Η Γιορτή του Πολυτεχνείου 17/11/2015

Την Τρίτη 17 Νοέμβρη 2015 η  Ε΄τάξη του σχολείου μας παρουσίασε με καταπληκτικό - εντυπωσιακό τρόπο το έργο 

"ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ" 

Η παρουσία των παιδιών ήταν άψογη και η ερμηνία τόσο στους ρόλους όσο και στην εκτέλεση των τραγουδιών  ήταν συγκλονιστική.

 Αξίζει λοιπόν ένα  ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ

ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 

AΦΗΓΗΤΗΣ 1 :  Καλημέρα. Δεν ξέρω ακριβώς , γιατί είστε εδώ. Τι περιμένετε να μάθετε από μένα που δεν το ξέρετε;  Ή τι περιμένετε να θυμάστε μόλις βγείτε από την αίθουσα. Μου είπαν να σας πω ότι στις 17 Νοέμβρη γιορτάζουμε τη μνήμη του Πολυτεχνείου. Αυτού του κτιρίου στο κέντρο της Αθήνας, που χρόνια τώρα στέκεται στη θέση του και βλέπει τους ανθρώπους να το προσπερνούν. Μια μέρα τον χρόνο μόνο στέκονται μπροστά του, αφήνουν μερικά γαρύφαλλα στις πύλες του και μετά συνεχίζουν τον δρόμο τους. Αν είχε φωνή το κτίριο αυτό, θα τους έδιωχνε.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2 : Έτσι ξεκινούν όλα τα παραμύθια. Με έναν κακό λύκο. Στη δική μας περίπτωση ο λύκος λεγόταν δικτατορία. Με κοφτερά δόντια, με ύπουλους τρόπους, με όπλα και τανκς στη διάθεσή του. Μόνο που στα παραμύθια, ο κακός στο τέλος τιμωρείται. Εδώ ποτέ δεν είμαστε σίγουροι, αν η τιμωρία έχει ημερομηνία λήξης κι αν ο λύκος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος.

Γιατί επιστρέφει;  Γιατί αν αυτός είναι ο λύκος, εμείς τις περισσότερες φορές είμαστε τα πρόβατα.

1.        ΧΟΡΩΔΙΑ: ΦΤΙΑΞΕ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

............................................................................................

Εσωτερικό μιας  σχολικής τάξης.  Τα παιδιά κάθονται στις καρέκλες τους. Ένα παιδί έχει γείρει το κεφάλι του και κοιμάται πάνω στο θρανίο του. Μπαίνει στην αίθουσα ο δάσκαλος των παιδιών.

Παιδί 1 : Πρέπει κάτι να κάνουμε να τον ξυπνήσουμε . Είναι έτσι, εδώ και τόση ώρα.

Παιδί 2 : Σαν τι να κάνουμε ;  Τι μας νοιάζει εμάς κι αν κοιμάται μέχρι να τελειώσει η μέρα. Αυτός θα τιμωρηθεί.

Παιδί 3 : Δεν πάει έτσι. Εσένα θα σου άρεσε να σε άφηναν οι φίλοι σου να τιμωρηθείς ; Πρέπει να τον βοηθήσουμε.

Παιδί 1 : Μήπως έχει πάθει κάτι;

Δάσκαλος : Θα τον ξυπνήσω εγώ.

Παιδί 2 : Κύριε, με το μαλακό. Μη μας μείνει στα χέρια.

Παιδί 3 : Εδώ που τα λέμε, κι εγώ άρχισα να νυστάζω.

Παιδί 2 : Κι εγώ… Μα τι πάθαμε;

Παιδί 1 : Κύριε, πείτε μας μια ιστορία καλύτερα να ξυπνήσουμε. Μια απ’ αυτές με το ωραίο τέλος.

2.       ΧΟΡΩΔΙΑ: ΜΑΛΑΜΑΤΕΝΙΑ ΛΟΓΙΑ ΣΤΟ ΠΟΤΗΡΙ

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 3:  Ιστορίες με καλό τέλος;  Σαν να λέμε επιστημονική φαντασία. Η ιστορία δεν έχει ποτέ καλό τέλος, γιατί απλούστατα δεν έχει τέλος. Συνεχίζεται. Ακούραστη αυτή, ακούραστοι κι εμείς. Να μη μαθαίνουμε ποτέ από τα λάθη μας.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 4 : Ο δάσκαλος αυτός θα τους μιλήσει για τη δικτατορία , θα τους πει ό,τι περνά από το κεφάλι του και πάλι τίποτα δε θα καταλάβουν. Γιατί ζουν στα χρόνια που λίγοι πια άκουσαν γι’ αυτήν ή τη θυμούνται. Ούτε εσείς ξέρετε. Κι ας είναι γύρω σας. 

1

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 5 : Θα τους πει για κείνο το πρωινό του 1967, που οι άνθρωποι άνοιξαν τα ραδιόφωνά τους και άκουσαν μια φωνή, να τους λέει πως τη χώρα την κυβερνούσαν πια οι στρατιωτικοί , όχι ο πρωθυπουργός που είχαν εκλέξει. Έπαψαν εκείνο το πρωινό να είναι ελεύθεροι. Ή έπαψαν να νομίζουν ότι ήταν ποτέ. Ακούστε.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 3 : Από τότε κύλησαν σχεδόν 7 χρόνια. Η χούντα των στρατιωτικών αποφάσιζε για οτιδήποτε, δίχως να ρωτά τον λαό. Θα μου πείτε, πότε κανείς ρωτούσε τον λαό; Όσοι από τους κατοίκους της χώρας συνέχιζαν να σκέφτονται ελεύθερα, να μιλούν ελεύθερα, φυλακίζονταν, βασανίζονταν, εξευτελίζονταν.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 4 : Στη χώρα αυτή κάποτε γεννήθηκε η δημοκρατία και τώρα δεν υπήρχε  χώρος γι’  αυτήν. Οι άνθρωποι ζούσαν με σκυφτό το κεφάλι. Σιγά σιγά η αγανάκτηση πλημμύρισε τις καρδιές τους. Είχε φτάσει πια Νοέμβρης του 1973. Στα πανεπιστήμια της χώρας τα παιδιά, οι φοιτητές, συζητούσαν κι αποφάσιζαν να αντιδράσουν. Στο Πολυτεχνείο οι φοιτητές οργανώνονταν.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 5 : Μοίραζαν προκηρύξεις, ενημέρωναν, ξεσήκωναν τον λαό. Οι φωνές τους απλώνονταν δυνατά, άφοβα. Μανάδες, εργάτες, μαθητές, άνθρωποι από κάθε γωνιά της Αθήνας έρχονταν να αγωνιστούν μαζί τους. Σπουδαστές μαζευτήκαν εκατοντάδες στην αρχή και μετά χιλιάδες και πλημμύρισαν οι δρόμοι με πλακάτ, με ζητωκραυγές, με σημαίες...Όλο το βράδυ οι ετοιμασίες συνεχίζονταν. Ήταν 15 Νοέμβρη του 1973 όταν ο αγώνας άρχισε.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 3 : Και είναι 17 Νοεμβρίου του 2015 και ο αγώνας μοιάζει να μην έγινε ποτέ. Ποιος θυμάται άραγε ή ποιος θέλει να μάθει;

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 4 : Να πούμε του δασκάλου να πει μιαν ιστορία; Αν προτιμάτε αυτές που τελειώνουν με  ‘’τέλος καλό , όλα καλά’’  δεν ξέρω αν θα βρει. Τα παραμύθια κάποτε τελειώνουν.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 5 : Ας αφήσουμε τα παραμύθια στην άκρη. Είμαστε πια υποψιασμένοι. Κι έχουμε δουλειά να κάνουμε πολλή.

3.       ΧΟΡΩΔΙΑ: ΓΥΡΙΖΩ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

ΣΚΗΝΗ 1^η   ‘’ Η αφορμή ‘’

(5 παιδιά παίζουν τυφλόμυγα στην αυλή του σχολείου τους. 1 από τα 4 έχει τα μάτια του δεμένα)

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 3: ΧΑΡΙΣ ΑΦΗΓΗΤΗΣ 4: ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΑΦΗΓΗΤΗΣ 5: ΧΑΡΑ ΠΑΙΔΙ 1: ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΙΔΙ 2: ΜΑΡΙΤΙΝΑ ΠΑΙΔΙ 3 : ΜΠΡΙΛΙΑΝΑ ΠΑΙΔΙ 4: ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΑΙΔΙ 5: ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΔΑΣΚΑΛΟΣ : ΣΑΒΒΑΣ

Παιδί 1 : Δεν μπορείς να με πιάσεις!

Παιδί 2 : Μα καλά, ούτε τη μύτη σου δε βλέπεις;

Παιδί 3 : Δεν τον βλέπεις; Σε λίγο θα φάει τα μούτρα του !

Παιδί 4 : Λες; Μακάρι! Τέτοια μούτρα που έχει. (γελάνε)

(πλησιάζει ο δάσκαλος τους)

Δάσκαλος :  Bγάλε αμέσως αυτό το μαντήλι από το πρόσωπό σου ,  προτού κτυπήσετε.

Παιδί 5 : (βγάζει το μαντήλι) Γιατί κύριε; Παίζαμε.

Δάσκαλος : Γιατί το λέω εγώ. Δεν είναι παιχνίδια αυτά. Και να μιλάτε καλύτερα ο ένας στον άλλον.

Παιδί 1 : Έ, άμα κτυπήσαμε, κτυπήσαμε.  Τι σας νοιάζει εσάς τι θα πάθουμε;

Παιδί 2 : Κύριε, είναι αλήθεια αυτά που μας είπατε μέσα στην τάξη ή μας κοροϊδεύατε;

Δάσκαλος : Ποιο απ’ όλα;

2

Παιδί 2 : Αυτό με τα τανκς.

Δάσκαλος : Ναι, αλήθεια ήταν.

Παιδί 2 : Ήσαστε μπροστά;

Δάσκαλος : Όχι, εγώ γεννήθηκα αρκετά χρόνια αργότερα.

Παιδί 3 : Και τότε πώς ξέρετε πως είναι αλήθεια; Αφού δεν το είδατε με τα μάτια σας ; 

Δάσκαλος : Κάποια πράγματα τα ξέρεις, ακόμα κι αν δεν τα δεις με τα μάτια σου.

Παιδί 4 : Εμένα πάντως η μάνα μου, όταν της λέω ότι έχω κάνει τα μαθήματά μου, μου λέει ‘’αν δεν το δω με τα μάτια μου , δεν το πιστεύω’’.

Παιδί 5 : Εμένα αυτό το λέει ο πατέρας μου , κάθε φορά που βλέπει ειδήσεις. Κουνάει το κεφάλι του και παραμιλάει. ‘’ Από λόγια χορτάσαμε, λέει. Αν δεν τα δούμε με τα μάτια μας, τι να πιστέψουμε’’

Δάσκαλος : Δώσε μου το μαντήλι σου. (του το δίνει)

Παιδί 5 : Τι να το κάνετε ;  

Δάσκαλος : Θα δεις. Σκύψε το κεφάλι σου να το δέσω πάλι. (σκύβει το κεφάλι του και ο δάσκαλος του δένει το μαντήλι. Στη συνέχεια τον στριφογυρίζει μια φορά και του δίνει ένα χαστούκι)

Παιδί 5 : Α! Αυτό πόνεσε! (βγάζει το μαντήλι απ’ το κεφάλι του) Γιατί με κτυπήσατε;

Δάσκαλος : Για να καταλάβεις τι έλεγα πριν στην τάξη. Δε χρειάζεται να το βλέπεις με τα μάτια σου, για να καταλάβεις ότι σε κτυπάνε.

Παιδί 1 : Τώρα να τον αρχίσω εγώ στις σφαλιάρες που βλέπει, για να τις καταλάβει καλύτερα;  (γελάνε)

Δάσκαλος : Όχι, δε θα σ’ αφήσω.

Παιδί 1  : Γιατί, ελεύθερος δεν είμαι;

Δάσκαλος : Ελεύθερος είσαι. Και πρέπει αυτή σου την ελευθερία να τη σέβεσαι. Γιατί δεν ξέρεις μέχρι πότε θα την έχεις.

Παιδί 2 : Τι είναι αυτά που μας λέτε κύριε! Η ελευθερία μας δε θα αλλάξει. Τι, θα γίνουμε σκλάβοι από τη μια μέρα στην άλλη;

Παιδί 3 : Εδώ που τα λέμε, κι αυτοί οι άνθρωποι που μας έλεγε σήμερα ο κύριος, έτσι , από τη μια μέρα στην άλλη έγιναν σκλάβοι.

ΠΑΙΔΙ 1: ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΙΔΙ 2: ΜΑΡΙΤΙΝΑ ΠΑΙΔΙ 3 : ΜΠΡΙΛΙΑΝΑ ΠΑΙΔΙ 4: ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΑΙΔΙ 5: ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΔΑΣΚΑΛΟΣ : ΣΑΒΒΑΣ

Παιδί 4 : Αυτοί ήταν άλλο. Μάλλον δεν πρόσεχαν πολύ τι γινόταν γύρω τους και το επέτρεψαν. Δε γίνονται αυτά απ’ τη μια στιγμή στην άλλη.

Παιδί 5 : Γιατί, εσύ προσέχεις τι γίνεται γύρω σου;

Παιδί 4 : Προσέχω.

Παιδί 5 : Αν πρόσεχες, θα είχες δει τι γίνεται αυτή τη στιγμή έξω απ’ το σχολείο.

(βλέπουμε βίντεο με πορείες μαθητών, ανθρώπων , ενώ ένα παιδί διασχίζει τη σκηνή πετώντας φέιγ βολάν )

3

Παιδί 1 : Τι είναι πάλι αυτά; Για να διαβάσω τι σκουπίδια πετάνε στα πόδια μας.

Παιδί 2 : ‘’ Ελάτε όλοι , στη μεγάλη πορεία της Αθήνας, να διαδηλώσουμε ενάντια στα νέα μέτρα που πνίγουν τον λαό.’’ Σαχλαμάρες.

ΠΑΙΔΙ 2: ΜΑΡΙΤΙΝΑ ΠΑΙΔΙ 3 : ΜΠΡΙΛΙΑΝΑ ΔΑΣΚΑΛΟΣ : ΣΑΒΒΑΣ ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: ΑΝΝΑ ΑΦΗΓΗΤΗΣ 3: ΧΑΡΙΣ ΑΦΗΓΗΤΗΣ 4: ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΑΦΗΓΗΤΗΣ 5: ΧΑΡΑ

Δάσκαλος : Δεν είναι σαχλαμάρες. Μακάρι να ήταν σαχλαμάρες.

Παιδί 3 : Τότε τι είναι κύριε;

Δάσκαλος : Είναι ιστορία παιδί μου. Ιστορία.

(ακούμε το απόσπασμα με τις φωνές των εκφωνητών του Πολυτεχνείου)

4.      ΧΟΡΩΔΙΑ: ΣΦΑΓΕΙΟ

ΣΚΗΝΗ 2^η 

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Η χούντα εξαγριώθηκε βλέποντας τους νέους να αντιδρούν. Αυτοί οι αλήτες, έλεγαν, έπρεπε να τιμωρηθούν σκληρά.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2 :  Όσο πλησίαζε το βράδυ, γίνονταν συμπλοκές. Οι δρόμοι της Αθήνας γέμισαν αίματα. Οι φοιτητές σκαρφαλωμένοι στα κάγκελα και στα παράθυρα του Πολυτεχνείου φώναζαν τα συνθήματά τους.

ΑΦΗΓΗΤΕΣ :  όλοι ενωμένοι / για τι; / όλοι ενωμένοι / για ποιον; / όλοι ενωμένοι / για πόσο;

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 3 :. Η χούντα αποφασίζει να πάρει πιο σκληρά μέτρα. Έτσι στους δρόμους αυτής της χώρας, που κάποτε ήταν ήσυχη και ελεύθερη, βγήκαν ξανά τα τανκς.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 4 : Ο κόσμος σάστισε. Είδε στα κάγκελα του Πολυτεχνείου τα παιδιά του, τους φοιτητές. Απέναντι από τους φοιτητές είδε τα παιδιά του, τους στρατιώτες. Οι στρατιώτες σημάδευαν τους φοιτητές. Ένα τανκ στάθηκε  απέναντι από την πόρτα του πολυτεχνείου με αναμμένους τους προβολείς.

ΑΦΗΓΗΤΕΣ :  όλοι ενωμένοι / για τι; / όλοι ενωμένοι / για ποιον; / όλοι ενωμένοι / για πόσο;

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 5 : «Είμαστε άοπλοι» φώναζαν οι φοιτητές, «είμαστε αδέρφια». Ο εκφωνητής του σταθμού μετέδιδε: «…αυτή τη στιγμή πιστεύουμε πως κάθε στρατιώτης, κάθε αξιωματικός που αγαπάει την Ελλάδα δε θα χύσει αίμα αδελφικό… πιστεύουμε ότι οι φαντάροι μας θα αγκαλιαστούν με τους φοιτητές μας… να ψαλεί ο εθνικός ύμνος, όλοι να ψάλουν τον εθνικό ύμνο…» Η ώρα ήταν δύο μετά τα μεσάνυχτα.

5.      

ΠΑΙΔΙ 6: ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΙΔΙ 7: ΚΛΑΟΥΝΤΙΟ ΠΑΙΔΙ 8: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ:ΡΑΦΑΕΛΑ

ΧΟΡΩΔΙΑ: ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΗΛΙΕ ΝΟΗΤΕ

‘’ Τα στρατόπεδα ’’

Παιδί 6: Κυρία  γιατί δεν παίρνουμε μέρος στην πορεία κι εμείς;

Δάσκαλος : Ποια πορεία; Αυτή στο κέντρο της Αθήνας; Τρελάθηκες παιδί μου;

Παιδί 7 : Γιατί Κυρία  ; Δίκιο έχει. Εμείς γιατί να μην πάμε μαζί;  Πώς θα δούνε ότι είμαστε ενωμένοι;

Δάσκαλος : Ποιοι να το δουν;

Παιδί 7 : Οι στρατιωτικοί που έχουν την εξουσία. Τα τανκς και οι στρατιώτες με τα όπλα .

Δάσκαλος : Τι μου λέτε, θα με τρελάνετε; Πού τα είδατε τα όπλα και τα τανκς ;

Παιδί 8 : Αφήστε τους Κυρία  , νομίζουν ότι ζούμε πάλι τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και θα έρθει το τανκ να μας ισοπεδώσει.

Παιδί 6 : Εσύ νομίζεις το Πολυτεχνείο είναι μόνο στην Πατησίων;

4

Παιδί 8 : Πού αλλού είναι δηλαδή;

Παιδί 6 : Παντού, στο σπίτι σου, στη γειτονιά σου, στη χώρα όλη.

Παιδί 9 : Εγώ πάντως που βλέπω ειδήσεις, δεν έχω δει τέτοια πράγματα. Πότε έγιναν όλα αυτά;  Κανονικά έπρεπε να τα λέει η τηλεόραση κάθε μέρα.

Παιδί 7 : Η τηλεόραση δείχνει μόνο ό,τι τη συμφέρει, τώρα το κατάλαβες; Εγώ που ρώτησα τους γονείς μου μού είπαν να μη τα σκαλίζω μη βρω μπελάδες. Αλλά θέλω.

Παιδί 8 : Να βρεις μπελάδες; Κι εμένα το ίδιο μου είπαν, για να μην παίρνουν τα μυαλά μου αέρα και κάνω τα ίδια.

Δάσκαλος : Συγγνώμη που σας διακόπτω, αλλά πρέπει. Ο ρόλος σας δεν είναι να κρίνετε την κοινωνία. Είναι να σπουδάσετε, να μορφωθείτε για να τη διορθώσετε.

Παιδί 10: Κυρία  να σας κάνω μιαν ερώτηση;

Δάσκαλος : Ναι.

Παιδί 10 : Όλοι αυτοί που κάποια στιγμή πήραν τα όπλα, οι στρατιωτικοί, οι δικτάτορες, οι φαντάροι, αυτοί όλοι δεν πήγαν σχολείο;

Δάσκαλος : Ναι, πήγαν. Τι θες να πεις;

Παιδί 10 : Θέλω να πω, αν όλοι αυτοί διδάχτηκαν το σωστό από τους δασκάλους τους και τα σχολεία τους, γιατί δεν το έκαναν; Μήπως και το σχολείο δεν κάνει καλά τη δουλειά του;

Δάσκαλος : Σίγουρα, το σχολείο έχει ευθύνη για τους ανθρώπους που βγαίνουν στην κοινωνία. Αλλά μην ξεχνάς, ότι δεν επιλέγουμε πάντα τις πράξεις μας. Κάποιοι μας πιέζουν πολλές φορές, να κάνουμε πράγματα που θα μετανιώνουμε για το υπόλοιπο της ζωής μας.

Παιδί 6 : Σε λίγο θα μας δικαιολογήσετε  και τους φαντάρους που άντεξαν να υψώσουν το όπλο τους ενάντια σ ‘ εκείνα τα παιδιά.

Παιδί 9 : Μην είσαι άδικος. Κι αυτοί διαταγές εκτελούσαν, τι θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς;  Σκλάβοι ήταν κι αυτοί, μόνο που κρατούσαν όπλα στα χέρια. Ο κόσμος , πίσω από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου, ήταν πιο ελεύθερος από αυτούς με τα όπλα. ’

ΠΑΔΙ 9: ΜΑΡΙΑ               ΠΑΙΔΙ 8: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΙΔΙ 7: ΚΛΑΟΥΝΤΙΟ   ΠΑΙΔΙ 10: ΣΕΦΙΚΟ ΔΑΣΚΑΛΟΣ: ΡΑΦΑΕΛΑ

Δάσκαλος : Είχαν όπλα, αλλά δεν είχαν τίποτα. Είχαν δικτατορία, ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Θα μπορούσαν να συλλάβουν κι αυτούς τους ίδιους, να τους φυλακίσουν, να τους  σκοτώσουν. Τους φόβισαν . Δεν είχαν πίστη, δεν είχαν ελπίδα, δεν υπήρχε σωτηρία.’’

 

6.      ΧΟΡΩΔΙΑ: Η ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΦΕΕ

ΑΦΗΓΗΤΗΣ  1: Η ώρα είναι τρεις μετά τα μεσάνυχτα. Το τανκ που βρίσκεται μπροστά στην πύλη κινείται προς τους φοιτητές.. Στα κάγκελα στέκονται στριμωγμένοι φοιτητές. Το τανκ κάνει μια μανούβρα.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2 : Ο επικεφαλής δίνει εντολή στον οδηγό του τανκ: «Έλα, ρε…»                            Το τανκ ξεκινά, πέφτει πάνω στην πύλη. Τη ρίχνει. Συντρίβει ό,τι βρίσκεται μπροστά του. Σταματά. Η κάννη του στρέφεται προς το κτίριο.  «Τώρα μπαίνουν… τους βλέπω… Ζήτω η Ελλάδα…» Αυτά είναι τα τελευταία λόγια που ακούγονται από τον πομπό του Πολυτεχνείου.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 3 : Μαζί με το τανκ ορμούν στο Πολυτεχνείο ομάδες αστυνομικών, πρακτόρων, στρατιωτών. Χτυπούν με κλομπ, με σίδερα, με ό,τι βρουν, όποιον βρουν. Πυροβολούν δίχως διάκριση. Με κασμάδες γκρεμίζουν πόρτες και παράθυρα.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: ΑΝΝΑ ΑΦΗΓΗΤΗΣ 3: ΧΑΡΙΣ

5

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1 : Δεν πρέπει να ξεφύγει κανείς. Οι φοιτητές τραυματισμένοι προσπαθούν να το σκάσουν. Κάποιοι τα καταφέρνουν. Τους κρύβουν οι γείτονες στα σπίτια τους. Τους γλιτώνουν. Άλλοι είναι άτυχοι. Τους συλλαμβάνουν, τους μεταφέρουν στα κρατητήρια.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2 : Λένε πως συνέλαβαν 840 μα στην πραγματικότητα κλείνουν στα κρατητήρια 2.400 φοιτητές . Η φρίκη τελειώνει. Αστυνομικοί και στρατιώτες κοιτάζουν γύρω τους. Αίματα παντού. Και συντρίμμια.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: ΑΝΝΑ ΑΦΗΓΗΤΗΣ 3: ΧΑΡΙΣ ΜΗΤΕΡΑ 1. ΘΕΟΔΩΡΑ ΜΗΤΕΡΑ 2: ΕΥΗ ΜΗΤΕΡΑ 3: ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΙΔΙ 1: ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΙΔΙ 2: ΜΑΡΙΤΙΝΑ ΠΑΙΔΙ 3: ΜΠΡΙΛΙΑΝΑ

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 3 : Τώρα πρέπει να καθαρίσουν τα αίματα. Το πρωί πρέπει να είναι όλα όπως πριν. Δεν πρέπει να μάθει κανείς τι έγινε. Όμως ο λαός ξέρει. Ο λαός πάντα ξέρει. Είναι 17 Νοέμβρη του 1973 και είναι η αρχή του τέλους της χούντας.

7.       ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΧΟΡΩΔΙΑΣ : ΕΝΑ ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ

ΣΚΗΝΗ 3^η

‘’ Τιμωρία ‘’

Μητέρα 1 : Είστε με τα καλά σας ; Πήγατε να κάνετε εξέγερση μέσα στο ίδιο σας το σχολείο; Πού νομίζετε πώς βρίσκεστε;

Παιδί 1 : Δεν πήγαμε να κάνουμε εξέγερση, τη γνώμη μας θέλαμε να πούμε.

Μητέρα 1 : Και ποιος σου είπε πως πας σχολείο για να έχεις γνώμη;

Παιδί 2 : Αλλά γιατί πάμε; Για να κάνουμε μόνο αυτό που μας λένε οι άλλοι;

Μητέρα 2 : Πας σχολείο για να μάθεις πέντε γράμματα, να βρεις μια δουλειά να βοηθήσεις το σπίτι σου που τα βγάζουμε δύσκολα. Δε βλέπεις τι περνάμε;

Παιδί 2 : Βλέπω. Γι’ αυτό και θέλω να διαδηλώσω, να κατέβω στην πορεία μαζί με άλλους σαν εμένα, να υπερασπιστώ τα δικαιώματά μου, τόσο κακό είναι αυτό;

Μητέρα 2 : Κακό είναι, πολύ κακό ! Το παιδί μου να τρέχει στις πορείες και στις διαδηλώσεις σαν τον κάθε αναρχικό; Να σε βλέπει και ο κόσμος να γελάει μαζί μας.

Παιδί 1 : Ο κόσμος δε θα γελάει, έχει σταματήσει να γελάει εδώ και πολύ καιρό , δε θα ασχοληθεί με μας.

Μητέρα 3 : Και την ανησυχία μας; Αυτή που τη βάζετε; Ότι θα περιμέναμε να γυρίσετε πίσω όλο αγωνία μην έχετε χτυπήσει, μην έχετε μπλέξει σε κάποιον καυγά ή σας μάζεψαν οι αστυνομικοί;

Παιδί 3 : Δε βαρέθηκες να ανησυχείς; Οι μανάδες των φοιτητών του Πολυτεχνείου λιγότερη ανησυχία είχαν για τα παιδιά τους.

Μητέρα 3 : Ποιος σας τα είπε αυτά; Ο κύριός σας; Οι μανάδες των φοιτητών αυτών έχασαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν. Γύρευαν τα παιδιά τους μέσα στο πλήθος και τα είδαν πίσω από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου . Και να ήθελαν να τα πάρουν, δε μπορούσαν.

Μητέρα 1 : Ένα ολόκληρο πλήθος τραγουδούσε για τα παιδιά αυτά. Έκλαιγε  και τραγουδούσε. Όλη η Ελλάδα έκλαιγε που αυτά τα παιδιά έχασαν τη ζωή τους, για την ελευθερία.

6

Μητέρα 2 : Ναι...Είναι αλήθεια. Ήμουν εκεί ανάμεσα στο πλήθος. Γύρευα το γιο μου. Και ξαφνικά ακούστηκε ένας τεράστιος κρότος και το τανκ ισοπέδωσε την πόρτα του Πολυτεχνείου. Σβήσαν τα φώτα, μεσολάβησε νεκρική σιωπή. Ακούστηκε πάλι ο ραδιοφωνικός σταθμός.

(αποσπάσματα από το ραδιοφωνικό σταθμό)

ΠΑΔΙ 9: ΜΑΡΙΑ               ΠΑΙΔΙ 8: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΙΔΙ 7: ΚΛΑΟΥΝΤΙΟ   ΠΑΙΔΙ 10: ΣΕΦΙΚΟ ΠΑΙΔΙ 6: ΤΖΙΜΗΣ

ΜΗΤΕΡΑ 3: ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΙΔΙ 1: ΙΩΑΝΝΑ  ΠΑΙΔΙ 2: ΜΑΡΙΤΙΝΑ ΠΑΙΔΙ 3: ΜΠΡΙΛΙΑΝΑ ΠΑΙΔΙ 4: ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΑΙΔΙ 5: ΒΑΣΙΛΙΚΗ

Μητέρα 3:  Μπερδεύονταν τα πόδια μου, έσκυβα μπροστά , παρ’ολίγο να σωριαστώ. Πέρασα την καγκελόπορτα, πατούσα αίματα και προκηρύξεις . Οι φαντάροι με γιούχαραν και χτυπούσαν τις αρβύλες τους στο χώμα, σαν να με έδιωχναν...Κι εγώ προχωρούσα σκυφτή, σκόνταφτα στα βήματά μου...

8.      ΧΟΡΩΔΙΑ : ΟΤΑΝ ΣΦΙΓΓΟΥΝ ΤΟ ΧΕΡΙ

ΣΚΗΝΗ 4^η  ‘’ Πορεία ‘’

Παιδί  1 : Εδώ και μέρες δεν μπορώ να κοιμηθώ καλά. Βλέπω εφιάλτες. Από τη μέρα που μιλήσαμε για το Πολυτεχνείο, όλο φοβάμαι ότι κάτι θα γίνει, ότι θα ξυπνήσω μια μέρα και θα είμαι σκλαβωμένος.

Παιδί 2: Κι εγώ το ίδιο. Δεν είναι ένας απλός εφιάλτης,... Σαν ένα φίδι τεραστίων διαστάσεων που αν τολμούσα να ανοίξω τα μάτια μου θα με καταβρόχθιζε.

Παιδί  3: Αυτό το φίδι το ονομάζουμε δικτατορία. Και η Δικτατορία δαγκώνει λυσσασμένη όσο κανένα άλλο φίδι.

Παιδί 4 : Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, με τα πλακάτ στα χέρια , με τα πανό… τι νομίζουν άραγε ότι  θα καταφέρουν ; Γιατί να μην κάνουμε ότι δεν υπήρξε ποτέ το παρελθόν ; Τι θέλουμε και τα θυμόμαστε ; Κάποιος λόγος θα υπάρχει που δεν έχουμε ξεχάσει αυτή τη μέρα.

Παιδί  5 : Κάποιος λόγος θα υπάρχει και που θυμόμαστε αυτή τη μέρα μόνο μια φορά τον χρόνο κι όχι συνέχεια.   Μάλλον δε μας συμφέρει  να θυμόμαστε πόσους συμβιβασμούς κάνουμε στη ζωή μας και πόσα ιδανικά πετάμε στα σκουπίδια.

Παιδί 6: Κι όλα για το χρήμα; Άραγε πόσο να κοστίζει μια πορεία ; Με πόσα χρήματα να εξαργυρώνεται μια ήσυχη συνείδηση ;

Παιδί 7: Δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή. Τώρα θέλουμε ειρήνη στον κόσμο, αύριο μπορεί να αρκεστούμε στο γεμάτο πορτοφόλι στην τσέπη ή το ένα πιάτο φαί στο τραπέζι . Αν είμαστε τυχεροί μπορεί να ζήσουμε μονάχα ειρηνικά χρόνια.

Παιδί 8: Τα ειρηνικά χρόνια έρχονται μόνο όταν κάποιοι χάνουν την ηρεμία τους και θυσιάζονται για τους υπόλοιπους. Έτσι μόνο απολαμβάνεις την ειρήνη. 

Παιδί 9 :  Όσο μεγαλώνουμε, η ειρήνη δίνει τη θέση της στην ησυχία. Και η ησυχία στην  τάξη.  Άρα αν θέλουμε να κρατήσουμε την ειρήνη, πρέπει να μείνουμε παιδιά.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: ΑΝΝΑ ΑΦΗΓΗΤΗΣ 3: ΧΑΡΙΣ

Παιδί 10 :  Και να χωρέσουμε όλοι μέσα σ’ αυτόν τον κύκλο.  Αρκεί να μη φοβηθούμε όταν χρειαστεί να τον σπάσουμε κι αυτόν.

ΠΡΟΒΟΛΗ: ΒΙΝΤΕΟ «ΕΠΕΣΑΤΕ ΘΥΜΑΤΑ»  ανάβουμε κεριά

ΣΚΗΝΗ 5^η 

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1  : Έτσι ο αγώνας του Πολυτεχνείου πέρασε από στόμα σε στόμα, γράφτηκε στα βιβλία της Ιστορίας, έγινε παραμύθι. Ένα παραμύθι ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Ένα παραμύθι με δράκο που τρομάζει τα παιδιά. Μόνο που αυτό το παραμύθι  λέει πως τον δράκο πρέπει να τον νικήσεις εσύ. Δεν υπάρχει ο καλός ιππότης.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2 :  Δεν υπάρχει καλή νεράιδα. Γι’ αυτό λοιπόν κάθε χρόνο αυτή τη μέρα, στα σχολεία της πατρίδας μας, στις μικρές γιορτές μας, τιμάμε τα παιδιά αυτά που πάλεψαν τότε.  Γιατί δε θέλουμε να ξεχαστεί το παραμύθι του Πολυτεχνείου.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1 : Δε θέλουμε να ξεχάσουμε! Δε θέλουμε να χαθεί στη λήθη η θυσία των παιδιών εκείνης της νύχτας, της 17^ης  Νοέμβρη του 1973!  Θέλουμε αυτή τη θυσία να τη φυλάξουμε , να την παραδώσουμε στους επόμενους. Για να ξέρουμε όλοι…  Θέλουμε να θυμόμαστε!

ΠΡΟΒΟΛΗ ΒΙΝΤΕΟ:  κλείσιμο