και πως δεν έφταιγα. Η μητέρα μου τότε μου είπε:

 « όταν έχεις δίκιο, δεν θα φοβάσαι κανέναν» Ακούγοντας μας ήρθε και η διευθύντρια με είδε που έκλαιγα και όταν της είπα τι είχε γίνει κάλεσε τη μαμά του κοριτσιού στο γραφείο της, μίλησαν αρκετά και από τότε δεν με ενόχλησε ξανά. Έχω κρατήσει λοιπόν τη συμβουλή της μαμάς μου και την μοιράζομαι μαζί σας:

« ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΔΙΚΙΟ ΝΑ ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ»

ΑΝΝΑ

Σε όλη τη σχολική μου ζωή έχω περάσει διάφορες καταστάσεις που μπορείς άνετα να τις ονομάσεις βία. Πάντοτε ένιωθα αδύναμη να αντιμετωπίσω καταστάσεις που μου συνέβαιναν. Υπήρχε ένα κορίτσι που στη διάρκεια του πρωινού μπορεί να με έβριζε, μπορεί να μου έκανε κριτική για τα ρούχα μου, για τα μαλλιά μου με άσχημα λόγια κι  εγώ ένιωθα αδύναμη να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Τα έλεγα στη μαμά μου κι εκείνη προσπαθούσε να μου πει πώς να το  διαχειριστώ  .  Μεγαλώνοντας προσπάθησα να αντιδράσω κι εγώ με τον ίδιο τρόπο, όμως εκείνη δεν σταμάτησε κι αποφάσισα να απομακρυνθώ από κοντά της. Η μητέρα μου με συμβούλεψε να μιλήσω στο δάσκαλό μου και στο διευθυντή, αλλά και πάλι ένιωθα φόβο. Κάθε φορά που τελείωνε το καλοκαίρι έψαχνα να βρω δυνάμεις για να αντιμετωπίσω τη νέα σχολική χρονιά. Τώρα πια έχω φτάσει στην ΣΤ ΄ τάξη και επιπλέον έχω καταλάβει ότι η λεκτική βία εξελίχθηκε σε σωματική βία, παρόλα αυτά πάντα προσπαθώ να της δώσω να καταλάβει ότι δεν την φοβάμαι.

ΣΟΦΙΑ

Από τα νηπιαγωγεία έως τα Λύκεια και τα πανεπιστήμια αλλά και μέσα στα σπίτια μας δυστυχώς συμβαίνουν πολλά περιστατικά βίας. Βία που δηλητηριάζει τις σχέσεις των ανθρώπων και αργά ή γρήγορα αρχίζει να επιδρά στα παιδιά και τα παιδιά στο σχολείο. Στο νήπιο είχα αρκετές φίλες και ήθελα να κάνω παρέα με όλες. Έτσι μια μέρα είπα στα κορίτσια της παρέας μου ότι θα πάω να παίξω με την Μαριάννα και την Αντριάνα και αν ήθελαν μπορούσαν και αυτές να έρθουν. Από εκείνη την ημέρα δεν με έκαναν παρέα και μάλιστα μου είπαν: « Αφού κάνεις παρέα με αυτές δεν είσαι φίλη μας πια» Μόνο μια από αυτές η Ιωάννα ήθελε να κάνουμε παρέα αλλά δεν την άφηναν. Ασκούσαν βία τόσο σε μένα όσο και στην Ιωάννα. Μάλιστα μια μέρα ήταν κρυμμένες  σε μια κρυψώνα μας και ενώ η Ιωάννα ήθελε να έρθει σε μένα την κρατούσαν και δεν την άφηναν. Αυτό για μένα ήταν ψυχολογική βία και μάλιστα με άσχημο, ύπουλο  τρόπο .

ΑΝΝΑ – ΜΑΡΙΑ

Όταν πηγαίναμε στην Ε΄ τάξη τα παιδιά της Στ΄ τάξης μας προκαλούσαν συνέχεια να παίξουμε μπάσκετ μαζί τους . Αυτό το έκαναν γιατί  ήξεραν ότι θα μας νικήσουν αφού ήταν μεγαλύτεροι, δυνατότεροι και ψηλότεροι και ήθελαν με αυτό τον τρόπο να μας κοροϊδέψουν. Εμείς αρνιόμασταν  με αποτέλεσμα αυτοί να μας κοροϊδεύουν ότι είμαστε δειλοί, ώσπου κάποια στιγμή δεχθήκαμε κι έγινε αυτό που φοβόμασταν,  χάσαμε και άρχισε η κοροϊδία και οδηγηθήκαμε σε καυγά μεγάλο.

ΕΙΡΗΝΗ

Πριν λίγες ημέρες μαζί με τους συμμαθητές μου παίζαμε μπάσκετ. Κάποια αγόρια της Ε΄ τάξης ήρθαν στο γήπεδό μας και μας πετούσαν σκουπίδια. Διακόψαμε και τους ζητήσαμε να σταματήσουν  Τότε δύο αγόρια άρχισαν να μας βρίζουν χυδαία, με λέξεις που δεν είχα ξανά ακούσει ποτέ μου. Ενημερώσαμε το δάσκαλό μας, αλλά τα «πεμπτάκια» είχαν το θράσος να μας κατηγορήσουν στον Διευθυντή. Το συζητήσαμε μαζί του όμως και κατάλαβε τι είχε συμβεί.

Γιατί το έκαναν αυτό; Γιατί μας ενόχλησαν;

 Ίσως γιατί όποιος δεν έχει επιχειρήματα , ασκεί βία.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Πολλές φορές στα σχολεία συμβαίνουν περιστατικά σχολικής βίας που άλλες φορές τα βλέπουμε και άλλες δεν τα αντιλαμβανόμαστε. Εγώ προσωπικά δεν έχω πέσει θύμα σχολικής βίας , αλλά έχω ακούσει για περιστατικά που συμβαίνουν . Ήταν κάποτε ένας μαθητής που τον είχαν βάλει στο μάτι δυο παλικαράδες της τάξης του. Του είχαν κάνει τη ζωή δύσκολη. Στα διαλείμματα τον περίμεναν στους διαδρόμους του σχολείου και τον έσπρωχναν, τον έριχναν κάτω  και του έπαιρναν το παπούτσι και του το πετούσαν μακριά. Άλλες φορές τον περίμεναν στους διαδρόμους για να του ρίξουν νερά στο παντελόνι του. Επίσης του μουντζούρωναν τα τετράδια και τα βιβλία γράφοντας με κόκκινο χρώμα βρισιές.

Ο μαθητής φοβόταν πάρα πολύ και κάθε φορά που συναντούσε τους νταήδες μαζευόταν και ευχόταν να γίνει αόρατος. Οι άλλοι συμμαθητές του ήξεραν τι συνέβαινε, γιατί το έβλεπαν αλλά δεν μιλούσαν, έτσι ένιωθε ακόμη πιο μόνος.

Παρακαλούσε να μην ήταν υποχρεωμένος να πηγαίνει στο σχολείο, ένιωθε πολύ δυστυχισμένος και αβοήθητος και δεν μιλούσε σε κανέναν για αυτό που του συνέβαινε.

Μια μέρα είδε στο σχολείο του μια αφίσα για τον σχολικό εκφοβισμό με σύνθημα « ΜΙΛΑ» ...
Άρχισε να  σκέφτεται ότι έπρεπε να  μιλήσει. Την επομένη μετά το μάθημα, περίμενε τη δασκάλα του για να της μιλήσει.

Η δασκάλα έπιασε τους νταήδες και τους μίλησε, από εκείνη την μέρα τα πράγματα άλλαξαν. Μπορούσε πλέον να περνά από μπροστά τους χωρίς να φοβάται , τον είχαν επιτέλους αφήσει ήσυχο.

Από τότε λέει την ιστορία του για να πείσει και τα άλλα παιδιά που είναι θύματα σχολικής βίας για να μιλήσουν!

ΧΑΡΑ

Ένα καινούριο παιδί ήρθε στο σχολείο. Στην αρχή ήταν μοναχικό και δεν έπαιζε με τα άλλα παιδιά της τάξης του.  Μετά από λίγες ημέρες όμως απόκτησε αυτοπεποίθηση και άρχισε να κάνει παρέες. Ήταν χαρούμενος επειδή τον έκαναν παρέα και είχε φίλους.

Μια μέρα όμως οι νταήδες του σχολείου πρόσεξαν ότι φόραγε μπλε γυαλιά , αντί για μοβ που ήταν το σχολείο τους. Αποφάσισαν να του ασκήσουν βία και να του αλλάξουν τα γυαλιά. Του είπαν : « Να πεις στη μαμά σου να σου πάρει μοβ γυαλιά, αλλιώς θα έχεις να κάνεις μαζί μας» 

Το παιδί τρόμαξε όμως δεν είπε στη μαμά του τι συνέβη, μόνο της είπε: « Να μου πάρεις μοβ γυαλιά γιατί τα άλλα δεν μου αρέσουν» Η μητέρα το πίεσε να της πει τον αληθινό λόγο, διότι κάτι κατάλαβε, όμως το παιδί δεν απάνταγε.

Οι νταήδες προκειμένου να πιέσουν περισσότερο του άρπαξαν τα γυαλιά και δεν του τα έδιναν.

Ο Διευθυντής κατάλαβε ότι κάτι συνέβαινε με το νέο παιδί όμως δεν ήξερε ποιος του είχε αρπάξει τα γυαλιά. Έτσι ενημέρωσε τους δασκάλους και τους μαθητές μήπως ήξεραν κάτι. Για καιρό όμως τίποτα δεν μαθεύτηκε.

Μια μέρα αυτός που είχε πάρει τα γυαλιά μετάνιωσε και αποφάσισε να δώσει πίσω τα μπλε γυαλιά. Του τα απέστρεψε λοιπόν λέγοντας:» δεν χρειάζεται να πάρεις μοβ γυαλιά. Ορίστε πάρε τα μπλε γυαλιά σου και μην ανησυχείς δεν θα σε ξαναπειράξω.»

Μετά από εκείνη τη μέρα τα παιδιά έγιναν αχώριστοι φίλοι και παίζανε μαζί καθημερινά.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ

Ήταν τέλος Νοέμβρη, στο σχόλασμα όταν μια παρέα παιδιών ρώτησαν μια φίλη μου πού είναι ο Νίκος. Εκείνη τους ενημέρωσε πως σε λίγο κατεβαίνει.

Μόλις ο Νίκος κατέβηκε τον έπιασαν  από τα  χέρια και τον πήγαν με το ζόρι σε ένα μέρος από όπου δεν περνούσαν πολλοί άνθρωποι. Άρχισαν να τον ρωτάνε, ο Νίκος όμως τους έλεγε πως δεν ξέρει τίποτα. Στη συνέχεια άρχισαν να τον χτυπούν και να τον βρίζουν. Πέρασαν κάμποσα λεπτά και όταν τα αγόρια είχαν πια φύγει , εμείς που κρυμμένες είχαμε ακούσει όλο το περιστατικό  βγήκαμε από εκέι που είχαμε κρυφτεί και σηκώσαμε τον Νίκο, ο οποίος ήταν γεμάτος αίματα. Από εκείνη τη στιγμή για να μην ξανασυμβεί το ίδιο ο Νίκος κατέβαινε από την τάξη του συνοδευόμενος από μια παρέα φίλων. Από αυτό το περιστατικό μου έχει μείνει ο φόβος που προκαλέι η βία και έχω μόνο μια ευχή και μια συμβουλή. Μακάρι να σταματήσει από παντού η βία και πως …..Η ΒΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΚΙΑ

ΒΙΟΛΑ

 

Εθνικός Κήπος - KIDS ATHLETICS

Εθνικός Κήπος

Η πρώτη του ονομασία μέχρι το 1974 ήταν «Βασιλικός Κήπος». Το πάρκο βρίσκεται δίπλα από τη

Βουλή των Ελλήνων και εκτείνεται προς τα νότια όπου βρίσκεται το Ζάππειο μέγαρο απέναντι από το Παναθηναϊκό στάδιο όπου τελέστηκαν οι πρώτοι Μοντέρνοι Ολυμπιακοί αγώνες το 1896.

Εθνικός Κήπος

Στην αρχαιότητα κομμάτι του κτήματος ήταν ο ιδιωτικός κήπος του φιλόσοφου και βοτανολόγου Θεόφραστος, ένας διάδοχος του Αριστοτέλη.
Ο βασιλικός κήπος οριοθετήθηκε το 1836
Ο κήπος των 15,5 στρεμμάτων ήταν προγραμματισμένος με εντολή της βασίλισσας ως επιστημονικος και βοτανικός κήπος καθώς και ως ιδιωτικός. το 1839 φυτεύτηκαν 15000 καλλωπιστικά φυτά που μεταφέρθηκαν από τη Γένοβα, καθώς επίσης και με αυτοφυή είδη, που μεταφέρθηκαν από το Σούνιο και την Εύβοια.

Ο κήπος σήμερα

Ο κήπος μετονομάστηκε σε Εθνικό Κήπο το 1927 κατά την περίοδο της αβασίλευτης δημοκρατίας. Είναι ανοιχτός για το κοινό από την Ανατολή μέχρι τη Δύση του Ηλίου. Η κύρια είσοδος του πάρκου είναι από την Λεωφόρο που μετονομάστηκε σε Αμαλίας προς τιμήν της, αφού αυτή οραματίστηκε τον κήπο. Υπάρχουν άλλες έξι είσοδοι στον κήπο: μία από την οδό Βασιλίσσης Σοφίας, τρεις από την οδό Ηρώδου Αττικού (η μία είναι κλειδωμένη με αλυσίδα) και δύο από την περιοχή τού Ζαππείου πάρκου. Στον κήπο υπάρχουν λίμνες με πάπιες, ένας μικρός ζωολογικός κήπος, καφετέρια, η παιδική βιβλιοθήκη και μια παιδική χαρά.

Έξω από το "Παναθηναϊκό Στάδιο"

Πρόγραμμα Kids' Athletics

Το πρόγραμμα Αγαπώ τον Αθλητισμό – KIDS’ Athletics είναι μια κοινή δράση της Ελληνικής Ολυμπιακής Ακαδημίας και του Διεθνούς Κέντρου Ολυμπιακής Εκεχειρία, σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας και τον ΣΕΓΑΣ. Στόχος του προγράμματος είναι να φέρει τους μαθητές Δημοτικών σχολείων σε επαφή με τον κλασικό αθλητισμό και να τους διδάξει τα πολλαπλά οφέλη που μπορεί να αποκτήσει κάποιος από τον αθλητισμό. Το πρόγραμμα είναι σχεδιασμένο να εκλαϊκεύσει τα αθλήματα του κλασικού αθλητισμού στα παιδιά συνδυάζοντας δραστηριότητες από ομαδικά αθλήματα στη μορφή ενός ομαδικού παιχνιδιού με τίτλο: «Ομαδική δραστηριότητα για παιδιά”.
Αποτελείται από μια σειρά κινητικών και λειτουργικών δεξιοτήτων, προσαρμοσμένων για παιδιά, ανάλογα με την ηλικία τους. Περιλαμβάνει τρεις ομάδες αθλημάτων:

1. Αθλήματα δρόμου
2. Αθλήματα ρίψεων
3. Αθλήματα άλματος

και απευθύνεται σε τρεις ηλικιακές ομάδες: 7-8 ετών, 9-10 ετών και 11-12 ετών.
Στο τέλος του προγράμματος, επιβραβεύεται τόσο η προσπάθεια όσο και η συμμετοχή, καθώς όλα τα παιδιά λαμβάνουν σχετικό δίπλωμα. Πέρα από το δίπλωμα, στα παιδιά δίδεται καπέλο με το λογότυπο της Ολυμπιακής Εκεχειρίας.
Ένας προσωπικός ακουστικός οδηγός είναι στη διάθεση των μαθητών που επισκέπτονται το Παναθηναϊκό Στάδιο δίνοντάς τους την δυνατότητα να μάθουν την ιστορία του Σταδίου, των Ολυμπιακών Αγώνων και της Ολυμπιακής Εκεχειρίας.

Η σήραγγα που οδηγεί από το στάδιο στο μουσείο του σταδίου. Από τη σήραγγα αυτή έβγαιναν στην αρχαιότητα οι αθλητές και στα ρωμαϊκά χρόνια οι μονομάχοι!

Το μουσείο του σταδίου με τους πυρσούς των λαμπαδηδρόμων των ολυμπιακών αγώνων 

από το 1936 έως και σήμερα

ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ  ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

οικογενειακές ιστορίες

ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

« Την Τσικνοπέμπτη πήγαμε στο κτήμα που έχει ο παππούς μου στα Μέγαρα. Είχαμε πάει με τονπαππού μου με την γιαγιά μου , την νονά μου τα  ξαδέρφια μου και τη μαμά μου.

Το κτήμα του παππού είναι 4 στρέμματα, από τα οποία τα 3 είναι γεμάτα ελιές και αμπέλια. Έχει μια τεράστια αυλή και το σπίτι αν και είναι παλιό, εμένα μου αρέσει πολύ. Είναι διώροφο και πάντα μου άρεσε να στέκομαι στο τρίτο σκαλί και να με κερνά ο παππούς σοκολάτες. Στην αυλή λοιπόν του σπιτιού υπήρχε ένα τραπέζι , με πολλές καρέκλες ώστε να χωράμε όλοι όταν μαζευόμαστε στις γιορτές και η ψησταριά στην οποία έψηνε ο παππούς.

Αυτή την Τσικνοπέμπτη υπήρχε μια τρομερή αναστάτωση. Η γιαγιά με την νονά και την μαμά μου μαγείρευαν , ενώ εγώ με την αδερφή μου στρώναμε το τραπέζι. Ο ξάδερφός μου , ο μεγάλος έπαιζε με το τάμπλετ μου και ο μικρός… Ο μικρός δεν ξέραμε που είναι, αλλά κανένας δεν είχε καταλάβει ότι κάποιος έλειπε. Ο παππούς ενώ έψηνε τον πλησίασε μια κότα , διότι τους είχε ανοίξει την πόρτα του κοτετσιού ώστε να περπατήσουν. Όταν τελείωσαν όλοι και καθίσαμε να φάμε , μια καρέκλα ήταν άδεια. Τότε συνειδητοποίησε η νονά μου πρώτη ότι ο Δημητράκης δεν ήταν στο τραπέζι, έτσι αρχίσαμε να τον ψάχνουμε όλοι μαζί.

Η αδερφή μου και εγώ πήγαμε στα χωράφια να ψάξοπυμε μήπως έπεσε πουθενά. Ο παππούς μου και η γιαγιά κάτσανε στην αυλή και τον φώναζαν, ενώ η νονά και η μαμά μου κοίταξαν όλο το σπίτι. Τότε ο μεγάλος ξαδερφός μου πήγε στο κοτέτσι για να πάιξει με τις κότες. Ξαφνικά βλέπει τον αδερφό του να κοιμάται πάνω σε κάτι ….αυγά. Φώναξε τον παππού και τη γιαγιά για να τον ξυπνήσουν. Εμείς  γυρίσαμε στην αυλή ενώ η νονά με την μαμά αφού έψαξαν όλο το σπίτι κατέβηκαν και αυτές στην αυλή.

Τότε είδαμε τον παπποού να κρατά αγκαλιά τον Δημητράκη και να τον πηγαίνει στο σπίτι. Τον ξυπνήσαμε και η νονά μου τον έκανε μπάνιο για να καθαρίσει από τις μυρωδιές του κοτετσιού. Μετά φύγαμε για την Αθήνα έχοντας περάσει σίγουρα μια ξεχωριστή Τσικνοπέμπτη.

Το πιο σημαντικό σε μια οικογένεια είναι να είναι όλοι καλά μεταξύ τους, να συζητάνε και να βοηθάνε ο ένας τον άλλον» 

ΒΙΚΥ

« Μια περίεργη ιστορία με την οικογένεια»

Ο αδερφός μου συχνά θέλει να τρέχει και λέει συνέχεια : « Να κάνουμε αγώνα; Να κάνουμε αγώνα;» Και πολύ συχνά πέφτει κάτω…αλλά αυτή τη φορά δεν έπεσε αυτός!!!

Όλα ξεκίνησαν ένα απόγευμα, λίγες μέρες πριν από τα φετινά Χριστούγεννα. Ήμασταν στο δρόμο και πηγαίναμε στον παππού και στη γιαγιά. Όλα πήγαιναν καλά, αλλά η τύχη άλλαξε!

Ο αδερφός μου λέει στον μπαμπά: « Κάνουμε αγώνα;»

Για κακή του τύχη  ο μπαμπάς  εκείνη την ημέρα είχε φορέσει κάτι παπούτσια τα οποία αποδείχτηκαν ότι γλιστρούσαν. Ο Μπαμπάς λοιπόν απάντησε στον αδερφό μου : «Θα σε κάνω σκόνη!»

Άρχισαν λοιπόν να τρέχουν , μα όταν ο μπαμπάς επιχείρησε να σταματήσει γλίστρησε και έφαγε μια μεγάλη σαβούρα στη μέση του δρόμου. Ο ίδιος  στην αρχή δεν πονούσε, αλλά όταν φτάσαμε στον προορισμό μας άρχισε να πονά φοβερά και δεν μπορούσε να κουνήσει το χέρι του . Ευτυχώς η γιαγιά του έδωσε μια αλοιφή και σιγά σιγά ο πόνος υποχώρησε.

Εγώ βλέποντας την όλη κατάσταση  φοβήθηκα πολύ, το ίδιο και η μαμά αλλά και ο αδελφός μου , όμως …. Το πιο σημαντικό σε μια οικογένεια είναι να είναι όλοι καλά μεταξύ τους, να συζητάνε και να βοηθάνε ο ένας τον άλλον»

ΑΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΓΙΟΡΤΗ

Πέρσι στη γιορτή μου αποφασίσαμε να κάνουμε ένα οικογενειακό τραπέζι. ήρθαν  οι νονοί μου οι θείοι μου και οι παππούδες μου. Μαζί με αυτούς ήρθε και το μικρό μου ξαδερφάκι, μαζί με τα άλλα μου ξαδέρφια.

Η νονά μου μου έφερε ένα μεγάλο δώρο, αλλά μου είπε ότι είναι έκπληξη και να μην το ανοίξω .

Εμείς λοιπόν τα παιδιά αφήσαμε τους μεγάλους και πήγαμε στο δωμάτιό μου και εκεί αποφασίσαμε να παίξουμε κρυφτό. Κρυφτήκαμε όλοι σε τόσος καλές κρυψώνες που αυτός που τα φυλούσε μας βρήκε μετά από πολύ ώρα. Όταν λοιπόν μαζευτήκαμε στο τέλος του παιχνιδιού διαπιστώσαμε ότι κάποιος έλειπε. Ήταν το μικρό μου ξαδερφάκι που κάπου είχε κρυφτεί.

Αφού δεν το βρίσκαμε το είπαμε σε όλη την οικογένεια και αρχίσαμε όλοι να ψάχνουμε να το βρούμε. Ψάχναμε παντού ακόμα και στις ντουλάπες και στις βιβλιοθήκες , αλλά τίποτα.  Βγήκαμε ακόμα και στην αυλή και ψάχναμε, αλλά πουθενά ο μικρός. Αφού ξαναμπήκαμε στο σπίτι πήγαμε να πλυθούμε και ξαφνικά ακούμε έναν θόρυβο από το δωμάτιο. Ήταν το στερεοφωνικό το οποίο έπεσε και έγινε κομμάτια. Το έριξε κάτω ο μικρός ξάδερφος ο οποίος είχε μπει πίσω από το κασετόφωνο για να κρυφτεί και στην προσπάθειά του να βγει το παράσυρε και το έριξε κάτω. Στη συνέχεια έβαλε τα κλάματα βλέποντας τη ζημιά που έκανε.

Η θεία μου όμως μου είπε ότι η έκπληξη το δώρο που μου είχε πάρει ήταν ένα καινούριο κασετόφωνο .

Το πιο σημαντικό λοιπόν  σε μια οικογένεια είναι να είναι όλοι καλά μεταξύ τους, να συζητάνε και να βοηθάνε ο ένας τον άλλον»

ΑΝΝΑ